नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

हाम्रो दार्जिलिङतिर बोल्ने भाषा सबै मुड़ुलेको भएको छ भन्दा अर्घेलो नहोला । जुनै शब्द पनि छोट्याएर बोलेको सुनिन्छ । यस हावाबाट म आफू पनि जोगिएको छु भन्दिनँ । मलाई पनि कता-कता शब्द छोट्याएर भन्ने हावा लागेको छ । जस्तै, ब्रदर ब्र भएको छ, सिष्टर सिस, दस रुपियाँलाई टेन बक्स, बिग टकलाई बिटी, आमालाई मम्, बाबालाई पप्स आदि आदि । यति मात्र होइन हाम्रा नेताहरूले बोल्ने भाषणमा शब्दलाई मुड़ुल्याएको सुनिन्छ । भनिदिएको छु लाई ‘भन्देको छु…. ।’ हाम्रा यतातिरका एकजना नेता महोदय छन् उनले कसैलाई केही सिफारिस नगरे पनि भाषणको बिच बिचमा ‘मैले भन्देको छु….’ भनिदिँदा तलबाट थपड़ीले आकाश छेँडि़एलाजस्तो हुन्छ । तर खै के भन्देको छु कोनि, आजसम्म के भन्दिएका छन् अहिलेसम्म मैले केही थाहा पाउन सकेकी छैन ।

अब यो ‘भन्देको छु…’ शब्द नेताको मुखबाट खोलाको पानीजस्तो बग्दै बग्दै गाउँ-घर, शहर-बजारतिर फैलिएर गएको छ । गाउँ-घरमा यस्ता मान्छे हुन्छन् उनको ठूलो कुरो बाहेक अरु कुरा केही हुँदैन । गाउँमा तिनको चुरीफुरी बढ़ी देखिन्छ । उनले नजानेको नचिनेको केही हुँदैन । सबै जानेका सबै चिनेका । संसार घुमिसकेका । एकदिन एकजनाले सोध्यो उनलाई- आमामामा…..तपाईले संसार खानु भइसकेको रहेछ नि मामा ।

उनी फुर्के भएर यसो भनि पो हाल्छन्, यस… एराउण्ड द वल्र्ड नि । सोध न संसारको कुन देशबारेमा सोध्छौ । तर सबै लाटा मूर्ख हुँदैनन् । उनी फनि रौसे । सोध्यो, मामा…तपाईलाई चैं मान्नैपर्छ है… संसार घुमिसक्नु भयो… अच्छा मामा द्राघिमांश चै संसारको कुन कुनामा पर्छ होला मामा ?

मामा अन्कनिँदै भन्छन्- भाञ्जो तिमीले एक्सलेण्ट प्रश्न गर्‍यौ । रियल्ली आई एप्रिसियेट यू भाञ्जो ।
मामा वरिपरि बसेका सबै भन्छन्- भन्नु न मामा द्राघिमांश कुन हो.. त्यहाँ जानुभयो ?

मामा एकक्षण सोंचेपछि भन्छन्, संसारको सबै देश पुगेको छु… तर यो द्राघिमांशमा चैं अहिलेसम्म पुगेको छैन नि.. यसपालीको विण्टरमा द्राघिमांश भन्ने देशमा जुम् भनेको । त्यहाँबाट आएर भाञ्जो र भाञ्जीहरूलाई द्राघिमांश देशबारे वृतान्त रामकहानी सुनाउँला नि । सबै वाल्ल परे । जहिले नि बिग टक दिने मामालाई कसले सक्ने ?

यी मामा भन्नेले नजानेका केही छैन । तर यिनको कुरा एक रुपियाँमा पन्ध्र आना चैं बिग टक नै हुन्छ । यसैले उनलाई गाउँ घर सबैले बिग टक नाम राखेका छन् । एकदिन गाउँमा झगड़ा परेर एकजनालाई पुलिसले पक्रेर लग्यो । मामाले थानाका सबै अफिसरलाई चिन्छु भन्छन् । पक्रा परेकोलाई थानाबाट छुट्याउन पक्रा पर्नेको आमाले रुँदै कराउँदै मामालाई गोहार मागिन् । मामाले तुरुन्तै पाकिटबाट सानो ट्याक-ट्याके मोबाइल निकालेर माथि डाँड़ामा पुगेर थानाको अफिसरसित बात मारे । उनले के भनेर बात मारे र त्यसको गेड़ा केही नबुझे पनि हवस् सर… हुन्छ सर… त्यति चैँ गरिदिनुहोला सर…म तपाईलाई भरै भेट्न आउँछु ।

घुर्की देखाउँदै मामा कराए, जाऊ थानामा मैले ‘भन्देको छु…. ’ अब तिम्रो छोरोलाई फेरि फेरि यसरी बदमासी नगरोस् नि । घरि घरि अफिसर नाथेलाई दारा ङिच्याउन नपरोस् नि ।

पक्रा पर्नेकी आमाले दुइ हात गर्दै, धन्यवाद भाइ… अब यस्तो हुनेछैन । हामी सबै थाना गयौं । सेण्ट्रीले थानाभित्र पस्नै दिएनन् । कसो कसो गर्दा थानामा पस्न दिइयो । अफिसर फोन खेलाउँदै बसिरहेका रहेछन् । पक्रा पर्ने भाइ हाजतमा बसिरहेको रहेछ ।

अफिसर कड़ा स्वरमा बोले-.को हो तिमीहरू… यहाँ किन आयौ… कसले पठायो ?
मैले भनेँ- मामाले सर….मामाले तपाईलाई भन्दिनु भएको छ अरे सर…।

को मामा ?
गैरी गाउँको मामा…. के भन्दिएको छ अरे । कसलाई, मलाई ?

हजूर सर तपाईलाई…. ।
के भन्दिएको छ…खै मलाई ता कसैले केही भनेको छैन । त्यसलाई बोलाऊ । मामा आएनन् ।
वास्तवमा मामाले केही भनि दिएकै छैनन् रहेछ । ढाँट्नु पनि कति जानेका बिग टक मामाले ।

तर मामा भन्दा हाम्रा नेताहरू पनि कम्ति भने छैनन् । आफ्नो भाषणमा जनतालाई बुरुक बुरुक पार्न पारेपछि मैले ‘भन्देको छु…..’ भन्छन् । आश्वासनको तीन थुप्रा कुराहरूबारे बोल्दै नेता भन्छन्- तपाईहरू नसुर्ताउनुहोस्… तपाईको गाउँमा यसपाली बिजुली बत्ती पक्कै आउँछ । मैले बिजुली विभागलाई ‘भन्देको छु…. ।’ तर मलाई त्यो गाउँमा बिजुली बत्ती आउनु त के बिजुलीको खम्बासम्म गाड़ेको देखेकी छैन। तर बिग टक मामालाई जे भने पनि कुनै कुरामा तर्क गर्नु, सोध्नुमा छिटो छन् । उनले हामीलाई बिजुली बत्ती अफिसमा लिएर गए । उनले अफिसरलाई भने, खोई मुन्सी ? गाउँमा अझसम्म बिजुली बत्ती आको छैन किन ?

अरे…स्याङ्सन नभई कसरी बिजुली आउँछ ?
महामारो तर्क, अरे अन्त ? भन्देको छु भनेको छ त ।
कसले? त्यो बिग टके नेताले ?
मामा गर्जे, अन्त कसले त ?

मामाले नेताकहाँ पुर्‍याए हामीलाई । नेताले मामालाई एक शब्द बोल्न नदिई भने- अरे ! तिमेरूलाई पगला कुकुरले टोकेको छ कि क्या हो ? मैले भनेको किन नबुझेको तिमारुले । मैले ‘भन्देको छु….’ भनेँ । होइन भइहाल्छ । नेताजीलाई कसले मुख लाउने ?

मामा पनि नेतासामु चूप । हामी नियास्रो मुख लाएर फर्कियौं । मामाको बिग टक शुरु भयो, कुरो केही होइन कि तिमीहरूको गाउँमा बिजुली बत्ती कहिल्यै आउने होइन । यो ‘भन्देको छु… ’ को हावाको आश्वासन मात्रै हो ।
बस् ! मामाको बिग टक शुरु भइहाल्यो, नसुर्ताऊ तिमीहरू कलकत्तामा बिजुली मन्त्रीसित मेरो राम्रो चिनाजाना छ । उनलाई म कुरा गर्छु । मैले भनेको कुरा त्यसले काट्दै काट्दैन । पर्ख एकक्षण भनी पाकिटबाट उही ट्याक्-ट्याके निकालेर फोन नम्बर खोज्छन् । निकै बेरपछि सालेको नम्बर त थियो मसित । अस्ति कलकत्तामा दिएको । कहाँ गएछ हँ… । एकक्षणपछि नाथुको नम्बर नै उड़ेछ । डण्ट वरी कसैलाई फोन नम्बर मागेर म डाइरेक्ट कुरा गर्छु । तर बिग टक मामाले फोन नम्बर माग्छ भनेर हामीलाई हाँक लगाको पनि वर्ष दिन पुगिसक्यो । ‘भन्देको छु….’ ?

हामी यता ‘भन्देको छु….’ मै बाँचिरहेका छौं । कहीँ भन्देको छ, कसलाई भन्देको छ, त्यो अहिलेसम्म खुलस्त हुन सकेको छैन । आफ्नो मागको कुरा पूरा नहुँदा नेतासित रिसाउँछौं । आन्दोलन गर्छौं । तर फेरि चुनाव आउने बेलामा नेताको उही सुगा रटाइ ‘भन्देको छु….’ भनिदिँदा हामी हाम्रो रिस, विद्रोह, आक्रोश सबै बिर्सेर थपड़ी मार्नमै मातिन्छौं । यसरी ‘भन्देको छु….’ ले हामीलाई लट्याएको युग बितिसक्यो । तर कसलाई भनिदिएको छ, कहाँ भनिदिएको छ, के भनिदिएको छ त्यसबारे अनुसन्धान गर्ने समय आएको छ । नत्र तपाई हामी भुक्तभोगी सबै ‘भन्देको छु….’ मै कुकुर हड्डीमा झुक्केजस्तै झुक्किरहनेछौं ।

फेरि यो ‘भन्देको छु….’ शब्द झगड़ा पर्दा, भनावैरी हुँदा तर्क वितर्क हुँदा पनि विशेष प्रयोग हुने गर्छ । के भनिन्छ भने, हेर् है भाइ.. तैँले मलाई चिनेको छैनस्… ‘भन्देको छु….’ नि ! मलाई धेर नचला… । वाह कति सजिलो ‘भन्देको छु…’ । फेरि अर्को उस्तै उत्तर दिन्छ, तैँले पनि मलाई चिनेको छैनस् नि… ‘भन्देको छु….’ धेर नजिस्का मलाई ।

जे होस् हजुरले पनि फित्कौलीमा व्यङ्ग्य पठाउनुहोस् …. फित्कौलीका प्रमुख सम्पादक नरनाथ लुइँटेल सरलाई तपाईंको व्यङ्ग्यबारे ‘भन्देको छु…..’ । तर नरनाथ सरलाई मैले भनेँ कि भनिनँ… मलाई नै थाहा छैन । अफ द रेकर्ड ।

०००
खोलाचन्द फाप्री (जलपाईगड़ी, भारत)