विष्णु नवीनट्वाँट एण्ड म
कहिले-कहिले झोंक चल्दा घ्याम्पाभित्र अर्थात् आमाको पेटभित्र पसे झैँ पसिरहन पनि मन लाग्छ । के गर्नु म लखपति भए पसिरहने पनि थिएँ तर भातै खान पुग्दैन अनि म निराश छु ।
कीर्तिशेष विष्णु नवीनकाे सालिक, इलाम
ट्वाँटका धेरै नाम छन् । कसैले खाजा भन्छन् भने कसैले होते । कसैले रक्सी भन्छन् भने कसैले बांगेपानी । कसैले के भन्छन् भने कसैले के ! अर्थात जति मान्छे छन् त्यतिनै नाम राखेको सुनिन्छ । संसारमा आज ट्वाँट कसले खाँदैन ? मेरो एउटा प्रश्न अमेरिकाको राष्ट्रपति, जसले निग्रो भन्ने जातिलाई सताएको छ त्यसले पनि खान्छ भने लेखक कविहरूलाई लेख्न स्वतन्त्रता नदिने रुसको प्रधानमन्त्री कोसिजिनले पनि घिच्छ । यस्ता ठूला भनाउँदाहरूले घिच्छन् भने सर्वहारा, काम नपाउने व्यक्तिहरूले किन खान छोडछन् ?
यो ट्वाँट अहिलेदेखि खान शुरु भएको होइन । चारै वेद लेखिंदा पनि सोमरस भनी ऋषि-मुनिहरू खान्थे भनेर लेखिएको चाल पाइएको छ । आज सोमरस के हो भन्दा खेरी ट्वाँटलाई नै मानिन्छ । त्यसो त आजको युगमा हिरोइन, मारिजुयना, एल.एस.डी.पनि निस्किएको छ । मैले भने यी पदार्थ चाख्न पाएको छैन कुनै दिन मौका परेछ भने चाखौँला ।
मैले पनि जीवनमा नेपाली हिप्पी नै भएर गाँजा, भाङ, अफिम, घोट्टा सबै खाएको छु । तीन वर्षको मेरो बेकारीले गर्दा मैले विहान उठ्नासाथ एकमाना ट्वाँट खाएकै हुनुपर्छ र लेखक कविहरू नखाइकन लेख्न सक्दैनन् तर यो कुरो म कुनै लेखक कवि हुँ भनी दाबी गरेको होइन तर देखेर नै हो । ट्वॉट पदार्थ अचम्मकै हो । यो खाएपछि कोही बेला रोमान्स शुरु हुन्छ भने कोही बेला झगडा, कोही बेला राम्रो गफ आउँछ भने कोही बेला छाड़ा । कतिपय यो खाएपछि तरुनीपट्टि लम्कन्छन्, कोही आफ्नै कोठामा सुत्छन् । हाम्रै आँखा अघि ठूला भनाउँदाहरूले झगडा गरेको पनि देखिएको छ । यही ट्वाँट खाएर संसारमा अनेक घटना पनि भएका छन् । यस बारे पछि लेखौंला ।
मैले एम.ए. पास गरेको भए म यही ट्वाँट विषयमा पी.एच.डी. गर्ने थिएँ । यही ट्वाँट खाएर झगडा गर्नेहरू सम्बन्धी खबर छाप्दा निकै छलफल भएको छ सम्बन्धितसँग । म माते भने घरमा सुत्छु । कहिले कहिले सडक, पेटीतिर पनि सुतिन्छ घरको ओच्छयान जस्तै लागेर । तर एउटा कुरो पाएँ भनेर घ्याम्पाभित्र पस्दिन । कहिले-कहिले झोंक चल्दा घ्याम्पाभित्र अर्थात् आमाको पेटभित्र पसे झैँ पसिरहन पनि मन लाग्छ । के गर्नु म लखपति भए पसिरहने पनि थिएँ तर भातै खान पुग्दैन अनि म निराश छु ।
हुन त ट्वाँट खाने, जुवा खेल्ने तास खेल्ने आदिलाई दुई चार रुपियाँको कहिल्यै हर्जा हुँदैन । यो मेरो तीन वर्षको अनुभव हो । ट्वाँट एउटा मजाको चीज हो यो खानुपर्छ तर खाएर ल्याङफ्याङ हुनु हुँदैन यही मेरो विचार छ । कसैले मेरो मुखमा हेरेर खानु हुँदैन भनी भन्छ भने पहाडे रक्सी नपाए भट्टीमा गएर सोफी खाइन्छ । म नखाइकन बस्न सक्दिनँ । जीवनभरि म खाइरहन्छु । अहिलेलाई यति नै ।
०००
विवेचना चन्द्रगढी वर्ष २, अङ्क १, (२०३१)
‘सोझा नवीनका बाङ्गा निबन्ध’ २०७८
