नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

बाख्री बूढीको कोखमा जन्मिएपछि म पर्सिए पनि बोको नपर्सिए पनि बोको ! खसी पारेनन् भने म नमरुन्जेल बोको । आफ्नो स्वार्थका निम्ति मीठो मासु खान मान्छेले मलाई खसी बनाएर पाल्छ । आखिर बोको भएपछि काल गतिले मर्न पाइने होइन । “औषधी नै थाहा नलाग्ने रोग लागेर ठहरै भएमात्र हो नत्र यो जुनी कालगतिले मर्दैन । देवीदेवताका नाममा बली चढाएर होस् वा वनभोजमा चपाएर होस् यो ज्यान मान्छेले नै लिन्छ । जस्तोसुकै मीठो घाँस र दानापानी दिएर मोटाउन लगाए पनि आफ्नै भूँडीको निम्ति गर्छ मान्छेले । अरु त परै छाडौ त्यो दुर्गन्धित दिसा निस्कासन हुँदै गरेको आन्द्रासमेत पखालेर खान्छ । मलाई त लाग्छ मेरो जन्म मान्छेकै आहाराखातिर भएको हो । देवीदेउता छन् भन्ने विश्वास गर्छ उसले र मलाई बली दिन्छ तर मेरो बली चाहिने देउता छन् भन्ने मलाई पटक्कै लाग्दैन । नत्र त मन्दिरबाट निस्केर उनैले मलाई मार्नु पर्ने ! मान्छेले रेट्छ र आफैंले आहार गर्छ ।

आफूखुसी न म खान सक्छु न त हिड्न नै । मलाई मान्छेकै स्वार्थका निम्ति जन्म दिइएको हो । खानपिन र हिंडडुलमा मात्र होइन पत्नीसँग सम्भोग गर्न पनि म मान्छेद्वारा नै नियन्त्रित छु । हाम्रो वंश विस्तार गर्न पनि मान्छेले दिनुपर्छ । यतिसम्म कि म र मेरी प्रेयसीबीच स्वतन्त्र प्रेम सम्भव छैन । उसले मलाई मेरी पत्नीसँग सम्पर्क गरेवापत मेरी पत्नीको मालिकले भाडा तिर्नुपर्छ । बस् ! म जन्मदै बोको न परें । या त बली चढाइन्छु या अरुकै नियन्त्रणमा बाख्रीहरूसँग सहवास गराइन्छु । आखिर खुकुरीकै रेटाइबाट मृत्यु हुन्छ ।

मानिसहरू हाम्रा कृत्रिम शत्रु हुन् । प्राकृतिक शत्रु त बाघ, भालु, ब्वाँसो, जस्तो जन्तुहरू हुन् । यिनीहरूले हाम्रो आहार गर्नु त स्वभाविक नै हो तर मानिसले टुक्राएर हाडसमेत बाँकी राख्दैन । हाम्रो जाति नै उन्मूलन भए पछि के गर्लान् यिनीहरू । त्यसो त हाम्रो मासुले मात्र नपुगेर कुखुरा, भैँसी र चोँचे जस्ता प्राणी पनि लुछ्न पछि पर्दैनन् । बरु मैले गर्व गर्नुपर्छ मासुमध्ये श्रेष्ठ हाम्रै मासु हो । सर्बोत्तम र महङ्गो पनि हाम्रै मासु पर्छ । मान्छे पनि कति अदूरदर्शी छ कुन्नि यो थाहा छैन उनीहरूलाई कि हाम्रो लोप भएपछि हाहाकार हुन्छ भन्ने । खाँदा खाँदै एक न एक दिन हामी लोप हुन्छौँ । हाम्रो शेषपछि कुखुरा, पाडा, चोँचे, हाँस, कुकुर सबैको मासु सिद्धिन्छ । त्यसपछि आफ्नै अनुहार मिल्ने बाँदरको पालो आउला । यसैगरी सबै जनावरहरूको अन्त्य हुन्छ । त्यतिखेर यो पृथ्वीको घाँस खाने कोही हुने छैन । या त घाँस मान्छेले आपैm खानुपर्छ या आगो लगाउनुपर्छ । सोँचेका छैनन् उनीहरूले त्यतिखेरको वातावरण कति कहाली लाग्दो होला ।

मलाई अर्को कुरामा पनि गर्व छ । अर्काका उपकारका निम्ति मैले ज्यान दिन डराउन्न । ‘परोपकार पुण्याय पापाय परपीडनम्’ भन्ने उक्ति ममा शतप्रतिशत लागु भएको छ । मान्छेले त केबल हत्यामात्र गर्दछ । परोपकार हामीले गरिरहेछौँ । म चोक्टा चोक्टा भएर कति जनाको पेटमा पुग्छु ठेगान हुँदैन । विवाह होस् या वनभोज, ठूलाठूला होटल हुन् या स-साना भट्टीपसल म जताततै हुन्छु । म नभए आजकल पाहुनाको सत्कार हुँदैन । म आफूले सोमरस सेवन गर्न नपाए पनि मसँगै ऊ पनि साथी भएर हिड्छ । त्यस्तो धमाका मच्चाउन सक्ने वस्तु मेरो साथी हो भन्दा हर्षित हुन्छु ।

म र मजस्तै अन्य मासुको निम्ति प्रयोग भइरहेका प्राणीहरूको अन्त्य भएपछि बाघ भालुहरूले खाने आहारा मान्छे नभएर अरु के हुन्छ र ? त्यो पनि विचार गर्दैन मान्छे । दुःख लाग्छ यो पृथ्वीमा शाकह।री प्राणीलाई यी सर्वाहारी मान्छेले सिध्याए भने प्रकृतिले मान्छेलाई नै बली माग्नेछ । बलीको बोको म होइन ऊ नै हुनेछ । गौतम बुद्ध भन्ने एउटा ज्ञानी मानिस जन्म्यो भन्छन् । उसले चलाएको अहिंसाको उपदेश खै आजको मान्छेले मान्दैन । बुद्ध तँ नजन्मेकै भए वेश हुने थियो तेरो ज्ञान अरुलाई काम लागेन अरुले त्यो पालना गरेनन् ।

मेरो पनि शरीर छ, आत्मा छ, मन छ अथवा सबै थोक छ । बरु बढ्ता तिम्रोभन्दा पुच्छर अनि सिङ छ । मेरो बुद्धि तिम्रो जति नहोला तर याद गर दुखाइ त तिम्रो मेरो बराबर नै हो । तिम्रो जस्तो भाषा नहोला तर दिल त मेरो पनि छ । मलाई पनि पूरा आयु ज्यून रहर लाग्छ । तिमी बिरामी भए औषधी गर्छौँ, मलाई भने … । थाहा छ मलाई थोरै तलमाथि पर्‍यो भने तरबार तयार पारिहाल्छौँ ।

सिङ पुच्छर भएकाले हामीलाई जनावर भन्छौँ तिमी तर तिम्रो अदृश्य सिङ र पुच्छर कति खतरा छ गहिरिएर विचार गर त । हामी दाम्लाले बाँधिए पछि त्यसैको अधिनमा रहन्छौँ तर तिमी दाम्लो छिनालेर मन्द्राउँछौ । त्यसो त तिम्रो र हाम्रो दाम्लोमा फरक छ । तिमी आफ्नो दाम्लो आफैं बाट्छौ, हामी सक्दैनौँ । मैले सम्झाउन खोजेको के मात्र हो भने तिमी सधै कानुनको उल्लङ्घन गर्छौ । मर्यादा नाघेर काम गर्छौ । नियम मिच्छौ । त्यसैले हिंसातिर लाग्छौ । हामी हिंसा गर्दैनौँ । मलाई तिमीले काटे पनि म तिमीभन्दा परोपकारी छु ।

मेरो मन तिम्रो कम्प्युटरभन्दा पनि छिटो छ । तिमी नपुगेको ठाउँमा म पुगेँ । म मान्छेलेमात्र भरिएको त्यस्तो संसारमा पुगेँ जहाँ पशुपन्छी केही छैनन् । कल्पना गर त त्यो दुनियाँ कस्तो होला । तिम्रो भावी पिँढीले अनुभव गर्ने छ । किनकि हामीलाई बध गरेर तिम्रो शाखा सन्तान बढी रहनेछन् । अब हामी अटाउने ठाउँ नै यो पृथ्वीमा कहाँ होला र ? हामी बस्ने र चर्ने ठाउँ पनि तिम्रै हितका लागि सडक हवाइमैदान आदि बनाएर सिद्धिने भए । अझ बढ्ता त घना बस्ती भएको सहरतिर महँगो दाममा बेच्न लैजान्छौ दिनदिनै । गाउँतिर हाम्रो उठीबास भैसक्यो । कहिलेकाहीँ चराउन लैजादा बाघले छोप्यो भने मात्र हाम्रो प्राकृतिक मृत्यु होला अन्यथा हुँदैन । आखिर म बाख्रीबुढीको सन्तान परें । न त म बोलेको बुझ्छौ न मेरो व्यथा । साक्षात भगवान् नै प्रकट भएर ‘अबदेखि बोका नकाट’ भने पनि मान्दैनौ तिमी ।

मेरो नीलो रगत भए कुरा बेग्लै हो । तिमीहरू भने जातीय समानताका लागि रातो रगतको एकमात्र मुद्दा अघि सार्छौ । आखिर हाम्रो रगत पनि त रातै छ नि कहिल्यै सोचेका छौ ? यो पनि विचार गर्नैपर्छ रातो रगतका आधारमा तिमी जातीय भेदभाव अन्त्य गर्छौ भने, हामीलाई पनि पशुअधिकार चाहिन्छ । बडो मानव अधिकारका गुड्डी हाक्छौ । आखिर तिमीहरूको जातीय विभेद रगतले छुट्याउदैन संस्कारले छुट्याउँछ बुझ्यौ । तिम्रो आफ्नै संस्कार र सभ्यता घिनलाग्दो छ । यो कुरा गर्दा मलाई पनि तिम्रो हेराइ टेढो पर्ला । परे परोस् ।

तिमीमा जस्तो धनी-गरिब, पुरुष-महिला, गोरा-काला, छुत-अछुत, साङ्ग-अपाङ्ग, हिन्दु-मुस्लिम जस्ता तमाम भेद उपभेद हाम्रो छैन । हामी त सबै समान, हामीबीच पानी बाराबार चल्दैन । आखिर काटिनु र काटिएपछि चाटिनु हाम्रो नियति हो ।

तिमीहरूले जस्तो अन्याय हामी कसैबाट पनि हुन्न । निर्धालाई दवाउने मानवीय प्रवृति हो । तिम्रो दाम्लोबाट मुक्त हुने हो भने हाम्रो आफ्नै स्वतन्त्र संसार हुन्छ । हामी त सबै मिलेर बस्छौँ । तिमीहरू जस्तो अर्काको रगत चुसेर हामीलाई धनी बन्नु छैन । कसैलाई बास नदिएर गगनचुम्बी महल बनाउनु छैन । बस् ! प्रकृतिले दिएको घाँस खायो बस्यो । अहिले त जेलमा परेको कैदी भैmँ अड्कलेको मुठी खानु परेको भएर पो लुछाचुडी गर्नु परेको । तिमीलाई भने गर्नु नगर्नु गरेर जेल बस्दा पनि चाँडो रिहा हुन हतार हुने हामी चाहिँ सधै मृत्युदण्डका भागीदार ! छोडिदेऊ अब हामीलाई पनि । हाम्रो पनि त बाँच्न पाउने अधिकार होला नि ! के यो पृथ्वी मान्छेका लागिमात्र हो ? यदि त्यसो हो भने पनि त्यो कदापि हुन सक्दैन । ल देखाएर हेर त ।

कति बकबक गर्‍यो यो बाख्री बुढीको नाति भनौला । गर्नै पर्ने थियो र बकबकाएको हँु । हाम्रो बोली तिमी बुझ्ने होइनौ क्यारे । मलाई बुद्धि नभएको कामुक जस्ता संज्ञा दिन्छौ तिमी । हो, म बाख्रीबुढीको नातिमात्र नभएर पोई पनि हुँ । म कामुक छु । मलाई सम्भोग गर्न नाताले छेक्दैन तर देखेका छौँ ? मलाई एड्स भएको ? मैले मेरो जातिमा बाहेक अरु कसैसँग यौन सम्पर्क गर्दिन । उखान त तिमीले नै बनायौ क्यारे ‘भेँडा भेँडासित बोका बोकासित’ भन्ने ? उता तिमीहरू एड्सको महामारीले ग्रस्त छौँ । यौन स्वतन्त्रता हामीमा छ बरु । तिमी भने मान्छे नपाए हाम्रा दिदीबहिनीहरू पनि बलात्कार गर्छौ । मैले नै देखेको छु । बाख्री नपाए गाई र त्यो पनि नपाए भैँसीसँग यौन सम्पर्क गर्छौ तिमी ! तर हामी कहिल्यै त्यसो गर्दैनौं जति कामुक भए पनि । दिन र रातसँगै नभए जस्तै तिमी बाँच्दासम्म हामी मर्नुपर्छ । त्यसैले चित्त बुझाएको छु हामीलाई एड्स हुँदैन । यो त मान्छेलाई मात्र हुन्छ भनेर ।

हामीहरू नकाटिने, मानिसबाट नचाटिने समय नजिकै आउनेछ । त्यसैले अहिले म मर्नु परे पनि मेरा भावी पुस्ता सुरक्षित छन् । मैले मेरा साथीहरूलाई सान्त्वना दिने गर्छु । ‘हेर साथी हो : हामी जति कामुक भए पनि हामीलाई एड्स हुदैन । एड्स त मान्छेलाई मात्र हुन्छ । दक्षिण अफ्रिकामा आधासरो एड्सग्रस्त भैसके । यो जताततै फैलिन्छ । किनकि मानिस यौन संवेगमा हामीभन्दा नीच जात हो । त्यसैले ढुक्क होऊ एक न एक दिन यो संसारका मान्छे एड्सले मर्नेछन् । त्यो दिन हामी यसरी दाम्लोमा बाँधिनु पनि पर्ने छैन र अचानोमा रेटिनु पनि पर्ने छैन, जाबो लोप हुन आटेको बाघले त कतिलाई पो खाला र !’

बम्घा, गुल्मी

यही शीर्षककाे निबन्धसङ्ग्रहबाट