किशन पाैडेलसम्मानित आदेश
भ्यान एउटा ठुलो गेट भित्र पस्यो र रोकियो । चारैतिर सुरक्षाकर्मी तैनाथ थिए । अभिवादनमा कसैको हात उठेनन् । ऊ झसङ्ग झस्कियो ।
किशन पौडेल :
आफ्नै घरभित्रबाट मालिकको कठालो समातेर तान्दै गरेको देखेर मूल ढोकाले घृणाको भावले हेर्दै भन्यो – “थुक्क ! बेमान !! यत्रो विलासी घर बनाइस् इमानको जग नै रहेन छ, जा अब कालो मुख लगाएर ।”
उसले बगलीबाट सेतो रुमाल झिकेर आफ्नो मुख छोप्यो र लुरुक्क प्रहरीको भ्यान भित्र पस्यो । भ्यानको कालो सिसामा हेर्यो । अनुहारमा कालो पोतिएको देख्यो ।
उसको अन्तर मनले भन्यो – “थुक्क ! तेरो बुद्धि,
यत्रो अकुत थुप्रो लागेकै थियो, लोभले गर्दा जात फालिस् गहतको झोलमा ।”
नमिठो साइरन बजाउँदै भ्यान दौडियो । उसको कानले यति नजिकैबाट यस्तो कर्कश आवाज कहिल्यै सुनेको थिएन ।
भ्यान एउटा ठुलो गेट भित्र पस्यो र रोकियो । चारैतिर सुरक्षाकर्मी तैनाथ थिए । अभिवादनमा कसैको हात उठेनन् । ऊ झसङ्ग झस्कियो । टाउको निहुराउँदै ओर्लियो । भुइँको खुट्टाले उसको टाउको तर्फ हेर्दै भन्यो –
“खै रातो कार्पेट ? – थुक्क ! तेरो स्वाभिमान !!”
सुरक्षाकर्मीहरूले पाखुरा समातेर भित्र लगे
र कुर्सीमा राखेर केरकार गर्दै भने – ल अब सबै कालो ओकल्नुस् । ऊ ओकल्दै थियो । घाँटीमा केही अड्केको महसुस गर्यो ।
पेटले भन्यो – “थुक्क ! पापी !! नपच्ने गरी के घिचेछ ! घाँटी हेर्नुपर्दैन ?”
अनुसन्धान अधिकारी झोला थापिरहेका थिए । ऊ ओकली रहेको थियो । अकस्मात् अधिकृतको मोबाइलमा घण्टी बज्यो- उताबाट कडा आवाज आयो —
“सम्मानित ठाउँबाट सम्माननीयको आदेश बमोजिम माननीयज्यूलाई सम्मानपूर्वक सेतो कारमा रातो माला लगाएर मूल ढोकामा छोडेर आउनु ।”
०००
हेटौंडा
