नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

रक्तबीज, बकासुर, यो सुर, उ सुर, गु सुर । राक्षसै-राक्षस, असुरै-असुर । तिनैको संस्था “असुर-पाताल” उर्फ अस्पताल । त्यसमा केहि प्रल्हादहरू छन् । बिभिसण पनि छन् ।

अधिकांश डाँका छन् । मान्छेको मासु खाका छन् । त्यसमा काम गर्ने । पैसा भनेपछि मर्ने । काम बचाउने हो तर प्राय प्राण हर्ने । विशेष किसिमको केमिकलले तयार गरिएको हुन्छ एउटा “डाउटर”।

लुट्न मात्र खोज्छन् । बहाना बनाएर सुई घोच्छन् । सायद, अरूलाई पैसाको मेसिन सोच्छन् ?। चिरफार गरिहालो । लाखको बिटो झरिहालो । लघु उपन्यासजस्तो नबुझिने अक्षरमा औषधीको बिल। रोउँ कि हाँसु जँचाउनेलाई फिल ।

सेवा भन्दै चलाकै छन् दोकान । पाएकै छन् मान । दिएकै छन् सान। बढि बोल्नेको उही हो । नाक, आखा, कान ।
फेरि सबै उस्तै हुन्छन् भनेको होइन । सरकारकै अनुहार परेको दुरुस्तै हुन्छन् भनेको होइन ।

कतै कोहि डाउटर भन्दा बेसी हुन्छन् । चिकित्सा क्षेत्रको मेस्सि हुन्छन् । रोनाल्डोका फ्यानले मन नदुखाउनु । उदाहरण हो । कोहि रूईत कोहि के.सि. हुन्छन् ।

असुर-पातालको लत जाँडरक्सी, जुवातास भन्दा भयंकर । आधा सम्पत्ति स्वाहाः । बल्ल थाह हुन्छ कहाँ । ए त्यहाँ ?। कहाँ ? डाउटर होस कि रोगी ।

डाउटरको पढाइमा । रोगीको सलाइनपानी चढाईमा ।

बिचरा डाउटरको कुनै दोष पनि होइन । लाखौं लगानी गरेर किनेको सर्टिफिकेट बापत दुईचार जना त मार्नै पर्यो । दशैं-तिहार, शनिबार मासुभात दार्नै पर्यो । जग्गा बन्दकी राखेको फुकाउनै पर्यो । आठ-दस किड्नी, पाँच-सात कलेजो त लुकाउनै पर्यो ।

इमानमा जेसुकै भएपनि । शरीरमा सेतो कोट लगाएर । घाँटीमा आला झुण्डाएर । उनीहरूलाई पनि हिंड्न कहाँ मन हो र ?।

जन्मिने बित्तिकै बा’ले “मेरो सन्तान डाउटर बन्च” भनेपछि के लागोस् बिचाराहरूको ।
सके अठार घण्टा पढ्ने । होईन भने खेत छँदैछन् । घण्टा पढ्ने । बेच्ने किलास चढ्ने ।
किलास जान अल्छि लागे खेताला राख्ने । खेताला पनि राख्न झ्याउ भए बजारमा जाने । एउटा डाउटरको प्रमाणपत्र किन्ने । सरासर असुर-पाताल हिन्ने ।

पछि त छँदैछन् नि । जति टेस्ट उनीहरूले पढुन्जेल दिए । त्यति हरेक रोगीलाई भिडाउने । बाह्र नम्बर कान्टर, चौध नम्बर कोठा भन्दै कुदाउने । टाउको दुखेर आउनेलाई चार दिन सुताउने । बिल देखाएर तर्साउने । हर्ट एट्याक आउँछ । फेरि भर्ना गर्न लगाउने ।

रोगी पनि कमका हुन्छन् ? म सधैं पुईक्क पाध्थेँ। अचेल दुईदिनदेखि भ्वाँक्क पाध्दैछु भन्दै रून्छन । पेट फुटुन्जेल चिल्लो, चट्पटे, सेकुवा, छोईला, ग्रेभी, पानीपुरी नानाथरि घिच्छन् । टाउको दुखुन्जेल रम, ह्विस्की, भोड्का, जिन, खोया बिर्के पिउँछन् । फोक्सो गलुन्जेल बिँडी, चुरोट, सिँगार, हुक्का तान्छन् । गाला च्यातिउन्जेल गुटखा, पान, सुर्ती, रजनीगंधा च्याप्छन् । फ्रेसमा बस्नै सक्दैनन् । सधैंभरि झ्याप छन् ।
निको पार्दिए जय ! जय ! जय ! जय !
कोनि ? पार्दिए । ढुङ्गा मुढा हान्दियो । झापड, लात, मुक्का तान्दियो ।
सजिलो छ । कानुनले आँखा देख्दैन । कान त्यस्तै कुनै नाम पछाडि डाउटर जोड्नेले बिगारिदिएको छ ।

कहिलेकाहि लाग्छ देशको बढ्दो जनसंख्यालाई मध्यनजर गर्दै असुर-पातालले स्यामसुङ फोनको रणनीति अपनाएको हुन सक्छ । स्टोरेज फुल भनेर डाउटरलाई मेसेज आउँदो हो । उनीहरू भटाभट डिलिट गर्दा हुन् । कोही-कोहि फरम्याट पनि हान्दा हुन् ।
राम्रै हो । देशको हित चिताउनु । दुई चारजना बिताउनु ।

कुनै-कुनै डाउटर र रोगी दुश्मन बनेको हुन सक्छ । “तेरो आँखा निकालेर गुच्चा खेल्छु” भनेको हुन सक्छ । बाचा त पुरा गर्नै पर्यो ।
कुनै साथी होलान् । अप्रेसन सकिएपछि । पेटमा कैंची/पञ्जा उपहार छोड्दै रोलान् ।
भु.पू. पर्ली । लजाउदै उपचार गर्नै पर्यो । एक ठाउँमा काट्न खोज्दा अन्त काटिएला । भैहाल्छ नि हौ प्यारमा । बर्षौंको ईन्तजारमा ।

उनीहरूको पनि जागीर हो । गएर गिर्ने काम हो । दुखे औषधी । पाके चिर्ने काम हो । दोष उनीहरूको होईन । जे होस् उनीहरूको होईन । तिन्लाई चलाउने हातको हो । अपराध गरि ङिच्च पर्ने दाँतको हो । त्यस्तालाई चिन्न पर्छ । सतर्क भएर हिन्न पर्छ ।
घोक्र्याउन/लछार्न/पछार्न या डाँडा कटाउन पर्छ । चिकित्सा क्षेत्रबाट हटाउन पर्छ ।

होईन भने स्वास्थ्य सधैँ यसरि नै चिच्याईरहन्छ “म स्वास्थ्य हुँ मलाई हरेकको पहुँचमा पठाऊ ।”
रोगले कुरीकुरी गरेर गिज्याइरहन्छ ।