मुकुन्द आचार्ययो ठगठागको काम के गर्नु !
लामो समयपछि पुरानो मित्र भेटियो । केटाकेटीमा हामीले सँगसँगै अनेकौं अपराध ग¥यौं र ती सम्पूर्ण बदमाशीलाई खेल भन्ठानेर बिर्सिदियौं । ती बदमाशीलाई यहाँ उल्लेख नगरौं । अचेलका केटाकेटी त हामीले गरेको भन्दा ठूलठूला बदमाशी गर्छन् ।
ती दिनलाई सम्झेपछि मैले सोधें– यार ! अचेल के गर्दैछस् ? मित्रले मित्रता देखाउँदै भन्यो, यो, मेरो विजनेश सिक्रेट हो । भन्न त हुँदैन ‘तर तैंले सोधिहालिस् । कसैलाई नभन्नू नि ।’
‘भन्दिन’ भनेर म साखुल्ले भएँ ।
उसले भेद खोल्यो, हामीले केही गाविसका बासिन्दाहरु मिली जुलुश सप्लाई समिति खोल्यौं । अचेल त मोज छ यार ! राम्रो आम्दानी छ ।
कसरी ? मैले सोध्नै प¥यो ।
‘जुन पार्टीलाई जस्तो जुलुश चाहिन्छ हामी त्यस्तै जुलुश सप्लाई गर्छौं । राम्रो फाइदा छ । गाउँका शिक्षित र अशिक्षित दुबै थरिका बेरोजगारहरुले स्थायी काम नपाए पनि अस्थायी रुपले दाम त पाउन थालेका छन् । हाम्रो समितिले एकैथरीका मानिसहरुलाई कहिले चारतारे, कहिले सूर्य, कहिले तारा, कहिले मान्छेले हलो जोतेको, कहिले पञ्जा, कहिले हँसिया हथौडा अर्थात् जुन पार्टीलाई जस्तो नारा, जुलुश, बैनर, झण्डा, पर्चा, पम्लेट चाहिन्छ । यावत चीज हामी सप्लाई गर्छौं । हामी पार्टीलाई हेरेर दाम लिन्छौं । गिरिजा, माधव, वामदेव र कामदेव (किशुनजी) सबैका लागि हाम्रो ढोका खुला रहन्छ ।’ मित्रले जुंगामा हात पुछ्दै भन्यो ।
मित्रता देखाउनलाई उसले भन्यो, यार । तँ पनि हाम्रो समितिको सदस्य बने, राम्रो होला । केही आकर्षक नाराहरु लेखिदिनू, दुईचार सय भइहाल्छ । काम गरेर खानमा के को लाज !
मैले भनें, यार अब त जीवनको उत्तरार्ध शुरु भइसक्यो, पचास नाघियो । अब यो ठगठागको काम के गर्नु !
ठूल्ठूला ठगलाई ठग्नमा कुनै पाप हुन्न । भन्दै ऊ चुरोट किन्न बाहिर लस्कियो ।
थानकोट, काठमाडौं
