नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

शेषराज भट्टराई :

मोटु गुच्छा, गट्टा खेल्दादेखिको तनमन मिल्दो साथी । अहिले मोटाएर, फुलेर, फक्रिएर डेड कुइन्टल हाराहारी हुनाका कारण मोटु कहलाइन्छ । उसको सक्कल काया देखेर उसलाई जहाजले टिकट बेच्न मान्दैन । सानुमा पनि मानु नभइ नअघाउने उसलाई हत्तपत्त कसैले पनि पाहुना बोलाउदैनन् । खाजा खानु परे एक कार्टुन चउचाउ मिनेटमै मर्काउने क्षमता मोटुमा निहित छ । पढाइमा दुब्लो भए पनि बलबुतामा अब्बल भएको हुनाले ऊसँग हिँड्दा, सङ्गत गर्दा अधिक खान दिनुपर्छको पिरलोबाहेक अरू चिन्ता थिएन। मोटुको साथ सङ्गतका कारण न खिनाउरे भए पनि अरूले हेप्ने हिम्मत हत्तपत्त गर्दैनन्। हाम्रो हिमचिम, उठबस, खानपिन कलेज जीवनसम्म सँगसँगै चल्यो र चुल्होमा आगो पनि सँगसँगै बल्यो । राखनधरन एउटै ट्याङ्‌ङ्का मात्रै होइन हामी एउटै ड्‌याडका उटपट्‌याङ थियौं।

एक समयको कुरा बाबुआमाले कलेज पढ्न हामीलाई शहर पठाए । घना शहरमा हामी दुई जना एउटा कोठा भाडामा लिएर पढ्न थाल्यौँ। पाइखानामा पुत्रानो मोडलको प्यान थिएन नयाँ थचक्क बसेर बिस्टा विसर्जन गर्नुपर्ने रहेछ । प्यान बन्द थियो खोल निकाल्नुपर्छ भन्ने पनि थाहा थिएन र बटन थिचेर झोल निस्किन्छ भन्ने पनि थाहा थिएन । लोहोटामा पानी बोकेर प्यानमाथि ज्यानलाई थचक्क बसाएर लोहोटाको पानीले सूची शुद्धि भएर धेरै समय बितायौँ । यत्रो पढेको युवाले अनभिज्ञता पनि कसरी प्रकट गर्ने ? तर यस्तो थचक्कै बस्नुपर्ने पाइखानाको प्यानमा ज्यान पटक्कै मन परेन । तैपनि के गर्नु खाए खा नखाए घिच ।

एकपटक राति बाह्र बजे मोटुले ढोकाको चुक्कुल खोल्छु भन्दा चुक्कुले उखेलिएर हातमा आएपछि चुक्कुलै नलगाइ हामी सुत्ने गर्थेऊँ। यसरी धेरै समय गुजार्दा हामीसँग भएको सातु-सामल-जगेजा पुँजी बेलाबेलामा चोरको फेला पर्थ्यो। दशैंमा लगाउन भनेर बल्लतल्ल खरिद गरेको डेढ सयको जुत्ता कुन कुत्ताले उछिट्यायो पत्तै पाइएन । त्यसकै पिरलोले गर्दा करिब एक महिना भोक निद्रा हरायो । अनि टिनको ट्या‌ङ्का किन्ने निधो गन्यौँ र साँझ पख टिनको बाकस किन्ने सकसका साथ असन बजार छिन्यौँ ।

“टिनको ट्या‌ङ्का मोटो, बाक्लो, दरो, राम्रो हुन्छ” भन्दै मोटुले मलाई सम्झाइरहेको थियो । पसलमा गएर साहुजीलाई दरो, मोटो, बाक्लो ट्याङ्का देखाउनु न भन्यौँ। यही हो दरो, बाक्लो, मोटो भने । अझै बाक्लो, दरो ल्याउनु भनेर मोटुले भनेपछि साहुजी दरो, बाक्लो बक्सा निकाल्न माथिल्लो तलामा उक्लिए । यता मोटु चाहिँ कति दरो रहेछ भनेर बक्सामा थचक्कै बसिहाल्यो । ट्याङ्‌ङ्का डल्लो परिहाल्यो । धन्न साहुजीले देखेनन् र भाग्न पाइयो । जघन्य अपराधीले झै एकसासमा हामीले असन छोड्‌यौँ ।

कोठामा असिनपसिन हुँदै छिन्यौँ । अब ट्याङ्‌काको पीरभन्दा पनि पेट भर्नुपर्ने पिरलोले छपक्कै छोप्यो । मोटु मलमोचन हेतु चर्पी गयो । म मट्टितेलको स्टोभमा उसिना चामल उसिन्न थालें। यत्तिकैमा टिनको ट्या‌ङ्का कुच्चिएको भन्दा पनि ठूलो आवाज आयो । लाग्यो साहुजी पछिपछि दौडिदै आएर टिनको बक्सा आँगनमा बजारे छ कि क्या हो भन्दै बाहिर निस्किएर हेरेको मोटुले बिस्टा विसर्जन गर्दा प्यान पनि विसर्जन भएछ । फुटेर चर्पी हेरी नसक्नु दुर्गन्धमय र घरबेटीको भयले होस् गुम होला जस्तो भयो । सातोपुत्लो गयो । जरिवाना तिराइमा पर्नुभन्दा कोठै छोड्नु उत्तम उपाय सुझेर सि‌ट्ठी लाग्दै गरेको तातो कुकर मोटुको हातमा थमाएर हामीले रातारात थानकोट काट्‌यौं तर गल्ती गरेको भनेर नाक काटेनौं। उफ । कस्तो आपत् आफ्नो टाउको फुटे मितको टाउको बेलै समान ।

०००
हास्यव्यङ्ग्यकार नालीबेली (२०८२)