नवराज पराजुलीसगरमाथाको गहिराइ
यो संसारको
कुनै महान् चित्रकारलाई
यो विश्व नै पोत्न पुग्ने रङ चाहिए
मेरो देशका गुराँससँग सापटी माग्नू
म त गुराँसको देशको मान्छे
तर
यो कुरा पछि गरौँला कि
मैले खाने चामलको रङ किन्न
म आफूचाहिँ अरब आएको छु ।
यो संसारको
कुनै महान् परोपकारीलाई
यो विश्वकै फोहोर पखाल्न पुग्ने पानी चाहिए
मेरो देशको नदीसँग सापटी माग्नू
तर
यो कुरा पछि गरौँला कि
मेरो घिटघिट गर्दै गरेको छोरोको घाँटीलाई चाहिने
दुई थोपा औषधि किन्न
म आफूचाहिँ अरब आएको छु ।
विद्युत् उत्पादनमा
संसारको सबैभन्दा बढी क्षमता राख्ने मेरो देशले
मेरो बिदाइमा आएकी मेरी श्रीमतीको आँखाबाट खसेको आँसु
भेला गरेर एकैचोटि टर्वाइनमा खसायो रे
र
एक मेगावाट बिजुली निकाल्यो रे
तर
मेरो देशको आकाशमा अझै पनि काला ताराहरू चम्किरहन्छन् ।
मलाई थाहा थियो
खाडीमा पैसाको बाढी आउँदैन भनेर
तर
भन्दिनेले
मेरो प्वाल परेको छानोबाट राति तारा झर्छन् भन्दिए
र
भन्दिए
ताराका टुक्राले मेरो परिवारलाई टुक्राटुक्रामा फुटाउनेछन्
मेरो मनमा गाँठो पर्यो
त्यो पनि सुर्क्याउने बिनाको
भन्दिनेले पैसामा बाआमाले पनि छहारी फेर्छन् भन्दिए
सोचेँ
तातेताते गराउने बुबाको हात किन्नुपर्यो भनेर !
हाऽहाऽहाऽ लोइलोइलोइ गराउने आमाको काख किन्नुपर्यो भनेर !
बहिनीले निःशुल्क टाउकोमा ठुङ हान्दिन भनी भने !
दिदीले सुनाउने सुनकेशरी रानीको कथाको पैसा तिर्नुपर्यो भने !
मैले त मेरो ईश्वर पनि पर देख्न थालेँ
यस्तो लाग्यो ऊ ईश…वर होइन ईश….पर थियो
तर
म त बुद्धको देशको मान्छे
त्यसैले शान्त भएर अरब आएको छु ।
मैले मलाई जन्माउने देवता छोडेर
म आएको यो अरबमा रबचाहिं कहाँ छ ?
यो मरूभूमिमा मरुँ भन्ने मान्छे मात्र भेट्छु
जब घडीमा बाह्र बजेको देख्छु
यस्तो लाग्छ
यो घडीका तीनैवटा काँटाहरू सामूहिक आत्महत्या गर्दै छन् ।
यो रूवाजस्तो मन बालुवासँग लड्दालड्दा
यहाँ मेरो जवानी पग्लिन्छ
घरमा रूँदारूँदा
श्रीमतीको सिरानी पग्लिन्छ
ए देश !
सगरमाथाको शिखरमा उभिएको
संसारको सबैभन्दा अग्लो मान्छे म
आज खाडीमा गाडिएको छु
कसैले बाहिर निकाल मलाई !
म मर्नुअघि
मेरा बूढा भएका बुबाका नङ नदुखाईकन काट्न चाहन्छु
म मर्नुअघि
मेरी आमाले पकाएको माली गाईको बिगौती चाख्न चाहन्छु
म मर्नुअघि
मेरी श्रीमतीको ओठमा मेरै लागि मात्र फक्रिएको गुराँस हेर्न चाहन्छु
म मर्नुअघि
मेरी छोरीले
उसकी आमाले तिखारी दिएको पेन्सिलले
पहिलोपल्ट लेखेको ‘क’ हेर्न चाहन्छु ।
ए देश !
मेरी आमाले बनाएको सानो काठको बाकस भर्ने पैसा बोकेर
म अरबबाट घर फर्कें भने त ठीकै हो
तर
त्योभन्दा ठूलो रातो काठको बाकसमा
म आफैं भरिएर फर्के भने…..।
