नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

श्यामप्रसाद शर्मा (बीरगंज, सेवासदन) पछि हात्तीसार निरको शशिकलाको बाबुको घरमा डेरा गरेर बस्नुभएको थियो । “साहित्य’ को देखादेखि संपादक ’स्वास्नी मान्छे’ को भित्री संपादक भएको नाताले कमलबाबु र म हरेक शनिवार जस्तो उहाँको डेरामा जान्थ्यौं । भाषा र साहित्य बारे छलफल गथ्र्यौं ।

उहाँकै अनुरोधमा एक दिन बेलुकी पख वसन्तपुर पुग्यौँ । भक्कुलाई राँगो दिने ठाउँनिर उभिएको एउटा मान्छेले हामीलाई बाटो देखाउँदै भित्र चोकतिर लग्यो । एक तल्ला माथिको कोठामा पुग्दा धेरै लेखकहरू सुकुलमा पलेटी कसेर बसेका देख्यौं । हामी पनि ढोकाको छेउमै बस्यौं ।’
लीलाध्वज थापाले कमलबाबुको कोटलाई लिएर छड्के हान्न थाल्नु भयो- ’यस्तो फोहर मुलुकमा बस्ता तपाईको कोटको इज्जतै रहेन के गर्ने ?’ इ.

कमलबाबुले हाँसेर जवाफ दिनु भयो- थापाजी तपाईंले कोटको बारे कुरा कोट्याउनुभन्दा पेटीकोटलाई लिएर कविता सुनाउनु भए सारै राम्रो र रमाइलो पनि हुन्थ्यो, हैन र ?’

थापाले उत्तिखेरै कथेर पेटीकोटको कविता सुनाउनु भयो । हामी सबै हाँस्यौं । मेरो हँसाइ अल्लि चर्को थियो ।

थापाले तुरुन्तं मलाई झाँट्नु भयो । त्यसमा पनि कमल बाबुले नै समाधानको उपाय निकालेर भन्नुभयो तपाईंको कविताको जवाफ कवितैमा पाउनुहुन्छ- वासुदेवजीवाट, धन्दा नमान्नुहोस् ।

मलाई पनि जोश चढेछ- होश हराए पनि सुकुलमाथि छरिएका कागतका टुक्राहरूबाट एउटा अल्लि ठूलो टुक्रो टिपेर कोर्न थालिहालेँ । केही बेरपछि शिवलिंगको महात्म्य गाएर सुनाइदिएँ । उत्ताउलो कुरा सुन्दा नहाँस्ने को हुन्थ्यो र ! रमाइलो भयो !

हामी बसेको भन्दा भित्रपट्टिको सानो कोठामा पातलो लंपटमाथि एकजना सुतिरहनु भएको थियो । श्यामजी उहाँसँग चिनापर्ची गराउँदै हुनुहुन्थ्यो । बिस्तारै उठेर उहाँले पनि के के भन्न थाल्नुभयो । हाम्रो हल्ला शान्त भयो । भर्याङ ओर्लंदा खासखुस गरेको सुनियो- विरामी भएर चीन गएको ? चीन गएको बेला बिरामी भएर आएको ? इ.

अँ त, उत्ताउला कुरामा नहाल्नु हात हालिहाले त्यसैले अरू तीन ओटा त्यस्तै उत्ताउला कुरा थपेर ’अर्पण’ मा समर्पण गरें छापिए पनि ।

पछि गठेमंगलको मङ्गलमय अवसरमा ’जय नेपाल’ नाम राखेर आठ पेजी पांप्लेट छपाएँ । पीपलको बोटमा पाँच पैसामा बिक्यो पनि ।

ठट्टा गर्दा लट्टा पर्छ भनेको ठीक हो, मदन पुरस्कार गुठीको मुखपत्र ’नेपाली ५४’ मा त्यो शिवलिंग टाँस्सियो त्यसभन्दा तगडा लेखको पुच्छर बनेर ।

म. पु. पुस्तकालयमा पनि ’जय नेपाल’ आइपुगेको रहेछ । कमलबाबुले शिवलिंग देख्ने बित्तिकै कभर पेजमा नै (कान्छा काजी’ बासुदेव लुईटेलको छद्मनाम) भनेर लेख्नु भएको रहेछ । त्यसैबाट त्यो ’नेपाली’ मा टाँस्सिन पुगेको रहेछ । त्यहाँ चाहि लेखकको नाम ’कान्छा काजी’ ने छापिएको छ ।

तारानाथ शर्माले ’नेपाली साहित्यको इतिहास’ भन्ने किताबमा- (पे.नं. २५०) “प्रारम्भका गोविन्दप्रसाद लोहनी र भवानीप्रसाद शर्मा घिमिरेका लेखहरू र संगठनहरू राजनैतिक उग्रताबाट पीडित थिए । कृष्णचन्द्रसिंह प्रधान र उहाँका सहयोगीहरूले प्रगतिशील लेखक संघको स्थापना गरे पनि त्यो धेरै दिन चलेन । वीरगंजबाट श्यामप्रसादले ’सेवा’ निकालेर यस आन्दोलनलाई बढाउनु भयो । पछि तारानाथ शर्मा २०१६ मा काठमाडौं आएपछि नेपाल प्रगतिशील लेखक संघको स्थापना भयो । यसको उद्देश्य राष्ट्रिय फाँटमा सामन्तवाद विरोधी र अन्तर्राष्ट्रिय फाँटमा साम्राज्यवाद विरोधी साहित्यको विकास गर्नु थियो । यसमा कमल दीक्षित र वासुदेव लुईंटेल जस्ता देब्रे ढल्कुवा राजनीतिसित संपर्क नभएका व्यक्ति पनि सदस्य भएर आउनु भएको थियो भन्ने लेखेको देख्ता कमलबाबु र म छक्क पर्यौँ । हामीहरू त झण्डै ’भाइ भाइ’ भैसकेका रहेछौं । कहाँको प्रगतिशील लेखक संघ ! कहाँ कमलबाबु !! कहाँ लीलाध्वज थापासँग मैले खेलेको जुहारी !!!

धेरै वर्ष बिते ।
आज बिदाको दिन परेकोले गाउँले अड्डामा थुप्रै मान्छे जम्मा भएका थिए । कनिष्ट निष्टहरूले स्वनाम धन्य एकजना वृद्ध अरिष्टसँग सोधे- ’रस्सा रिटर्न’ माफ गर्नुहोस् । चीनबाट फर्कनु भएका हाम्रा कर्मठ कार्यकर्ताको वसन्तपुरको कोठे-सम्मान- समारोहमा तपाईं पनि उपस्थित हुनुहुन्थ्यो भन्ने कुरो हामीले पत्ता लगायौं । पूरा विवरण लेखिएको कागत भेटिएन । त्यसलाई लिपिवद्ध गरिराख्नु पर्छ भन्ने हाम्रो जमातले निधो गर्यो । तपाईंले देखे सुने भोगेका कुराहरू हामीले टिप्न सक्ने गरी सुस्तरी भन्न सक्नुहुन्छ ?

बिचरा वृद्ध अरिष्ट निधारमा चाउरी पारेर घोरिंदै थिए, म फुत्त निस्केर जुत्तामा खुट्टा हुल्दै हिडें । किनभने म यस विषयको वरिष्ट होइन गरिष्ट विद्वान् थिएँ । आँगनमा पुगेपछि खुट्टा अँठ्याएकोले यस्सो तलतिर हेरें- जुत्ता साटिएछ । म खुकुलो लाउँथें । यो कस्सिएको रहेछ । सबै जुत्ता एकै रंगका थिए- चाइनिज ! फर्केर जाउँ ती कनिष्ट निष्टहरूले आफूलाई पनि केरकार गर्लान् भन्ने डर ! नजाउँ जुत्ता चोरमा दरिने डर !! क्या फसाद् !!!

(’साँग्रिला’ वर्ष ४, अंक १, असोज-का-मंसीर २०४२ बाट)
(‘….बाट’ जस्ताको तस्तै)