नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

हिजोआजको उखरमाउलो गर्मी । घर नजिकैको फोहोर थुपार्ने कन्टेनर । परिवारैलाई उचालेर घरबाहिर पुर्‍याउलान् जस्तो लामखुट्टेको हुल । धैर्यको धनु कर्‍याक्कै भाँच्चिने बजार भाउ । सस्यानो दुगुरे जागिर । आङै जिरिङ्ग हुने बच्चाहरूको स्कूल फिस ।

एकपछि अर्को गर्दै हप्तौ“दिनसम्म आउने पाहुनाको आगमन र प्रस्थान । दाम कमाउन दोहा जानेदेखि लाख कमाउन अरब जानेसम्मको ट्रान्जिट पोएन्ट । बिरामी भएर सहरमा जचाउॅन आउनेदेखि बहराइनबाट बिरामी भएर फर्केकासम्मको तङ्ग्रिने ठाउँ । अदालतमा मुद्दा लड्न आउनेहरूको धावन केन्द्र । नयाँ मन्त्रीसँग जागिरका लागि निवेदन गर्न धाउनेहरूको बिसौनी ।

टुकुचाबाट रासका रास दुर्गन्ध बोकेर आउने अत्यासलाग्दो हावाको भारी बिसाउने ठाउँ । माकुरा, कमिला, साङ्ला, ढिकीच्याउँ, माउसुली लगायत ज्ञातअज्ञात किराभुसुनाहरूको सर्वपक्षीय आमसभास्थल । झि“गा, लामखुट्टे, उडुस र उपियॉहरूको प्रजनन् केन्द्र ।

उपर्युक्तानुसारका सबै सजीव एवं निर्जीव तत्वहरूका माझमा म, मेरी पत्नी र हाम्रा दुई छोराछोरीसमेत अटाएर बस्नुपर्ने कस्तो विचित्रको पर्यावरणीय परिवेशमा छ त मेरो डेरा, मेरी आम्मै हो †

पानी नि पानी ? मेलम्ची आगमनको उदेक र हॉसोलाग्दो प्रतिक्षा । ढुङ्गेधारामा घण्टौँ घण्टाको लाइन । ट्याङ्करमा ठेलाठेल, बाझाबाझ, हात हालाहाल इत्यादि । चौबीस घण्टामध्ये बीस घण्टा हाम्रो एउटै चिन्ता पानी, पानी र पानी । प्रायः मान्छेहरूको प्रमुख चिन्ता पैसा, हाम्रो चाहिँ पहिलो चिन्ता पानी, दोश्रो पाहुना, तेश्रो लामखुट्टे, चौथो दुर्घन्ध, पाँचौॅ… । पैसा त छँदै छैन, चिन्ता हुने कुरै भएन ।

यी सबै समस्यामा थप समस्या गर्मी, पसिना, मैलो, धुलो, धुवा“को अवस्था छ यस्तो, पानीको अवस्था छ त्यस्तो । धन्य यस घरमा अहिलेसम्म कसैले आत्महत्या गरिहालेको छैन ।

बरु मैले नै एकदुई पटक आत्महत्या गर्नेबारे बिचार नगरेको होइन । तर सम्झेँ म नभएपछि ढुङ्गेधाराबाट पानी कसले ओसार्ला ? बालाजुको बाइसधारासम्म गएर सिरकका खोल कसले धोला ? बसपार्कसम्म गएर पाहुनाहरूलाई कसले यो डेरासम्म ल्याइदेला ? केटाकेटीको होमवर्क कसले गरिदेला ? टुकुचाको गन्ध कसले सु“घ्ला ? महँगीसँग कसले कुस्ती खेल्ला ? यिनै प्रश्न र चिन्ताहरूले मलाई आत्महत्या गर्न दिएनन् ।

मैले आत्महत्या गर्ने सम्बन्धमा अन्तिम पटक विचार गरेका दिन बरु मेरी श्रीमतीले झन्डै मलाई विधुर बनाएकी । उनकै माइतीतिरका प्रख्यात पुरोहित पिताम्बर प्याकुरेल पाहुना लाग्न आए त्यो दिन । बेल्काबेल्का कहिल्यै भात नखाने, फलार मात्र ज्युनार गर्ने अप्ठ्यारा पाहुना ।

सॉझपख मैले सोधेँ- के खानुहुन्छ गुरु ?
उनले भने- केही नखाने बा, आज मेरो व्रत छ । बाबुहरू खानुहोस् ।
ढुक्कको सास फर्दै मैले एस्सो ढोङ गरिटोपलेँ- केही न केही त खानुपर्ला नि गुरु ?
लामो लेघ्रो तान्दै गुरु बोले- नखॉदै पनि हुने हो । बाबुले जिद्दी नै गर्नुभो । एसो एकदुई टुक्रा गाजर, एक चिरा काँक्रो भए हुन्छ बाबु । ओलन त होला नि छोरी ? ओलन चाहिँ आजसम्म टुटाएको छैन ।

दूध किन्न नसकेर भने पनि हुन्छ, हामीले फिक्का चिया खाने बानी नै बसालिसकेका थियौँ । दाल भात तरकारी सबैथोक बचाइदिने पाहुनालाई एक पाउण्ड दूध कुन ठूलो कुरो भो त भनेर म दूध किन्न जानै लाग्दा गुरुले निर्देशात्मक स्वरमा भने- एकाध किलो आँप र आधा दर्जन जति केरा चाहिँ ल्याइराखौँ है ज्वाइँ बाबु । मालभोग है बाबु । जागिरमा मालअड्डा, ऑपमा मालदह, केरामा मालभोग भन्छन् ।

म गोजी छाम्न थालेँ । गुरुले अर्को फर्माइस गरे- ज्वाइँ बाबुले बिहान ल्याएको दही अलि अमिलो परेछ । राम्ररी हेरेर अलि गुलियो दही एक लिटर भयो भने र रह्यो भने बिहानलाई पनि काम लाग्छ । बेलुका धेरै खान पनि हुँदैन । पेटलाई आराम चाहिन्छ । पाइयो भने गोडा दुएक रसवरी र एकदुई गेडा स्याउ ल्याउँ, अर्थोक पर्दैन । यति भए रात जसोतसो काटिन्छ ।

पुरेत बाको कुरा सुनेर अघिदेखि एकोहोरो भएर ट्वाँ परिरहेकी मेरी श्रीमती अचानक मुर्च्छा परेर डङ्ग्रङ्ङ भुईंमा लडिन् । पुरेतबाले राम राम राम भन्दै छेउको एक बाल्टी पानी खन्याएर उनलाई ब्युँझाए । ब्युँझिएर हेर्दा चारघण्टा लाइन लागेर ल्याएको पानी स्वाहा भएको देखेर उनी फेरि मुर्च्छा परिन् ।

‘कति धुनु गधालाई’ बाट