नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

कृष्ण प्रधान :

पात्रहरू – धनराज, छेपारे, अनिशा, प्रणिता, लक्ष्मी।

दृश्य विवरण – (धनराज सर हत्तुहैरान भएर बैठक कोठामा प्रवेश । थचक्क बसेर नेपथ्यतिर हेरेपछि… घडी हेर्छ । एकक्षणपछि नेपथ्यतिर हेर्दै)
धनराज – छेपारे ! छेपारे !! -बैठक कोठमा बसेरै छेवैमा भएको खबरकागत पढ्न थाल्छ) ।
छेपारे – मस्त सुतिरहेको अवस्थामा झुल्दै प्रेवश) यस नेभारे ।
धनराज – (कड्किँदै) म तेरो नेभारे हो ?
छेपारे – राम्ररी हेरेर) ए मालिक हजूर पो रहेछन् । मैले ता मेरो छिमेकी पार्टनर नेभारे भनरे पो…
धनराज – तेरो काम के छ ? अहिलेसम्म पनि सुतिराको छस् ? के साह्रो सुतेको हँ यो । किन ढिलो उठेको हँ !
छेपारे – भनुँ कि नभनुँ गरेर) सपनामा रातभरि घुम्दा घुम्दा ढिलो भयो मालिक ।
धनराज – कोसित गइस् एई तँ निँद्रामा घुम्न ?
छेपारे – नो मालिक नो । नै बोलने का ।
धनराज – हेर पसिन आको यसलाई ।
छेपारे – अन्त सपनामा गाडी ठेल्दा-ठेल्दा हत्तु भइयो नि… यसैले यति धेर पसिना को ।
धनराज – लु भयो… भयो… जा खाने कुरो के छ तयार पार ( फेरि खबरकाततिर ध्यान) ।

(छेपारे प्रस्थान)
छेपारे – (नेपथ्यबाट) धनराजबाबु ! लु आउनू है । जाउलो लुडाँइहालुँ । (धनराज प्रस्थान)।
छेपारे – (गुनगुनाउँदै प्रवेश) दुइ दसे बीस… दुई एघार नेभारा… दुई बाह्र छेपारे । मन नपर्ने मान्छेको भत्काइदिन्छु बङ्गारा (तयार तम्मर भएर धनराज प्रवेश) ।
धनराज – एई कसको बङ्गारा भत्काउँछस् हँ ?
छेपारे – (अन्कनिँदै) होइन त्यसै भनेको नि धनराज मालिक । अन्त हजूर फेरि कता?
धनराज – म जाँसुकै जाउँ तँलाई के को खसखस ? तँ को होस् मलाई सोध्ने ? म कहाँ जान्छु, के गर्छु तँलाई सब रिपोर्टिङ गर्नुपर्छ हँ ?
छेपारे – कुरो त्यसो होइन माई डियर मालिक ! कुरा त्यसो होइन । अब लागेको बानी । तपाईंं ह्याण्डसम भएर बाहिर गयो कि मेरो मुख सोध्नलाई स्याउँस्याउँ चिलाइहाल्छ ।
धनराज – तेरो मुखमा नि हेरन एकदिन डल्ले खोरसानी दलिदिन्छु ।
छेपारे – (अचम्म मानेर) डल्ले खोरसानी ! एउटा नाथे फेसवास ल्याइदिनुहोस् भन्दा प्रेशर कुकुरमा हाल्दा दश सिटीमा पनि नपाक्ने मुखमा के को फेसवास भन्नुहुन्छ । डल्ले खोरसानी पनि किन्न सक्नुहुन्छ के ? तपाईंंलाई थाहा छ मालिक ! डल्ले खोरसानीको दाम कति छ ?
धनराज – कति छ… कति छ…
छेपारे – चार सय रुपियाँ किलो हजूर फोर हण्ड्रेड ।
धनराज – तेरो यो अनुहारमा एउटै डल्ले खोरसानी काफी छ बुझिस्… एक किलन नै किन किन्नुपर्‍यो ?
छेपारे – अरे हजूर एउटा मात्रै डल्ले खोरसानी कुन दोकानेले देला ?
धनराज – किन दिँदैन ?
छेपारे – यहाँ सुन्नुहोस्… सुन्नुहोस् मालिक हजूर राम्ररी कान ठाडो पारेर सुन्नुहोस् । तपाईंले एउटा मात्रै डल्ले खोरसानी दोकानेले दिन्छ भन्दा एउटा टेसिलो कथाको याद पो आयो। सुन्नुहुन्छ ? सुनाउँ ?
धनराज – लु सुना ता तेरो कथा सुनिदिउँ।
छेपारे – एकदिन एकजना मान्छे बजारमा घिउ किन्नु गएछन् । घिउवालालाई घिउ कसरी भनी सोध्दा उसले ६ सय रुपियाँ किलो भन्छ । त्यो मान्छेको पालो एक रुपियाँको मात्रै घिउ देउन भन्दा घिउवालाले के भनेछ भन्नोस् ता ।
धनराज – के भनेछ ?
छेपारे – त्यसो भए सुँघेर जाऊ भनेछ । (धनराज अट्टहास गरी हाँस्छ छेपारे पनि घरै उचाल्ने गरी हाँस्दै) मालिक ! एउटा मात्रै डल्ले खोरसानी मात्र किन्छ भन्दा तपाईंलाई पनि डल्ले सुँघेर मात्रै जाऊ भन्ला नि ।
धनराज – म जाँदैछु । खाना खाएर घर सानाक्-सिनिक् पारिराख् है । (प्रस्थान)
छेपारे – हुन्छ साहेब । (नेपथ्यतिर हेर्दै) मालिक ! मालिक !
धनराज – (नेपथ्यबाट धनराजको आवाज मञ्चमा आएर थुरिन्छ) के भयो ? यल्ले जहिले पनि घरबाट निस्केको बेलामा मात्रै बोलाउँछ है ।
छेपारे – तपाईंको चलाउँ ?
धनराज – के चलाउँ भनेको क्लियरलि भन् न ।
छेपारे – त्यो क्या त्यो !
धनराज – के त्यो ?
छेपारे – (हातले सङ्केत गर्दै) ल्यापल्याप….
धनराज – (भित्र प्रवेशिँदै) के अरे… के अरे…
छेपारे – ल्यापल्याप क्या तपाईंको ल्यापल्याप ।
धनराज – के हो ल्यापल्याप भनेको?
छेपारे – अब ल्यापल्याप भनेको पनि बुझ्नुहुन्न ? तपाईं रातभरि ल्यापल्यापमै ट्याप्पै भएर बस्नुहुन्छ ता धनराजबाबु ।
धनराज – के गर्छस् ल्यापल्याप ?
छेपारे – गेम खेल्छु नि ।
धनराज – ल्यापटप भन् न लठुवा… ल्यापटप भन् । नाथे बोल्नु पनि जान्दैनस् । ल्यापल्याप भन्छस् लठुवा !
छेपारे – खै हजूर ! भन्नु ता तपाईंलेजस्तै नै भनेको नि । तर यो हाड नभाको जिब्रोमा ल्यापल्याप नै आइहाल्छ अनि ।
धनराज – पर्दैन… पर्दैन । ल्यापटप चलाउनु पर्दैन । चूपचाप आफ्नो काम गर् बुझिस् ? (प्रस्थान) ।
छेपारे – (धनराज गएको हेर्दै) फ्वाँके गयो । ल्याल्याप ता होइन कि कुन दिन यसलाई स्याप् पारिदिन्छु । पासमा दमडी छैन राँडी फकाउँछ भनेको चाहिँ यही फ्वाँके हो । अरे… मेरो मुखमा डल्ले खोरसानी पो दलिदिन्छु भन्छ यार ! मेरो यत्रो सुन्दर मुख त्यसको सिलौटो हो ? यस्तो ह्याण्डसम मेरो अनुहार प्रेशर कुकुरमा हाल्दा दस सिटीमा पनि पाक्दैन पो अरे ! त्यसको मुख त्यसले कहिले राम्ररी ऐनामा हेरेको छ नाथे ! मिक्सिमा हाल्यो भने डण्डीफोर फुटेर पाँच किलो पिपमात्रै निस्किन्छ शालेको । अर्काको सुन्दर मुहारको आह्रिस पो गर्छ यार ! यो घरमा अब एकक्षण पनि बस्दिनँ । यसको ल्यापल्याप, लुगाफाट सब लिएर टाप लाउँछु । (घरभित्र भए जत्ति समानहरू दुइ एघार नेभारा दुई बाह्र छेपारा लयात्मक भाखामा गुनगुनाउँदै मालिक धनराजको लुगाफाटा, ल्यापटप ब्याग हाल्दै भट्याउन थाल्छ) मिष्टर धने… खै तिमीलाई के भन्ने ? (गीत गुनगुनाउँदै नाँच्छ) उडी जाने पुतलीलेल सैलुन काट्यो, धने र छेपारेको रिलेसन अब, हाफेनजस्तो फाट्यो, वापस न आउँगा मै तो टाप लगाउँगा, धने रे धने रे देख् मेरा ट्यालेण्ट रे… (गीत पूरा हुन नपाउँदै ढोका ढकढकिन्छ । छेपारे हल न चल हुन्छ । मालिक धनराज आयो भन्ने ठानेर सातो उड्छ छेपारेको) अब्बुइ ! आयो कि क्यो यो कौडे । यो ज्यानमाराको ता ठेगान छैन नि । म पो वापस आउँदिनँ भनेको ता यै बजिया पो वापस आयो कि क्यो हो हन ? ! (ढोका ढकढकिएको ढकढकिएकैक छ) पक्कै पनि ढोका ढकढकाउने यो धने चाहिँ होइन । यो चोर बिरालोजस्तो सुटुक्कै आउँछ पो ता नाथे ! होइन अरु नै कोही हुनुपर्छ (नेपथ्यतिर हेर्दै) ढोका खुल्लै छ हजूर । आउनु छ भने सरासरी आउनोस् होइन भने जतासुकै जानोस् । (नेपथ्यबाट नारी स्वर कोठाभित्र थुरिन्छ) । लु अब कुनै चाहिँ झ्याउँकिरी आइपुगी ।
अनिशा – छेपारे भाइ ! छेपारे भाइ ! (नारी स्वर सुनेर छेपारालाई करेण्ट लागेझैँ हुन्छ) ।
छेपारे – लु अब फेरि झ्याउँकिरी नभए माकुरी नै आई होलिन् । आँ… झ्याउँकिरी होस् कि माकुरी होस् आखिर कुनै पनि नारीको सुरिलो आवाज सुन्दा यी दुइ कान न्याम्-न्याम् मात्र होइन छातीभित्र मुटु फोक्सो ड्याम् कि ड्याम् ठोकिएर के के हुन्छ… हुन्छ । (नेपथ्यतिर हेर्दै) प्रवेश गर्नुहोस् । तपाईंको कोमल पाउले यो धनेक घर स्पर्श गरिदिनोस् ।
अनिशा – (मसुकुराउँदै प्रवेश) हाय ! छेपारे दाइ !!
छेपारे – (अत्तालिएर के गरुँ कसो गरुँ भएर हात मिलाउँदै) गुड मर्निङ, गुड इभिनिङ, गुड नाइट । गुड जति सबै… फुलट्याङ्की गुड । अन्त अनिशा माम् !
अनिशा – (कडा स्वरमा) म तिम्रो माम् हो छेपारे दाइ ?
छेपारे – अब ईङ्गलिशमा पढेलेखेकाले लेडिजहरूलाई माम् ता भन्छ होइन ?
अनिशा – (हतार हतार) माम् भनेको जाउलो… (मुखमा गाँस हालेको अभिनय गर्दै) । एनि वे ! डिआर सर खै ?
छेपारे – कुकुरको काम पनि छैन फुर्सद पनि छैन भनेजस्तो हाम्रा डिआर सरलाई पनि फुर्सदै छैन । अहिले भर्खर निस्किनुभएको छ ।
अनिशा – अन्त सरको नयाँ धारावाहिक कहिले शुरु हुन्छ ?
छेपारे – कुनै चैँ भन्नोस् ता… कतिवटा धारावाहिक छन् छन् उनको। एउटै मात्र भए पो !
अनिशा – मलाई पनि एउटा रोल दिनुभएको छ नि क्या !
छेपारे – ए… त्यो ‘तिम्रो मेरो माया पीरति हाफेनजस्तो फाट्यो’ भन्ने?
अनिशा – येस… एक्जेटली ।
छेपारे – खै त्यो पनि धनराजेको धारावाहिक हाफेनजस्तो फाट्यो जत्तिकै छ ।
अनिश – ओ स्याट… किन हुँदैन त्यसको सुटिङ ?
छेपारे – स्याट क्याट केही पनि होइन कि अनिशा माम्…
अनिशा – नो.. नट माम्…से म्याम… म्याम ।
छेपारे – (अप्ठ्यारो पाराले) म्याम्याम्… म्याम्याम… ।
अनिशा – येस… म्याम । म्याम । मलाई ता डिआर सरले पाँच वर्षपछि मात्रै मलाई सिरियलमा चान्स दिन्छु भन्नुभएको छ ।
छेपारे – ठिकै ता भन्नुभयो सरले ।
अनिशा – पाँच वर्षसम्म पर्खिँदा म ता बूढी भइसक्छु होला होइन र ?
छेपारे – ठिकै ता हो । यस सिरियलमा बूढीकै ता रोल छ । पाँचवर्षपछि तपाईंको यो सुन्दर मुहार चाउरी परिसक्छ । केश सेतै फुलिसक्छ । एकदम ओरिजिनल आर्टिष्ट…अर्ग्यानिक ।
अनिशा – छेपारे दाइ ! टेल मी फ्र्याङ्कली । आम्बो… फाइभ फाइभ इयर्स कसैले पर्ख्यो ? इज इट पोसिबल !
छेपारे – यस पोसिबल कि नो पोसिबल त्यो ता म केही जान्दिनँ पनि बुझ्दिनँ पनि अनिशा म्या… म्या..
अनिशा – म्याम ।
छेपारे – हाम्रा सर महोदयले मलाई धारावाहिकमा चान्स दिन्छु भन्नुभएको ठ्याक्कै दस वर्ष भइसक्यो… सुटिङमा सरहरूको चिया ओसार्दा… ओसार्दा झ्याल्टुङ भइसकेको छु । तपाईंँ पाँच वर्षको कुरा गर्नुहुन्छ ?
अनिशा – ओ स्याट ।
छेपारे – हुन्छ म्याम…हुन्छ । हतार नगर्नोस् सबूर गर्नोस् । सबूर गरे मेवा फल्छ, हतार गरे कुहेको चिण्डो ।
अनिशा – प्यासेन्सको पनि एउटा लिमिट हुन्छ क्या छेपारे दाइ ।
छेपारे – (छक्क परेर) प्यासेण्टको कुरा चैँ कसरी आयो ? तपाईंलाई प्यासेण्टको रोल कहाँ दिन्छन् हौ । खासमा सरको त्यो धारावाहिकमा बोक्सी एउटा रोल छ । बोक्सीको रोल तपाईंलाई दिन्चु भन्ने गाइँगुइँ सुनेको थिएँ ।
अनिशा – (आश्चर्यचकित भएर) बोक्सी ? यू मिन विच् ?
छेपारे – (दिक्क मान्दै) ओ हो म्याम् … विजको कुरा नगर्नोस् न हौ… बिहानदेखि विज खानु नपाएर…
अनिशा – ओ हो…बोक्सीलाई ता ईङ्गलिशमा विच भन्छ हौ ।
छेपारे – म्याम ! चिया बनाउँ भने पनि राति दूधमा डिकुरी मुसा पसेछ…
अनिशा – तिमीलाई थाहा छैन छेपारे भाइ ? म चिया पिउँदिनँ भनेर…
छेपारे – (कुरा काटेर) किन म्याम ? बुझेँ बुझेँ तपाईंले किन चिया नपिउनूभाकी ।
अनिशा – किन भन ता ।
छेपारे – स्किन बिग्रिन्छ भनेर होइन ?
अनिशा – नट लाइक द्याट ।
छेपारे- बट आई लाइक चिया तीन थुप्रो ।
अनिशा- (घडी हेर्दै) खै सर कतिबेला आउनुहुन्छ होला होकि ?
छेपारे – खै त्यो ता म कसरी भनुँ ? (अनिशालाई लखेट्ने प्रयास गर्दै) आज ता एघार बजीभन्दा अघि आउनु मुस्किल छ है । म पनि तालासाला लगाएर एक ठाउँ जुङ् भनेको ।
अनिशा – ए… मैले पो भुलाएँ होकि ।
छेपारे – तपाईंले मेरो मनको बात भन्नु भो म्याम् । तपाईं अहिलेलाई गएकै मलाई झन् राम्रो…
अनिशा- तिमीलाई झन् राम्रो अरे… आई डोण्ट अण्डरस्टाण्ड
छेपारे – ए तपाईंअण्डरस्टाण्ड म चाहिं मोटरस्टाण्ड…कस्तो ठ्याक्कै मिलेको होकि ।
अनिशा – मोटरस्टाण्ड ?
छेपारे – (गाडी हाँकेको सङ्केत गर्दै) भुम्… भुम्…
अनिशा – लु त्यसो भए म पनि जान्छु ल…
छेपारे – थ्याङ्क्स…आई होप यू… (अनिशा प्रस्थान)
अनिशा – (नेपथ्यबाट) सरलाई म आकी थियो भन्देऊ ल छेपारे भाइ ।
छेपारे – ओके ओके फूल होप बट डोण्ट आशा बिकज म पनि ट आकर प…टाप…जष्ट नाऊ । (अनिशा प्रस्थान भएकी बिरालोको चालमा हेरेपछि )
छेपारे – (हर्षित मुद्रामा) दुई एघार नेभारा दुइ बाह्र छेपारे लयात्मक रुपमा गुनगुनुँदै मालिक धनराजको लुगाफाटा ब्यागमा हाल्दै गीत गाउँन थाल्छ) उडी जाने पुतलीले सैलुन काट्यो… धने र छेपारेको रिलेसन अब हाफेनजस्तो फाट्यो… वापस न आउँगा में तो टाप लगाउँगा… धने रे धने रे देख् मेरा ट्यालेण्ट रे…. (धनराजको सबै समान लिएर के भाग्न आँटेको हुन्छ त्यतिनै बेला धनराजको प्रवेश)
धनराज – (नेपथ्यबाट, छेपारे आत्तिन्छ। धनराजको प्रवेश। धनराज मञ्चमा प्रवेश हुने बित्तिक्कै छेपारे ग्वाँग्वाँती रुन थाल्छ) एई के भयो तँलाई ?
छेपारे – मालिक सर्वनाश भयो…सर्वनाश। मालिक मेरो जहाज डुब्यो ।
धनराज – के भयो ?
छेपारे – (रुँदै) मालिक म घर जान्छु ।
धनराज – घर ? अचानक किन घर जानुपर्‍यो ?
छेपारे – (रुँदै) मालिक मेरी श्रीमती अब यस संसारमा छैनन् । मलाई छोडेर सदाको निम्ति मदेखि टाड्न् (झन् रुन्छ) ।
धनराज – (गम्भीर भावमा) ओहो ! सरी…सरी । लु तँ जा घर -गोजीबाट पैसा निकालेर दिँदै) ला… अलिक खर्च लगिराख् । चाहियो भने फेरि भन्नू । लु…तेरा लुगाफाटा सब ठीक पार् । (छेपारे मच्चीमच्ची रुन्छ) ।
धनराज – अब नरो न । त्यसरी रोएर हुन्छ ?
छेपारे – (रुँदै) होइन मालिक ! पोहोर मेरी फुपू खस्दा गाउँका सबै नारीहरूले मलाई फुपू बनाऊ न ता भने ।
धनराज- भेरी गुड । यसैलाई ता भनिन्छ मानवता । (छेपारे मच्चीमच्ची रुन्छ)।
छेपारे – (रुँदै) परार मेरी कान्छी बहिनी बितिन् । गाउँका सबै बहिनीहरू आएर हामीलाई बहिनी बनाऊ भन्दा मेरो छाती गर्वले फुलिएको थियो मालिक… गर्वले फुलिएको थियो । (छेपारे झन् मच्चीमच्ची रुन्छ)
धनराज – राम्रो अति राम्रो । लु नरो छेपारे नरो । छिटो गर् । तँलाई घरमा सबैले पर्खिरहेका होलान् । (छेपारे झन् मच्ची रुन्छ)
छेपारे – मलिक ! मेरी श्रीमती खसेकी सुनेर गाउँका कुनै एकजना तरुणीले मलाई श्रीमती बनाऊ भन्न आएकी छैनन्…मालिक…आएकी छैनन् । (छेपारे मच्चीमच्ची रुन्छ)

धनराज- यस्तो बेलामा तैँले यस्तो कुरा गर्न सुहाउंदैन छेपारे। लु जा..छिटो जा। -छेपारे झन् मच्चीमच्ची रुन्छ)। कुनै पनि अपठेरो पर्‍यो भने तुरुन्तै मलाई फोन गर् ल । (छेपारे मच्चीमच्ची रुँदै स्वीकारोक्तिको मुण्टो हल्लाउँछ र रुँदै भए पनि आफ्नो सामान मिलाउँछ। मैले हाफेनमा जान लागेको देखेर धनराज कराउँछ)
धनराज – एई…यसतै मैला लुगा लाएर जान्छस् ? हाफेर फेरेर प्य़ाण्ट ता लगा कमसेकम ।
छेपारे – प्याण्ट लाएर पनि के गर्नु मालिक ? प्याण्ट लाएको हेरेर मुसुक्क हाँस्ने ता कोही छैन । (मिच्चीमच्ची रुन्छ) ।
धनराज – लगा… लगा… प्याण्ट लगा (मच्चीमच्ची रुन्छ)
छेपारे – हो मालिक पक्कै हो। तपाईंले ठिकै भन्नुभयो। प्याण्ट लगाको हेर्ने र टेसिलो मुस्कान छर्ने कोही छैन भन्दैमा नाङ्गै हिँड़्नु पनि ता भएन । लगाउँछु मालिक… प्याण्टै लगाउँछु (ब्यागबाट एउटा प्याण्ट निकालेर वल्टाई पल्टाई हेरेपछि । त्यही नै हाफेन खोल्ने प्रयास गर्दा धनराजले सचेत गर्छ) ।
धनराज – एई छेपारे….के गरेको? हाफेन किन खोलेको ?
छेपारे – सरी मालिक सरी। होशहवाश ठेगानमा नै छैन ।
धनराज – त्यही हाफेनमाथि लगा न । (मच्चीमच्ची रुँन्छ)।
छेपारे रुँदै) हुन्छ । (मच्चीमच्ची रुँदै) हाफेनमाथि प्याण्ट लगाउँछ तर प्याण्टमा खुट्टा बाहिरबाट हाल्छ अनि पेटीमात्रै बाँध्दै प्याण्ट पछिल्तिर तुर्लुङ्गै झुण्डिन्छ) ।
धनराज – एई छेपारे के गरेको त्यस्तो ?
छेपारे – किन मैले के गरेँ मालिक ?
धनराज – प्याण्ट लगाको त्यही हो ! हेर् ता राम्ररी (छेपारेको रुवाइ जारी छ) । (प्याण्ट तुर्लुङ्गै झुण्डिएको देखेर छेपारे आफै तर्सिन्छ) मालिक.. होशै ता छैन अनि । (धनराज आफैले छेपारेलाई प्याण्ट लगाइदिन्छ)
छेपारे – हुन्छ मालिक जान्छु ल…कामसाम सकेरो आइहाल्छ तर (रुँदै) मालिक ! तपाईंलाई अब कसले हेर्छ होला ?
धनराज – मेरो सुर्ता गर्नु पर्दैन ।
छेपारे – (रुँदै टिठलाग्दो पाराले) हुन्छ मालिक… त्यस्तो ता केही बिर्सेजस्तो लाग्दैन । तै पनि एकपल्ट हेर्छो । (हतारमा धनराजले डायरी त्यहीँ छोड़ेर प्रस्थान । रुँदै धनराज प्रस्थान भएको पर… सम्म हेर्छ… धनराज पूर्णरूपमा ओझेल भएपछि छेपारे पाठाजस्तो बुर्कुसी मार्दै पुनः मञ्चको माझमा मरिमरि हाँस्छ)… के को बुढी मर्थिन् । अहिले मेरी बुढिया पार्लरमा मेक अप गराउँदै होली मोरी । यो नाथेलाई लट्याउनुलाई पो मैले मेरी बूढी मरेकी एक्टिङ गरेको । यसको सिरिखुरी लैजाऊ भन्ने दाउमा बूढी मरेकी एक्टिङ गरी घर टाप लाउने दाउ नि मेरो । (अचानक जिब्रो निकाल्दै) ल्या… (टेबलमा भएको डायरीलाई गिद्धदृष्टिले हेरी) ल्यायो कौडेले यसको डायरी यहीँ बिर्सेर गएछ । डायरीबिना यो पानीबिनाको माछाजस्तै हुन्छ । तर पनि मेरी बूढी मरेकी एक्टिङ कस्तो लाग्यो ता एई छेपारे । (बुरुक बुरुक उफ्रिँदै) दामी नि छेपारे दामी… एक्सलेण्ट । वाह छेपारे वाह ! अन्त छेपारे… मेरो यो एक्टिङ कस्तो लाग्यो ता फेरि एकपल्ट भन्दे न प्लिज ।
धनराज – (चाल मारेर प्रवेश) मैले पनि फाइल बिर्सेकोजस्तो गरी प्रस्थान भाको एक्टिङ कस्तो लाग्यो ता…(धनराजलाई देखेर छेपारे त्यही अरट्ठै परेर फ्रिज हुन्छ) ।
पर्दा खस्छ ।

०००
सिलगुडी, भारत