नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

कृष्ण प्रधान :

पात्रहरू – एसेम, खाम्बे, डोमा, फुर्बा ।

दृश्य विवरण – साधारण कोठाभित्र एसेम व्यस्त भएर फोनमा बात मारेको बाहिरसम्म सुनिन्छे ।

एसेम – हँ ! किन नचिन्नु ? यो एसेमले शालीज्यूलाई नचिन्नु भनेको नै पहिलेका कान्छीलहरूले छोडेका स्वास्नी भएकै बराबर हो नि । (नारी स्वर खितिति हाँसेकी आवाज सुनिन्छ) ।
फुर्बा – (छक्क पर्दै) कान्छीलहर ! के हो कान्छीलहरू भनेको चैँ बाठ्ठे भेनाजी ।
एसेम – त्यति पनि थाहा छैन पोक्चीलाई । पहिलेका काउन्सलिरहरूमाझ कान्छी राख्ने लहर चलेको थियो । यसैले काउन्सिलरबाट कान्छीलहरू…
फुर्बा – (भुतुक्क हाँस्दै) आय्यु…. यो एसेम भनेले पनि हँसाउँनुहुन्छ । ढँटुवा भेना ।
एसेम – शालीले नै ढाँटेको कुरो पत्याएपछि अनि म के गरूँ ?

फुर्बा – (सामान्य रिसाएर) अम्मुई ! छेउमा भा यो भेनाको ओँठ निचोरेर उहिले खाकी जति जम्मै दूध निकालिदिन्थेँ ।
एसेम – इम्सोबिल फुर्बा बालिके इम्पोसिबल । माक्सले ग्वाम्मै छोपेको ओँठ निचार्नु सक्छ्यौ र ? जीटीएजस्तो यो ओँठ निचारेर उहिले खाको दूध ता कोनि सेप्टिट्याङ्कभित्रको रस मात्रै निस्केला ।
फुर्बा – (वाकवाक् गर्दै) छिः । सेप्टिट्याङ्क ।
एसेम – तिम्रो लागि सेप्टिट्याङ्क घिनलाग्दो भए पनि कतिको सेप्टिट्याङ्कमा लक्ष्मीवास भएको कुरा थाहा छ के ? पगला झोडालाई लक्ष्मीझोडा भनेजस्तै सेप्टिट्याङ्कलाई मैले लक्ष्मीट्याङ्क भन्न थालेको छु । ण, अजिङ्गरे, मलसाप्रे, इन्सपेक्टर, ओसी ।
फुर्बा – अम्मुइ ! कतै नभाका बाहुन बाजे ।
एसेम – लकडाउन मात्रै खुलोस् न बजारबाट मेरो सेप्टिट्याङ्कमा सिन्केधूप सधैँ नहल्लाई छोड्दिनँ अऩ्त
फुर्बा – (हाँसेर भुतुक्कैहुँदै) एसेम भेनाको गिदी फुस्कियो भनेर हल्ला होला नि ।

एसेम – गिदी फुस्कियो भनोस् कि एसेमको लिदि खुस्कियो भनोस् यो एसेमलाई न लुतो न कनाई । पहिला मलाई भनन यहाँ के चाहिँ फुस्केको छैन ? यता हेर्‍यो यता भ्वाङ्ङै उता हेर्‍यो उता भ्वाङ्ङै । स्वेटरको धागो फुस्केजस्तो सबै ता ह्वारह्वार्ती फुस्किसकेको छ ।

फुर्बा – वाह ! एसेम भेनाजी वाह ! यस्तो डायलग हान्ने मान्छे ता नेता हुनुपर्थ्यो नि ।
एसेम – नेता भएर के गर्नु शालीजी ? सिण्टेक्स र सेप्टिट्याङ्कभित्र लक्ष्मीवास भए पो ! (हरेश खाँदै) बडे बडे नेताहरूको गिदी घोप्टेर ता केई हुन सकेको छैन भने नाथे यो मिस्त्रीको गिदी फुस्किँदा के हुन्छ र ? (एसेमकी श्रीमती डोमाको प्रवेश)
डोमा – यो मान्छे घारै उचालेर बोल्देछ हेरा । कोसाँगा बोल्देछा ?
एसेम – (फोन डोमाको हातमा सुम्पिँदै) फुर्बा ! फुर्बा ! एकक्षण बात मार्दै गर ल (डोमाको कानमा) पिसाब गरेर आउँदैछु…
डोमा – हिसाब ? (कान्छी औँली उज्याउँदै एसेम बाथरुमतिर प्रस्थान) म आङी बोल्देछ … मार्निङ… मार्निङ… किना फोन कारिस मेरो फुरालाई ?
फुर्बा – हेर्नु न आङी सुङ्गुरको खोर भत्केर भेनालाई ठोकठाक ग्रनु बोलाको खै आउनै भएको छैन ।
डोमा – अन्ता तोँलाई थाहा छेना लोकडाउन भाकोदेखि तलका मिस्त्रीहरू सपे आ-आफ्ना घार गोएकोले आइले यहाँका लोकाल मिस्त्रीहरूलाई फुर्सदै छैन । (एसेमको प्रवेश । मोबाइल आफ्नो हातमा लिन्छ) लु बात मार् तेरो भेनासित लो । (डोमा प्रस्थान) ।
एसेम – अँ तिम्रो पलङ पो भाँचेछ भनेको ता सुङ्गुरको खोर पो भत्केको ?

फुर्बा – पलङ ता के भनेर भाँच्छ नि ।
एसेम – लकडाउनको समयमा पलङ भाँचिनु कुनै ठूलो कुरो होइन । पलङ भाँचिहाल्यो भने शालीको निम्ति भने छँदैछ नि । डण्ट वरी नो मनपरी ।
फुर्बा – अप्पुइ बाठ्ठे ! भेना छिटो आएर खोर बनाइदिनु न हौ । बिजोग भइसक्यो विचाराहरूको ।
एसेम – एक हप्तासम्म तम्बू टाँगेर राखन तिम्रा सुङ्गुरहरूलाई ।
फुर्बा – अम्मुई ! कस्तो पापी हौ यो भेना ता ।

एसेम – के को पापी ? हाम्रो यता सीआरपीएफहरू आउँदा गुहे झोडातिर परैहरू तम्बू टाँगेर बस्छन् । त्यसैको गन्धले मातिएर ता अन्धाधुन्ध गोली हानेर हामीलाई शहीद बनाएका बिर्सियौ ?
फुर्बा – मेरो सुङ्गुर सीआरपीएफ होइन क्या भेनाज्यू ! भन्नू न भेनाज्यू कहिले आउनुहुने ? भेनालाई ढोग मात्र गर्नु सकेकी छैन ।
एसेम – लकडाउनमा पनि ढोग गर्‍यौ भने ता कोरोनाको भोग मात्रै हुन्छ । यसो गर्नु म आउँदा टाढैबाट निहुरिनू अनि म मेरो छाताको टुप्पोले तिम्रो टाउको टच गरेर भाग्यमानी भनिदिउँला । (हाँसेर भुतुक्क हुन्छे) तर शाली भेनालाई ता लकडाउन एक्सक्यूज हुनुपर्ने होकि ! (प्रसङ्ग बद्लिँदै) एक हप्ताको टाइम देऊ । (एसेमको सहयोगी खाम्बे औजार लिएर प्रवेश) अहिले फोन राखेँ ल । म आउँछु । नसुर्ताऊ । (फोन राख्दै खाम्बेतिर हेरी) आपुगिस् खाम्बे औजारहरू सबैमा धार लाइस् होइन ? (खाम्बेले स्वीकारात्मक मुण्टो हल्लाउँछ । नेपथ्यतिर हेर्दै) डोमा… खाम्बे आइपुग्यो चिया लेऊ है ।
डोमा – (नेपथ्य्बाट) लस् लस् !
खाम्बे – उस्ताद आज माथिको काम सकिन्छ हई ? (डोमा चिया लिएर प्रवेश। खाम्बेले अभिवादन गर्छ) ।
डोमा – ला तिया खा लो । लाकडाउनले ता लोकाल मिस्त्री पार्टीलाई बहुत फायदा गारेको छ होइना ?
एसेम – अब मधेसका मिस्त्रीहरू लकडाउनको डरले टाप लाएपछि लोकल मिस्त्रीहरूलाई गोहार नमागी भो र !
खाम्बे – तिनीहरू यहाँ हुँदा हामीलाई कसैले टेँढपूच्छर लाउँदैनथ्यो । घरको कुखुरा सागै बराबर ठान्थ्यो अनि ।
डोमा – हामराहरू नि काम्ति ता फुरके हुँदैन नि । आलिकाति काम बिग्रियो भन्दियो भाने हाम्राहरूलाई कमिलालाई मूताको पाइरो भाने झैँ हुन्छ । काँ… झानाक्क रिसाइ पो हाल्छा तो । तिमेरु नै गार भान्ने धम्की दिएर फुँइकिँदे काम छोरेरा गोइहाल्छा ।
एसेम – काम पनि गरिदिनु उनीहरूको धम्क्याइँ पनि खानु ।
खाम्बे – फेरि कोइ चैँ बिच्चैमा आएर कम्ति ता ख्याङ्ख्याङ गर्दैन । रण्दाले नाकै ताछिदिनु झोँक चल्छ ।
डोमा – तोलोका मिस्त्रीहरूले विरोध गरेको काइले देखेना । परेहरू सियो भोएर पोस्छ फाली भोएरा निस्किन्छा ।
एसेम – हामी ता बन्दुक भएर पस्ने तोप भएर निस्किने हो ।
डोमा – तोप ? ओसिएको तोप पड्कान्छा । त्याबारो आपे तार्सेर फारसतिरा पोस्छा । आबो तोप होइना हाजूर बुद्धि परकाउना सिक् । तिमारको यस्तै व्यवहारले यहाँको लोकल मिस्त्रीलाई काम नादिएर तोलकोलाई दिन्छा बुझिस् ।
खाम्बे – आ… देवोस् है ।
एसेम – अब ता भापो देवोस् । र ता सात सयको ठाउँमा नौ सय अनि हेल्परलाई चार सयको ठाउँमा सात सय लिन्छु ता ।
डोमा – (छक्क पर्दै) आप् …पे….
एसेम – के को आपे ना सापे ।
खाम्बे – नेताहरूको लक (माथितिर हेर्दै) अप हुँदा मोराहरूले रजाइँ गरेर राँटो लाएका होइनन्?
एसेम – त्यतिबेला चुइँसम्म कोई बोल्न सक्यो ? लकडाउन भए पनि अहिले हाम्रो लक अपमा छ । अब हाम्रो पालो ।
खाम्बे – कति दिनसम्म घरको कुखुरा सागै बराबरी भएर बस्नु हौ हन । हामी घरको साग पनि कहिलेकाहीँ कुखुरा भइदिउँ न । साधारण खटिखाने मिस्त्रीले लकडाउनमा अलिकति धेर लिँदा कुन ठूलो पहाड ढल्छ हौ ?
एसेम – अरुहरूले सिङ्गै पहाड क्वाप्ल्वाक्कै पार्न खोज्दा पनि चलिङ भने हामीले रेट बढाउँदा केई हुन्न । सब चलिङ ।
डोमा – केरा पायो भान्देमा बोक्रैसिता खानुभएना नि । तिमेरको मुख ठिक छेना… मिस्त्रीले मुख सोफा गार्नुपोर्छा नात्र मुखमा इस्त्रीले डाम्नुपोर्छा ।
खाम्बे – मुख सफा गर्नु सरफ् खानु आजिला ?
एसेम – हामी मिस्त्रीको मुख तिमेरको बक्खुजस्तो हो कि क्या हो…
डोमा – बाक्खु होइना के… तिमेरको मुख छारा हो छारा । यस्तो बेउरा गार्‍यो भाने कि केही दिनपाछि तोलाबाट आउने सपेले यहाँ राज गोरछा । लोकलहारू ता हेरेको हेरेकै । (नेपथ्यबाट एसेम सर ! एसेम सर ! भनेको आवाज सुनेर एसेम नेपथ्यतिर प्रस्थान) ।

मञ्च अँध्यारो हुन्छ ।

०००
सिलीगुडी, भारत