नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

लक्ष्मण गाम्नागे :

श्री भगवान,
तिम्रो ठेगाना कहाँ हो मलाई थाहा भएन । मन्दिर हो कि, मस्जिद हो कि, गुम्बा हो कि, चर्च हो, अथवा अन्यत्र कहाँ हो ! ठेगाना अनिश्चित भएकोले यो चिठीलाई सार्वजनिक रुपमा प्रकाशित गर्नु परेको हो । मेरा कुरा सुनेर तिमी छक्क नपर्नू । हुन त तिमी न छक्क पर्छौ, न खुशी हुन्छौ, न दुःखी हुन्छौ, न कुनै प्रतिकिया नै जनाउँछौ । वास्तवमा मलाई तिम्रो अस्तिङ्खवमाथि पूरै शंका छ । तर पनि म चिठी लेख्दैछु । कम्तिमा आफ्नो गौरव गाथा गाउँदैछु । तिमीभन्दा ठूलो म हुँ भनेर तिम्रा कथित् भक्तहरूलाई जानकारी दिँदैछु । मलाई यसरी घमण्ड गर्न कुनै हिचकिचाहट हुँदैन । घमण्ड गर्नु मेरो धर्म हो, मेरो कर्तव्य हो । किनभने म हुँ नै भ्रष्टाचार । संसारको एकनम्बर शक्ति । संसारको मालिक ।

कति मान्छेहरू भन्छन् तिमी हौ सर्वोच्च शक्ति । तर त्यो उनीहरूको भ्रम हो, ढोङ हो र छल हो । तिमीलाई देखाएर मसँगको सम्बन्धलाई उनीहरूले ढाकछोप गर्न खोजेका मात्र हुन् । हुँदै नभएको शक्तिको त्रास देखाएर मसँग अहोरात्र सहवास गर्ने टाठाबाठा र भ्रष्टहरूको जुक्ति हो । उनीहरू तिमीलाई भन्दा मलाई हजारगुणा बढी चाहन्छन् तर परपरै बसे जस्तो, घृणा गरेजस्तो स्वाङ पार्छन्, किनभने भ्रष्ट आचरणलाई लुकाएर उनीहरू सज्जन झैं देखिन चाहन्छन् । यसरी दुनियाँका आँखामा छारो हालेर झुक्याउनु भनेको मेरो भक्ति गर्नु हो, त्यसैले म तिनीहरूसँग एकदम प्रशन्न छु वत्स !

तिम्रो भन्दा मेरो प्रभाव कैयौँ गुणा बढी हुन्छ भनेर तिमीलाई सम्झाउनु नपर्ला । तिमीलाई मानिसहरूले मन्दिरहरूतिर थुनेर राखेका हुन्छन् तर मलाई हृदयमै राखेका हुन्छन् । तिम्रा पछि लाग्ने मानिसको संख्या सिमित हुन्छ, मेरो आराधना गर्ने संसारभरिका झण्डै सबै मानिस हुन्छन् । म दावाका साथ भन्छु मैले मानिसहरूका हृदयबाट तिमीलाई विस्थापित गरेर एकलौटी डेरा जमाइसकेको छु ।

मेरो शक्ति तिम्रो जस्तो अमूर्त छैन । मान्छेले मनले मात्र तिमीलाई अनुभूत गर्छन्, मलाई त उनीहरूले प्रत्यक्ष भोगिरहेका छन् । आँखा अगाडि मेरो प्रभाव छर्लङ्ग देखिरहेका छन् ।

मलाई बास बसाउनका लागि मान्छेले कुनै घडेरी दिनु पर्दैन । चन्दा उठाई उठाई घर बनाइदिनु पर्दैन, गजुर हालिदिनु पर्दैन । मेरो आराधना गर्न घण्ट बजाउनु पर्दैन । माइक लगाएर भजन गाउनु पर्दैन । तीर्थ धाउनु पर्दैन । लाममा उभिनु, ठेलमठेल गर्नु, भागदौड गर्नु, किचिनु, थिचिनु वा मर्नु पर्दैन । म सदा मान्छेको मष्तिष्कमा चढेर यात्रा गर्छु । मान्छे जहाँ जहाँ जान्छ म स्वतः त्यहीँ पुग्छु ।

म तिमी भगवान जस्तो कुनै जात, धर्म, सम्प्रदायलाई मात्र काखी च्याप्ने गर्दिनँ । संसारभरिका सम्पूणर् मानव मेरा लागि बराबर भक्त हुन्, अझ भनौँ दास हुन् । म तिनीहरूको साझा मालिक हुँ ।

म सर्वमान्य छु, तर तिमी बढी विवादास्पद छौ । तिमीलाई पूजा गर्ने पनि छन्, नगर्ने पनि छन् । तिमी अनेकौँ गुट उपगुटमा विभाजित छौ । तिम्रै नाममा मानिसहरू काटमार गर्छन्, आगजनी र हत्या गर्छन् । गेरुवश्त्र ओडेर तिनीहरू तिम्रो मूर्ति अघिल्तिर निहुरिन्छन् र मुखले तिम्रो किर्तन गाउँछन्, मनले भने मेरो आराधना गर्छन् । सातपुस्तालाई पुग्ने गरी कमाउन सकूँ, सबैलाई जितूँ उछिनूँ, प्रतिस्पर्धीहरूको नास होस्, फलानाको सत्यानास होस्, त्यसको मति भ्रष्ट होस्, त्यसको कुटी नदीले बगाओस्, भन्दै उनीहरू तिम्रै सामुन्ने भ्रष्टाचरणमा चुर्लुम्म डुब्छन् । कम्बल ओडेर घिऊ पिउनेहरूको बिगबिगी छ यो संसारमा । संसारमा भ्रष्टाचारको आराधना नगर्ने मानिस करोडमा एक पनि छैनन् । यस्तो अवस्थामा कोही भ्रष्टाचारलाई निमिट्यान्न पार्छु भनेर लाग्छ भने आखिरमा उही निमिट्यान्न हुन्छ । मेरो शक्तिलाई राम्ररी चिन वत्स !

संसारमा तिम्रा भक्तहरू घटिरहेका छन्, मेरा भक्तहरू बढेको बढेकै छन् । जस्तासुकै ठूला आपत विपत पर्दा पनि उनीहरूले मेरो साथ छाड्दैनन् । उनीहरू मेरा लागि आफ्नो जीवन उत्सर्ग गर्न पछि पर्दैनन् । मान, प्रतिष्ठा, परिवार, इज्जतको कुनै पर्वाह नगरी अन्धभक्त भएर मेरा पछि लाग्छन् । कतिपय मुलुकमा मेरा भक्तहरूलाई मृत्युदण्ड समेत दिइन्छ, तर पनि उनीहरू भ्रष्टाचारमा लिप्त हुन्छन्, मेरो भक्ति गर्न छाड्दैनन् । उनीहरू सहिद हुन पनि पछि पर्दैनन् ।

म कहाँ छैन ? मन्त्री, सांसद, नेता, कार्यकर्ता, कर्मचारी हरेकका दिलदिलमा बिराजमान छु । ठेकेदार, उद्योगी, व्यापारी, मास्टर, डाक्टर, इन्जिनियर, अडिटर मात्र होइन, किसान, मजदूर वा भरियासँग पनि मेरो नियमित उठबस छ । साधु, सन्त, महन्त, माता, बाबा सबका हृदयमा म छु । जहाँ हुँदै नहुनु पर्ने हो त्यहाँ झन् बढी छु । न्यायमूर्तिहरूका खोपडीमा गुटमुटिएको छु, अख्तियार दुरुपयोग रोक्ने अधिकारीहरूका मनमा लुटपुटिएको छु । मेरा विरुद्ध चर्काचर्का नारा लगाउँदै जुलुस गर्ने अभियन्ताहरूका हृदयमा विराजमान छु । सुशासन स्तम्भमा नियमित कलम चलाउने लेखक पत्रकारका खोकिलामा छु । म सर्वत्र छु, सर्वव्यापि छु ।

यी सांसारिक लोभीपापी मान्छेहरूका के कुरा, तिम्रा प्रतिनिधि भनिने देवता र ऋषिमुनिहरूलाई पनि मैले आफ्नो वशमा राखेको छु । उनीहरूका भ्रष्टाचारका कथा अनेकौँ शास्त्रहरूले बताएकै छन् । उनीहरूले गरेका छलकपट, परस्त्री-परपुरुषगमनका कथा, तपस्वीहरूमाथि गरेका षड्यन्त्र र घातका कथा, बलात्कार र व्यभिचारका कथा । तिनीहरूलाई समेत दास बनाउन सक्ने मेरो शक्ति सम्झेर मलाई बेलाबेलै आफैँ अट्टहास गरेर हाँस्न मन लाग्छ वत्स !

विचरा सन्तहरू, महात्माहरू, गुरुहरू, पादरीहरूले त के भ्रष्टाचार गर्लान् र भनौला । देउताले त भ्रष्टाचार गर्छन् भने को हुन् यी सन्त महन्त भन्ने मेरो निष्कर्श छ । काम, क्रोध, लोभ, मोह जस्ता तामसी दुर्गुणहरू त्यागेर साधारण मान्छेभन्दा माथि उठेको भन्छन् उनीहरू आफूलाई । तर किन उनीहरू एकआपसमै अस्वस्थ्य र घृणित प्रतिश्पर्धा गर्छन् ? किन एकले अर्काको अस्तित्व सिध्याउने प्रयत्न गर्छन् ? किन हिंसा मच्चाउँछन् ? किन सार्वजनिक सम्पत्ति, बनजङ्गल, जमिन हडपेर आफ्ना लागि महलहरू बनाउँछन् ? किन आफ्नो नाम र यशको प्रचार प्रसार गर्न मरिहत्ते गर्छन् ? किन भक्तहरूभन्दा उच्च सिंहासनमा बसेर चम्मर हल्लाइमाग्छन्, खुट्टा धुवाउँछन् ? किन राजनीतिमा हस्तक्षेप गर्छन् ? किन शक्ति केन्द्रहरूसँग साँठगाँठ गर्छन् । किन व्यापारमा लगानी गर्छन् ? किन अनेकौँ गुटउपगुटका दोकान खोलेर भक्तहरू भेला गर्छन् ? बिचार गर, तिनीहरू किन यति धेरै भ्रष्ट भए भने तिनीहरू मेरो कब्जामा छन् । तिनीहरू पनि मेरा दासहरू नै हुन्, म जे चाहन्छु उनीहरू त्यही गर्छन् ।

म हेर्दा कहीँ देखिन्न तर वास्तवमा म छु । तिमी गल्लीगल्लीमा गजुर हालेर बसेका देखिन्छौ तर वास्तवमा तिमी छैनौ । तिमी कि त भक्तहरूका कल्पनामा छौ कि त ढुङ्गाका मूर्तिमा मात्र । यदि कसैले तिमी छौ भन्छ भने तिमी पनि कम भ्रष्ट छैनौ । तिमीलाई पनि मैले थिचेरै राखेको छु । नत्र तिम्रो पूजाआराधना गर्न तीर्थवर्तमा हिँडेका भक्तजनका सवारी साधनलाई तिमी किन बेलाबेलै भिरबाट गुल्टाउँछौ ? किन आफ्नै मन्दिरको छत भत्केर गरिब मजदूर मर्दा जोगाउँदैनौ ? तिम्रो मूर्तिलाई तस्करले उडाएर युरोप पुर्‍याउँदा तिमी किन त्यसलाई कारबाही गर्दैनौ ? तिमीलाई स्थापना गरेको मन्दिर र कम्पाउण्ड भ्रष्टाचारीले प्लटिङ गरेर बेचुन्जेल तिमी के हेरेर बस्छौ ? मन्दिरमा बढी पैसा तिर्नेले तिम्रो छिटो दर्शन पाउने नियममा भ्रष्टाचार छ कि छैन ? मन्दिर वा मस्जिद बाहिर माइक लगाएर वरपर बस्ने मानिसको शान्ति खलल गर्नु भ्रष्टाचार हो कि होइन ? आर्थिक प्रलोभन देखाएर धर्म परिवर्तन गराउनु भ्रष्टाचार हो कि होइन ? मूर्ति वा शिवलिङ्गमा चढाएको भेटी पूजारीले किन सुटुक्क गोजीमा हाल्छ ? कर्मकाण्डी पुरोहितले पुस्तकका पाना खप्टेर छिटो छिटो कर्मको काण्ड पुर्‍याएर अर्को जजमानकातिर दगुर्नु भ्रष्टाचार हो कि होइन ? पुराणका नाममा पण्डितले नर्तकनर्तकी नचाएर दाताहरूलाई लठ्याएर, ढाँटेर, झुक्याएर दान झार्नुमा कति सदाचार छ ? ल हेर त, जताततै मेरो बिगबिगी !

गरिब दुखीले भ्रष्टाचार गर्न पाउँदैन भन्नेहरू पनि छन्, त्यो भावनात्मक कुरा मात्र हो । यी यहाँ हेर, यस्तो दुब्लो पातलो मरिन्च्याँसे मान्छे जो यो दुर्गन्धित खोला किनारामा थोत्रो ठेलागाडामा राखेर बटुवाहरूलाई चटपटे बेचिरहेको छ, के यो चोखो छ ? छैन, गच्छे अनुसारको भ्रष्टाचार यसले पनि गर्छ । यसले झिँगा भन्केका बासी खानेकुरा बेच्छ । जिऊ कन्याएको, सिँगान पुछेको दुषित हातले चटपटे बनाएर बच्चाहरूलाई खुवाउँछ, रोग सार्छ । मौका पायो भने ग्राहकसँग दुईचार पैसा बढी पनि असुल्छ । कसैले झुक्किएर बढी पैसा दियो भने लुसुक्क लुकाउँछ, फिर्ता गर्दैन ।

एउटा गिट्टी कुट्ने मजदूरले पनि मौका पायो भने एक डोको बढी गिट्टीको ज्याला लिइदिन्छ । किसान बिचरा पनि मौका नपाउन्जेल सदाचारी हुन्छ, मौका पाउँदा चौका हान्न पछि पर्दैन । आफूलाई खाने तरकारी छुट्याएर बेच्ने तरकारीमा विषादी हाल्छ । दूधमा पानी मिसाएर होटलमा पुर्‍याउँछ । छोराछोरीलाई ढिँडोले मुख टालिदिएर तरकारी लगेर बजारमा बेच्छ । अलिकति बढी दाम आउने देख्यो भने आँगन काटेर घडेरीमा बेच्छ । आम्दानीले धान्नै नसक्ने गरी सन्तान जन्माउँछ र अलपत्र पार्छ । के यो सानो भ्रष्टाचार हो ? छोराछोरी बाबुआमासँग भ्रष्टाचार गर्छन्, बाबुआमा छोराछोरीसँग गर्छन् । सबै आमाले आफ्ना सबै सन्तानलाई बराबरी माया गर्दैनन् । एउटी आमाले शिशु जन्माएर झाडीमा फाल्छे । लौ त बालक, यो संसारमा मेरो दबदबा नभएको एउटा कुनु देखाऊ मलाई !

खासमा मानिसले नबुझेर वा बुझ पचाएर तिम्रा मन्दिरहरू बनाएका हुन् वत्स ! अतः अब सरकारले धार्मिक पर्यटनको विकास गर्नु छ भने मेरो मन्दिर बनाउनमा लगानी गरे हुन्छ । मलाई मात्र भगवान माने हुन्छ । नाम जे राखे पनि हुन्छ जस्तै, भ्रष्टदेवालय, अथवा भ्रष्टकामना मन्दिर । मानिसहरूलाई घोषणा गर्नु पर्छ कि यो मन्दिरमा पूजा गर्नाले आफ्नो भ्रष्टाचार गर्ने मनोकांक्षा पूरा हुनेछ । भ्रष्टाचारमा सफल भइनेछ । त्यसपछि देखौला कसरी मानिसहरू तिम्रा मन्दिर, मस्जिद, गुम्बा वा चर्च छाडेर हामफल्दै मेरा मन्दिरतिर आउनेछन् र धार्मिक पर्यटन मार्फत् देशको कायापलट हुनेछ ।

धेरै आफ्नो बखान के गरुँ ! आजलाई यति नै । तिम्रो कुनै बिन्तिभाऊ छ भने लेख्नू ।
-उही संसारको मालिक भ्रष्टाचार ।

०००
कीर्तिपुर