अशोककुमार शिवास्पोन्जबल
अझ उखानमै भन्नुपर्दा “काम सर्यो भाडो, आफल तेरो ठाडो” । मेरो मनमा माया लाग्दालाग्दै फुटेको स्पोन्जबल दायाँबायाँ हेरेर बाटोको माथ्लो पाटोमा फालिदिएँ ।
अशोककुमार शिवा :
विषय वा प्रसङ्गले अर्को अर्थ नलागेमा स्पोन्जबल केवल एउटा खेलौना मात्रै हो भन्ने बुझ्नु होला । कुरा के भने एकदिन बिहानै देखि टेन्सन शुरु भयो । टेन्सनको खास कारण त्यस दिन एउटा म्युजिक भिडियोको छायाङ्कनको काम हुँदै थियो । म्युजिकमा स्वर भर्ने स्वर बहादुर आफै थिएँ । भनौँ, एक अर्थमा मख्ख थिएँ ।
दिएको समयमा लोकेसनमा पुगियो । श्रृङ्गारपटारको लागि ज्ञानसिपकी श्रृङ्गारकर्ता तयार थिइन् । पात्रपात्रा सबैले पालैपालो श्रृङ्गारपटार गरियो । छायाङ्कनको लागि क्यामेरा, लाइट र अन्य उपकरणले सेट मिलाइयो । करिब मध्येदिनबाट छायाङ्कन शुरु भयो । कथाले मागे अनुसारका सटहरू मोडेलहरूले धमाधम दिन थाले । यस्तैमा डाइरेक्टरले मलाई हेरेर भने, “सर ! स्पोन्जबल चाहियो ।” मैले सोधेँ, “किन र ?” जवाफ आयो “टेन्सन भएको बेलाको दृश्याङ्कन गर्नलाई ।” मेरो दिमागमा हिट गर्यो । नजिकैको स्टेशनरी पसलमा गएर एउटा स्पोन्जबल किनेर ल्याए ।
होटलको एउटा रुममा छायाङ्कन धमाधम हुँदै थियो । बेडमा महिला पात्र नशामा अर्धचेतनावस्थामा ढल्किरहेकी थिइन् । पुरुष पात्रको हातमा गुलाबको फूल थियो । पुरुष पात्र घरीघरी महिला पात्रको अनुहार हेरेर त्यसै त्यसै मख्ख पर्दैगर्दा यता म मेरो हातमा भएको स्पोन्जबल दुवै हातले पालैपालो निचोरिरहेको थिएँ । कहिले बच्चा बेलामा खेलेको बल सम्झिँदै थिएँ त कहिले युवावस्थामा मोजा पोको पारेर बनाएको बल सम्झिरहेको थिएँ । अनि कहिले क्रिकेटरले खेलेको बल सम्झेर निचोर्दै थिएँ । कहिलेकाहीँ त नृत्यकार र नृत्याङ्गनालाई समेत सम्झेर निचोर्दै थिएँ । अझ कहिले त नगरकोट, कहिले गौशाला अनि कहिले कास्की र कहिले गैँडाकोट पनि सम्झदै थिएँ ।
छायाङ्कनको पहिलो पहिलो सटहरू करिब सकेर सम्बन्धित स्थानका अन्य क्लिप्सहरूको समेत छायाङ्कन गर्दैगर्दा मैले निचोर्दै बोकेको बलको पालो निक्कै ढिला मात्रै आयो । जब पालो आयो बल फुटेर झण्डै आधा जस्तो भइसकेको रहेछ । डारेक्टरले बल मागे मैले दिएँ । मुख्य पुरुषपात्रले बल हातमा लिएर एकछिन घुमाईफिराई हेरे । सायद डारेक्टरले छोडिदेउ हुन्छ भन्ने इशारा गरे होला बल बारेको प्रतिक्रिया केही आएन । सट पुरा भयो । घुमाईफिराई बल पूनः मेरै हात लाग्यो र मैले पुन अन्जानमा नै निचोर्न थालेँ ।
छायाङ्कनको शुरुको दृश्य खिच्ने बेलामा साँझ परेको थियो । चिसो सिरेटोले गौरीघाट पुरै चिसो भएको थियो तर मेरो हातका पन्जा र औलाहरुले कामको निरन्तरता पाइरहेकोले अन्यत्रै चिसिएता पनि पन्जा र औँलाहरू तातिएकै थिए । उता छायाङ्कनको कामको निरन्तरता सँगै मेरो कामको निरन्तराता पनि चलिरहेकै थियो । अचानक बल धुलो भएको भान भएर यसो हेरेको त बल त चारटुक्रा भैसकेको रहेछ । दिनभरि निचोरिएर अमिलो भएको बल सायद अम्लीय एसिडले नै टुक्रेको हुनुपर्छ ।
छायाङ्कनको काम एकातिर चलिरहेको नै थियो । यता मेरो भने बल फुटेर चिन्ता बढेको थियो । झट्ट डाइरेक्टरतिर फर्केर सोधेँ, “बलको काम अझै छ कि सकियो ?” उनले भने, “सकियो ।” म ढुक्क भएँ । सहायक क्यामेरामेनले मैले गरेको हरकतहरूको घरिघरी निग्रानी गर्दै मुसुमुसु हाँस्दै थियो । अन्तिममा बल चारटुक्रा पारेको देखेर आँखाकै इशाराले मलाई जिस्क्यायो । मैले पनि चारटुक्रा भएको बल देखाएर मिसिक्क हासिदिएँ ।
अब चाहिँ पर्यो फसाद । त्यो चारटुक्रा परेको बल के गर्ने होला ? दिनभरि हातका औँलाहरूलाई तन्दुरुस्त राख्न आफू निचोरिएरै त्यत्रो सहयोग गर्यो विचरा । धेरैबेर सोचेँ अनि त्यतै कतै फालिदिने निष्कर्ष निकालेँ । आखिर यो चलन त समाजमा जहातहीँ चलिआएकै चलन हो काम चल्यो सकियो । अझ उखानमै भन्नुपर्दा “काम सर्यो भाँडो, आफल तेरो ठाँडो” । मेरो मनमा माया लाग्दालाग्दै फुटेको स्पोन्जबल दायाँबायाँ हेरेर बाटोको माथ्लो पाटोमा फालिदिएँ । गौशालाको स्टेशनरीको शोकेसमा गजबले सजिएर बसेको बलको बासस्थान अचानक कतै झाडीमा हुनपुग्यो ।
०००
काठमाडौं
