सर्वज्ञ वाग्लेथुइक्क लाज नभएको नकचरो !!
जब म सानो थिएँ । मलाई आमाले, बुवाले, दाइले, मामाले, काकाले, गाउँले पनि भन्थे थुइक्क लाज नभएको नकचरो ! म कुनै नेता पनि थिइन, साँच्चै भनुँ भने कुनै सज्जन पनि थिइन । म कुनै विवेक भएको प्राणी त हुँदै होइन । तर म घरमा खाना खानासाथ छरछिमेक र तिनका घराँ मेरा र मेरा घरका आन्द्राभुँडी उल्टिने गरी घरका आन्तरिक कुरा गंर्थें । मेरा घरका, मेरा थरका, मेरा आफ्न्त, मेरा बाबा, मेरा आमा, मेरा मामा, मेरा काका र मेरा सबै सबै आफन्तका आन्तरिक कुरा छिमेकी टोल, चौराहामा कथा बनाएर हास्यव्यङ्ग्य गरेर उडाउने त मेरो धन्दै थियो ! मान्छे पनि त म आँखा देख्ने अन्धै हो ! त्यो त मेरो धन्दै हो ! म ज्ञानको त खासोखÞास अन्धै हो । हुन ता त्यो टुप्पी बाँधेर संस्कृत र के के जातिमा त ठुलो विधावारिधि पनि पाएकै हो । तर जागिर भनेको त त्यस्तै हो । को जागिर खाएर ठुला मान्छे भएका छन् र यहाँ हैन र ?
जब जब म ठुलो हुँदै गएँ । मैले घरमा रडाको मच्चाउन थालेँ । बाहिरका छिमेकी गाउँघर टोलका दादा ल्याई घरकालाई ठीक पार्न थालेँ । बाहिरका दादा घरभित्र छिरेपछि छिन्नभिन्न पार्ने शक्ति र तागत त मेरा गुरुहरूमा हुन्थ्यो नै । घरमा खाना नपाकेर के हुन्थ्यो म बाहिर ढुकेर पनि खान्थें । खान पाएपछि त भइहाल्यो नि हैन र ? आखिर दुख गरेर दिनरात मेहेनत गरेर जागिर खाएर पनि त्यै पापी पेट पाल्ने नै त हो भने मजासँग घरका कुरा काटी काटी आफ्नै घराँ रडाको मच्चाएकै भराँ पल्ला घरकाले पाल्छन् भने किन काम गर्नु पर्यो ? किन माम जोडनु पर्यो गाउँ टोल छरछिमेक र ओल्ला पल्ला गाउँनै रमाइलो मानी हाँस्छन् भने मेरो घर नास्सिएर के भो त ?
त्यस्तै एक दिनको कुरा हो । मेरो घरको कुरा काट्दै छिमेकीको सोफामा चटट् बसेर देब्रे हातको चोर औँला ठड्याइ मेरा घरका बाबा, आमा, काका, मामा, दाइ, भाइ, भाउजू, माइजू, काकी बाँकी सबैको हुर्मत लिँदै थिएँ । आहा क्या मज्जा ! मैले मेरो घरको दलिन भत्काम् कि जससुकैको भत्काम् ! दलिन त भत्काएकै हो ! घरमा रडाको मच्चाउँ कि बाहिर जेहोस् रडाको चाइन्जोमा मच्चाएकै हो ! मैले मेरा घरका बाख्रा भनौ कि बाहिरका बाख्रा कखुरा मारेकै हो ! बाख्रा र कुखुरा त झन चोरेकै हो ! मेरो घरको भनौं कि कता कताको भनौ सन्दुक त डाँकाको भेषमा आफ्नै देशमा त्यो पनि हजुरले नै दिएको बन्दुक देखाएर फुटाएकै हो । आमाको, दिदीको, बहिनीको, गाऊँ, टोल,जस्को भेट्यो उसको थैली, पैसा, चन्दा भन्दा बढ़ी गढीनै बनाई अघी बढेकै हो । जसको दिदी बहिनीको गहना लुछे पनि लुछ्न लगाए पनि कुरो एउटै हैन त हजुर ?
त्यसैले म चोर पनि हो । म ज्यानमारा पनि हो भनेर भन्दिन है । कुखुरा, बाख्रा, भेडा मार्ने ज्यानमारा भएन त हजुर । मैले झन त्यस्ता कुखुरा बाख्रा र भेडा कति मारे कति ? त्यै पनि म ज्यानमारा चाहिं हैन है हजुर । भगवान कृष्णले दही चोर्थे मैले पनि चोरेँ । भगवान कृष्णले चाहे कंश मार्दा होस्, चाहे दैंत्य मार्दा होस्, चाहे महाभारतको युद्धमा नै किन नहोस् कति मारेँ मारेँ ! भगवान कृष्ण जस्तै म पनि औतारी हुँ नि हैन र हजुर ? तर म कहिल्यै जेलको चार किल्ला भित्र छिर्नै परेको छैन । मसँग जति अकुत सम्पत्ती भए पनि कुनै अख्तियारले मलाई चियाउन पनि सकेको छैन झनै उल्टो विवाहको भोजमा मोजसँग खान बोलायो होला खाएँ पनि होला लाएँ पनि हुँला ।
मैले मेरा घरका सबैलाई बुद्धि नभएका पाखण्डीहरूले मलाई दुख दिए । लाज शर्म धर्म हराएकाले मलाई दुख दिए प्रभु म त हजुरकै शरणमा छु । मलाई हजुरहरूले जुठो पीठों, मीठो खुवाएर हुर्काएकै हो । म त्यही थाङ्ने हुँ प्रभु मैले हजुरको प्रत्येक ईसारमा मेरा घरका लहलहाउँदा फलफुल काटेकै हो । मैले सारा गाउँलेलाई बाँटेकै हो । मैले मेरा घरको धाराको पानी पाइप लगाएर हजुरको फुलवारीमा चढाएकै हो । प्रत्येक शब्द हजुरले लेखी दिनुभएको पट्टु गोवी कृष्ण क भनेर छट्टु भइ टोपलेकै हुँ । म आज जे छु । त्यो सबै हजुरहरूको आशिर्वादले भएको हुँ । प्रभु मलाई हजुरहरूको आशिर्वाद सधैं सधैं रहोस् प्रभु ! म हजुरका गोडामा तेल लगाइ दिउँला, टाउकोमा जेल लगाइ दिउँला, हजुरका चरण मिचिदिउँला मीठा मीठा पाकेका फल ल्याइ दिउँला प्रभु ।
प्रभु हजुरहरूले मलाई हजुरको सेवक बनाउनु पर्यो । मेरो घर राम्रो छ प्रभु हजुरलाई थाहै छ । मेरा घरमा कस्ता कस्ता चिजबिज छन् जुन संसारमा छैनन । मेरो घर सानो छ त के भो र प्रभु सप्तरङ्गी फूल मेरै घराँ फुल्छ । त्यो सबै मास्ने म छँदैछु । भेटी चढाउने म छँदैछु । हजुरलाई थाहै छ मैले हजुरलाई गाली गरेको जस्तो नाटक गरी हजुरको नारदमुनि भएकै छु । म त हजुर ! हजुरहरूको हनुमान भन्नुस्, हजुरहरूको लगौंटी भन्नुस्, हजुरको नोक्कर भन्नुस् । हजुरहरूको जुठो पिठो खाएर हुर्केको जुठे भन्नुस् । हजुरहरूको जुठेल्नाँ फालेको जुठे त हुँ नि हजुर ।
हजुर म आखिरमा हजुरहरूले सहयोग गरी त्यो मेरो घरको सम्पत्ती मेरा नाममा गराइ बक्सियोस् । त्यसपछि त म खास कुरा गरौँ भन्दा त सबै हजुरकै नाममा नामसारी गराइ दिउँला । जसरी सिस्नुघारीको सिक्किम चढाए हुन्न र हजुर ? सतोसत, धरोधर्म भन्न के मात्रै पाएको थिइन सबै गल्ल हाँसे । म त मलाई हेरेर किन जीहजुरीहरू पनि हाँसे भनी यस्सो हेरेँ । हतार हतारमा घरको गाँस खाएर कुराकाट्न कोट, टाइ टोपी लगाइ गएको थिएँ । टोपी त आक्रोसमा बोल्दै जाँदा प्रभुकै चरणमा खसेछ । पाएँटै बिनाको सर्ट, टाइ र कोट मात्रै पो रहेछ । ‘हतारको काम लतर पतर’ भन्थे त्यस्तै भयो बा । बल्ल मेरा आँखा आफ्नै अङ्गमा पर्दा पो म भरङ् भएँ । अनि मेरा आफ्न्तका कुरा सम्झें ‘थुइक्क लाज नभएको नकचरो’ वास्तवमा म त लाजै पचाएर छिमेकीकाँ हतार हतार आएछु । हो म त लाजै नभएको नकचरो हो । थुइक्क ! बोल्दा बोल्दै टक्क अडिएर टाउकोमा हात राख्छु । हा… हा… हा… म त अलिकति भने पनि बौलाएछु कि क्या हो हजुर ? हैन त?
हाल– अमेरिका
