नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

डा. गोविन्दराज भट्टराई :

खाँदबारी छोडने बिहान वरुण क्याम्पसका धेरै मित्रजन मलाई बिदा गर्न पर्खिरहेका थिए । छेउमा कुबेरले ठिक पारिदिएको दावाको अल्गो मोटरसाइकल थियो । उनको पातलो, भाटे शरीर तीस बर्से हुँदो हो । हेल्मेटविनाको शिरमा रातो रुमाल बाँधेर रेडी भए । दिङ्लामा घाम झलमल्ल भएपछि ओरालो लाग्यौं ।

दावाले आफ्नो जीवनको दुःख र सङ्घर्षको कहानी सुनाउँदै लगे- यो जिटिजेडले हाम्रो अफिसलाई दिएको मोटरसाइकल, यो एकहाते जस्तै छ सर । मेरी श्रीमती यता झर्दा खुब डराउँछिन् । तर आजसम्म कहिल्यै यो कतै कोल्टिएको पनि छैन । भरर… गर्दै जापानी होन्डा भित्री पहाडमा ओरालैओरालो झरिरह्यो ।

धुलाम्मे बाटो, बेलाबेला आधाउधी पाङ्ग्रा धूलामा गाडिएको बेला होन्डा फनक्क घुम्थ्यो भेसस…। तलबाट गाडी आउँथ्यो सबै कुइरीमण्डल पारेर, बुट्यान जङ्गल, छेउभित्तो केही नेदिखिने गरी । मुख छोपौँ सर, दावा बोल्थे । अलिभित्र झन् गहिरो थापजस्तो धूलामा पुगेपछि ट्याक्टर आयो । यो ज़ेमराजले छोप्छ, दावा बोले । जेमराज कटुन्जेल हामी उभिन्थ्यौं, धेरै बेरपछि बाटो देखिन थालेपछि त्यो कुइरीमण्डल अलिक बस्न थालेपछि होन्डा फेरि स्टार्ट हुन्थ्यो घ्यार्र … ।

यसरी हामी तुम्लिङ्टार पुग्यौं । सामुन्ने हवाईमैदान । हरियो सिरुबारी हावामा उडिरहेको, लहरै बसेका दोकानहरू । एउटा कुनामा मोटरसाइकल बिसाएर दावा झोला थन्क्याउन पसे । म पनि उत्रिएँ र यसो आफैँलाई पिलिक्क हेरें- अहो, आज के कुनै अनर्थ भएको हो ? आज विहान नीलो सुट लगाएजस्तो मान्छु, अहिले किन यो शरीर धुर्मैलो बेसारे देख्छु ? के मैले झुक्किएर त्यो होटलवालाकै वस्त्र ता लगाइनँ कि कुवेरका सुट लगाएँ हैं बिहानको झिस्मिसेमा ?

मलाई धेरै भ्रम भयो । अनेक सम्झिन खोज्छु- कसरी नीलो सूटवाला म अचानक भिन्न रङको भएँ । मलाई काफ्काको ग्रेगोर साम्सा जस्तै हुन पो लेखेको छ कि ? ग्रेगोर बिहान उठ्ता एउटा कीरामा परिणत भइसकेको थियो । मलाई भ्रान्तिले छोप्यो र आफैलाई सोधें- तँ अन्जना वस्तीको पति गोविन्दराज भट्टराई होस् कि होइनस् ? सन्देहपूणर् यो मन बोल्यो- अहँ तँ होइनस् ।

म ग्रेगोर साम्सा भएँ त ? अनि अलि पर्तिर गएँ, एउटा वृक्षको फेदमा छेलिएर सेभिङ किट खोलें अनि ससानो च्याप्टे ऐना हातमा लिएँ र ऐनातिर दृष्टि लगाएँ- अहा, त्यहाँ मानवको स्वरूप प्रतिबिम्बित थिएन । आँखीभौं सेता खैरा थिए, गाला निधार केसको पनि त्यस्तै रङ थियो, नाक, कान, ओठ, घाँटी र अन्य अवयव त्यस्तै रङका थिए । मनमा एउटा भयमिश्रित प्रश्न उठ्यो- भन् गोविन्द तँ को होस् ? शास्त्रले भन्छ पहिले आफैलाई चिनोस्, तँ आफैँलाई चिनिहेर । फेरि नियालेर हेरें, तर चिन्नै सकिनँ । बरू आफैलाई हाँस उठ्न खोज्यो, अनि बिस्तारै मुस्कुराएँ । अहा, आज मेरो मनमा अचानक कत्रो खुसीको लहर छचल्कियो । मैले आफैलाई चिनेर विस्तारै बोलें- कुनै पीर नगर, तैँ होस् गोविन्दराज भट्टराई । हो, तँ हाँस्ता देखें त्यसरी माथिका दाँत खप्टेको, भर्खरै कमलपोखरीको ओराकेयरले टल्काएका ती नयाँ दाँत चम्किने व्यक्ति नै तँ होस् ।

म ढुक्क भएँ । त्यसपछि दावा एउटा कुचो लिएर आए र मेरो शरीर बढार्न थाले । मैले भनेँ- दावा त्यसरी कुचाले शरीर नवढार, अपशकुन हुन्छ । तब दावा बोले- यो अम्लिसाको, घुङ्रिङको वा सिरुको कुचो होइन सर, यो पवित्र जङ्गली बाबियोबाट बनेको कुचो, यसले त शरीर जति पिट्यो त्यति साइत पर्छ, शुभ हुन्छ ।

त्यसपछि दावासमक्ष प्रश्न राखें- भाइ आज मलाई कुन देवी कृपा भएजस्तो लाग्दैछ, यसरी प्रफुल्लताले हृदय नाचेको बेला बिहानदेखि भोकै पनि छौ, मनकामना माताको दर्शन गर्ने होइन ? दावा पनि बडो आध्यात्मिक चेतना भएका व्यक्ति रहेछन् । उनले तत्कालै होन्डा स्टार्ट गरे- घ्यार्र… आज्ञाकारी होन्डा बाटो लाग्यो तर पनि आज किन यन्त्रले अकस्मात् यसरी क्रुद्ध आवाज गर्दैछ भाइ ? कतै यसको इन्धन मिसावट परेर त्यस्तो भएको ता होइन ? अन्य धुपधुवाँर, विश्वकर्मा पूजा छुटेको हो कि ?

तुम्लिङ्टार बजारको बीचैबीच कच्ची बाटामा दावा उड्न थाले । बाटो खल्ट्याङ र खुल्टुङ डाँडा र गैरा, होन्डा डिलमाथि चढ्छ, गैरामा खनिन्छ, फेरि फिलिङ्गेको बारीतिर उफ्रौंला जस्तो गर्छ, अरूण तेस्रोको पर्खालमा जोतिन खोज्छ । खेतका खाली गरा ताक्नु नि बरु किन फिलिङ्गेबारीतिरै लम्किन्छ ? ए के भयो यो यन्त्रलाई ? मलाई आज डरडर लाग्न थाल्यो । दावाले कुनै अनियन्त्रक पदार्थ सेवन गरे कि वा होन्डाको चुकुल खुस्कियो कि आज के हुने हो यी रूखा, फुनिएका गरामा उत्ताने परिने हो कि, एउटा सम्भावित भयले मनलाई ढाक्यो । यहीँ उत्तानो परियो भने अखबारमा कस्तो खबर आउला ? मैले कल्पना गरेँ- ‘तुम्लिङ्टारको फिलिङ्गेवारीमा दावा र एक प्रोफेसर ।’ छ्या कति डरलाग्दो शीर्षक । अनि भनेँ पनि दावा भाइ, अलिक स्लो गरौं न ?

तर होन्डा झन्झन् थर्किन थाल्यो, झन् उचालिँदै पछारिंदै भन् ठूला गरा ताक्तै बारीका डिलडिल छुन थाल्यो । यसपालि विश्वकर्मा पूजा नगरेर पो यो यन्त्र यतिबिघ्न अनियन्त्रित भएको हो कि ? फेरि दावाले भनेको सम्झिएँ- ‘सर, आजसम्म यो पिर्लिक्क कतै पल्टेको छैन ।’ अनि अलि शान्त भएँ, तर यसो ढल्केर हेरें, दावाको मुड बदमास बहर गोरुले बाँझो खेतमा हलोसितै घिसारेको हलीको जस्तो भएको थियो ।

होन्डा बिरामी खच्चर उफ्रेजस्तो गतिमा बड्किन थाल्यो । गर्दागर्दै एउटा जङ्गलमा पस्यो । आँप, चिलौने, सल्लाका बृक्षहरू, झोडी र बुट्यान अनि भीरैभीर ओरालिएको साँघुरो बाटो । दुईतिरका डोब अत्यन्तै गहिरा, ट्याक्टरका पाङ्ग्र्राले जोतेर धूलीमैदान पथमा अरू कुनै साधन हिँड्न सक्ने स्थिति छैन । अब होन्डा झन् घ्यार्र कि घ्यार्र गर्न थाल्यो, झन्झन् उफ्रिन थाल्यो, यता पहरो उता वृक्षहरू । अब मेरो जीउ नथामिएला जस्तो भयो, अब काल नजिकै आएको झल्का मिल्न थाल्यो । सोचें- यो दावा बौलाहा रहेछ । कति भन्छु- रोकौं न दावा रोकौं, ब्रेक हानौं न दावा ब्रेक हानौं तर रोकिएन होन्डा भीरबाट हाम्फाल्न तत्पर भयो । मैले मिलिकमिलिक हेर्दै गरे, तल कुनकुन प्रजातिका रूखहरू छन्, कहीँ अड्किन सकिन्छ कि ? यो अनकन्टार प्रदेशमा प्राण जान खोजिरहेछ, कुनै पवित्र वृक्षको फेदमा बजारिए हुन्थ्यो, बरू- अमलाको समीको, वरपीपलको, श्रीखण्डको अभ भनौँ रुद्राक्षको । तर हे प्रभु । चिलाउने, कागभलायो, डुम्री, दबदबे जस्ता कुकाठका फेदमा यो शरीर आत्माबाट बिछोड नगराइदेऊ ।

त्यस्तो केही कल्पनामा आउनासाथ होन्डा, झ्यार्र… गर्‍यो र त्यसपछिको घटना बिर्सन पुगेँ । निकैबेर ढलेकै ठाउँमा त्यो गेग्रेनी भित्तापट्टि हामी दुवैमाथि होन्डा चढेको जस्तो लाग्यो । मलाई होस खुल्न कति समय लाग्यो भन्न सकिन, हेर्न खोज्दा घडीको फितामात्रै नारीमा अल्झिरहेको देखें, मलाई एक स्वामीभक्त कुकुरको याद आयो ।

मूर््िछत अवस्थामा अनेक ज्वारभाटा उठे । विलियम गोल्डिङको लर्ड अव द फ्लाइजमा साइमन भन्ने पात्र थियो । ऊ मूच्र्छा परेपछि आधाघण्टा तन्त्रामा विचरण गथ्र्यो । मलाई त्यस्तै भो । सोचेंछु- हे मनकामना माई, म तिम्रो चरणमा स्पर्श गर्नै आँटेको छु । यहाँ म अकिञ्चनको प्राण नलिइदेऊ । म एकपल्ट घरै पुग्न चाहन्छु । त्यहाँ मेरा कति आकाङ्क्षा र इच्छा अधूरे रहनेछन् । मेरा परिवारजनलाई न मेरो पासवर्ड थाहा छ, न एटिएमको नम्बर । हे सतीढुङ्गा यतिखेर यो दावाको पनि प्राण नखुस्काइदेऊ । विचरा दावा दुःखी छ, मद्यप्रेमी उनका पिता अनेक पत्नी प्रिय पनि थिए । खान थिएन तर दुःख पर्याप्त थियो । चेपुवादेखि भागेर उनी खाँदबारी पुगेका थिए । अनेक दुःख गरेर पढेको दावा आज बिते भने उनका चार जना सन्तान अभर पर्नेछन्, उनको एम.ए. गर्ने धोको अधुरो रहनेछ । बस, मैले तन्द्रामा यी दुइटा प्रार्थना गरेँ । त्यसपछि बिस्तारै सपना खुलेझैं भयो र उठ्न खोजें दावा पनि होन्डामुनि बल गर्दै थिए। धूलो टक्टक्याउँदै उनी बोले- सर यो बज्या जेमराजको एक्सिलरेटर जाम भएर गाँठो परेछ ।

कुनै चोट लाग्यो कि दावा ?
लागेन सर ।

तर उनको गन्जी तन्निएर च्यातिएको थियो, गाला नलिएका । कुनै चोट लाग्यो कि सर ?

म बोल्न सकिन किनभने मेरो छेपारी फर्किसकेको थियो र नलीहाड फुट्यो कि किन यसरी भतभती पोल्दैछ ? तर कसले भन्न सक्छ, यो बेला ग्यारेन्टिसँग ? काठमाडौँ पुगेर टिचिङ्गमा एक्सरे नगरी म भन्न सक्तिनँ यो दुर्घटनाले भित्रभित्रै मरिसकें या जिउँदै छु ।

होन्डा उठाएर त्यहीँ उभ्यायौँ र बिस्तारै सम्पूणर् शरीर हल्लाउँदै खोच्याउँदै ओरालो लाग्यौँ । तल पुग्दा अरूणको तटमा मनकामनाका कुटी र मन्दिरहरू लहरै थिए । मन्दिरको ढोका लागिसकेको थियो । पीडा अधिक भएकाले होला यो मन न प्रभुमा लाग्यो न मातामा। त्यसबेला मैले विलियम सेक्सपियरले भनेको सम्झिएँ- हृदयबेगरका शब्दभन्दा शब्दबेगरको हृदय वेस। त्यसर्थ हृदयले एकदुई शब्द बोलें- धन्य प्रभु, आज बचायौ । तर पीडाले गर्दा आफ्नो हृदय र शब्द दुवै निश्चेष्ट भए ।

त्यसैले हामी तत्कालै फर्कियौँ । होन्डासम्म पुग्दा गोलिगाँठादेखि पीरो भएर आयो, उभिन नसक्ने भए तर पनि च्यातिएको कोट अलिकति छोपेजस्तो गर्दै त्यो भीरको बाटो म हिँडिरहें खोच्याङ् खोच्याङ् । दावाले सराप्दै होन्डा घिसारेर सम्म ठाउँमा पुगेपछि फेरि त्यो फ्याङ्ग्र्रे खच्चरमाथि चढ्यौं । मैले सम्झें मनकामना माईले हामीलाई रक्षा गरेकी छन् । भित्री हृदयदेखि म बोलें— उडाऊ दावा यो फ्याङ्ग्रे खच्चर, उडाऊ। जतिजति उफ्रिन्छ उफ्रियोस्, तुम्लिङ्टारमा प्लेन उड्ने बेला भो । सुन्तोलाको ढाकर छेउमा गोपाल पर्खिरहेका होलान् ।

०००
‘गोधूलिमा दस पाइला’ (२०६६)