नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

शेषराज भट्टराई :

थाङ्ने चिन्तनमा रमाउँदा रमाउँदै मलाई थाङ्ने ज्वरो नै आइसक्यो । न बढेर जान्छ न घटेर सकिन्छ थाङ्ने ज्वरोले सताउनु सतायो । जे भए पनि थाङ्ने चिन्तनमा घोत्लिन मन लाग्छ । झुत्रे, झेली, रद्यी काम न काजको कुरो गर्न पाए म भात भान्सा नै बिर्सी दिन्छु । थाङ्ने चिन्तनले झम्म पारेर नसा लागि रहेको बखतमा उहाँले भोजनका निम्ति तेरौँ तारिक धाइसक्नु भयो तर म भने थाङ्ने चिन्तनमा मुन्टो जोतेको छु जोतेछु । उहाँ भने विस्फारित नेत्रका साथ प्रकट हुँदै भन्नु हुन्छ ।

“त्यस्ता जाबा थाङ्ने चिन्तन छोडेर गोजेरो भर्न आउनु ।” गोजेरो होइन पजेरो चढ्न आउनु भने पनि जान्न । यता जानु, त्यता जानु यो गर्नु त्यो गर्नु, कति हो कति अरोटपरोट हुन्छ तर म थाङ्ने चिन्तनबाट डगमगाउदिन । किनकि मलाई थाहा छ घोकन्ती विद्या धावन्ती खेती । छोडपत्र व्यहोर्न तयार छु तर थाङ्ने चिन्तन कसरी छोडुँ ? यो पनि एउटा लतै त हो । माया प्रेम बसेर कोही कसैको पुच्छर समाउनमा आनन्द मान्नु पनि त लतै हो । कसैलाई पैसाको लत हुन्छ कसैलाई बैसको लत हुन्छ । कसैलाई घरको लत हुन्छ कसैलाई थरको लत हुन्छ । कसैलाई बुढाको लत हुन्छ त कसैलाई मुडाको लत हुन्छ । कसैलाई राजनीतिको लत हुन्छ त कसैलाई बाजनीतिको त कसैलाई खाद्यनीतिको । जे होस् प्राणी बिना लत जिएकै हुँदैन पिएकै हुँदैन ।

जब लत बस्छ अनि मन बस्छ र मान्छेले त्यो क्रिया र क्रमलाई छोड्दै नछोडी निरन्तरता दिन्छ । कसैलाई प्रधानमन्त्री बन्ने लत बसेको हुन्छ त कसैलाई प्राध्यापक, डाक्टर, इन्जिनियर, प्लम्बर, वाइरिङ मेन, हरेक काम कुराहरूले निरन्तरता पाउनु नै एक प्रकारको लत हो । चाहे त्यो थाङ्ने रद्यी, चित्थड, जुम्सो थेच्चरो, झेली झुत्रे काम नलाग्ने नै किन नहोस् । यो थाङ्ने चिन्तनले मलाई पनि धेरै नै हानी नोक्सानी पुर्‍याएको छ तर म यसलाई नै सर्वस्व ठान्छु । बेकामे लाग्छ । जजसले जे जे गर्नु भएको छ त्यो नै उहाँको सर्वस्व हो । लत हो । लत बसेपछि मान्छेलाई कुलत पनि ठिकै लाग्छ ।

कहिले बिहानको ३ बजे उठेर घुँडा धसेर लागि पर्‍यो । कहिले दिनको बार बजे त कहिले रातको बार बजे । कहिले दिवाचर कहिले निसचर । यसैमा मुन्टोले टेकेर आफ्नो स्वार्थ सिद्ध गर्न मात्रै लाग्ने अनि उहाँको पिर मर्कामा पटक्कै मुन्टो नफर्का भएपछि नेपाल सरकार र ममा के फरक भयो त ? आफ्ना शरणार्थीको पिर मर्काका विषयमा चिन्तन मनन गर्नु छैन खाली ताइ न तुईका फुइँ लगाएर थाङ्ने कलम चलाएको छ चलाएको छ भन्दै कति पटक त उहाँले मलाई झरिलो अगुल्टोले पनि सम्मान गर्नु भएको छ । अहिले कुकुरभन्दा बढी बिजुली चम्किँदा म तर्सिन्छु । लात्ते भकुण्डोको अगाडि तातो डाडुको झट्टी त मलाई केही झै लाग्दैन ।

बाहिरी थाङ्ने चिन्तनाट बेलैमा घर नआउनेलाई ढोका खुल्दैन भन्दै आकाश मुनिको भुस्याहा कुकुरसँगैको तातो रात पनि एक किसिमको लत बनिसकेको छ भने थाङ्ने चिन्तन गर्नलाई सुख सयल ऐस आराम व्यर्थ लाग्छन् । तपस्या हो तपस्या महलमा हुँदैन । महलमा हुन्थ्यो भने बुद्ध किन घर छोडेर हिँड्थे । तपस्या रुखको टोड्का, मसानघाट, ओडार वा यस्तै सुविधा विहीन निर्जन वस्तीमा हुन्छ र त्यही त्यस्तै सुनसानमा तपस्या उल्किएर आउँछ, मौलाउँछ र मनन योग्य बन्छ । त्यसैले थाङ्ने चिन्तनले मलाई थाङ्नामै सुताइसक्दा पनि मेरो बन्द अक्कल खुल्न सकेको छैन भनेपछि नेपाल सरकारले यसलाई पनि नसामा दर्ता गरोस् र खुलुन सर्वत्र थाङ्ने चिन्तन सुधार केन्द्र । यसलाई प्रतिबन्ध लगाउँदे भनोस् “थाङ्ने चिन्तनमा समय सिनित्त सिध्याउनेलाई जेलमै सिध्याइनेछ ।” यत्रैसिति न रहन्छ बाँस, न बज्छ बाँसुरी ।

थाङ्नामा सुत्ने मात्रै होइन काम न काजको कुरो गर्ने पनि थाङ्नेकै भागीदार हो । हरेक बेकामे तत्त्व नै थाङ्ने । कुनै कुनै माग्ने पनि थाङ्ने हुन्छन् । बोल्न जाने पनि बाटो बिराएपछि थाङ्ने तुलिन्छ । प्रधानमन्त्री राष्ट्रपति नै किन नहोस् जब नकाममा हात हाल्छन् तब थाङ्नेमा दरिन्छन् । थाङ्ना कामै नलाग्ने चाहिँ होइन है । हाम्रा प्यारा लालाबालालाई थाङ्नाले नबेर्ने हो भने हुर्किन र फुर्किन नै गारो पर्छ ।

उत्तर आधुनिक कालको प्रादुर्भाव हुनुभन्दा अगाडि प्रायः सबै मानवहरू थाङ्नामा सुतेर थाङ्नामै हुर्किन्थे । अहिले थाङ्नाको ठाउँ डाइपरले ओगटेर ठालू भएका होलान् । ठूलो हुनु बेकार छ । थाङ्नु पनि कपडा नै हो र डाइपर पनि कपडा नै । दुबैको अस्तित्व कार्यभार समान छ भने कसरी सानो र ठूलो ? हुन त डाइपर कस्तो हुन्छ भनेर तेत्तिकै लगाएर उपरखुट्टी लगाउने कुरो पनि भएन । तर उच्च उमेरले पाकेका बाँच्दाबाच्दा थाकेका बयोबृद्धहरूलाई पनि डाइपर टक्र्याउनु पर्छ भन्नेसम्म सुनेको छु तर डाइपरसँग जम्काभेट चाहिँ भैहालेको छैन । हुन त जे कुरा पनि समयले दिने कुरा हो । डाइनोसर त लोप भएको थियो भने जाबो थाङ्नु किन लोप नहुनु । जेहोस् थाङ्ना लोप भएर डाइपरको उत्पत्ति हुनु पनि चरम विकासको फड्को हो भन्न सरम मान्नु पर्दैन ।

मान्छे जन्मिने वित्तिकै देखि १८ घण्टा थाङ्नामा सुतेर मस्तले निद्रा पुर्‍याएर उठ्छ । उठ्छ फेरि थाङ्नामा नै सुत्छ । जन्मिने वित्तिकैदेखि बोहोनीमा नै थाङ्नो आइलागेर होला मान्छेलाई जिन्दगीभरी थाङ्नाले छोड्दैन । थाङ्नाले छोडे थाङ्ने कुरा गरेर बस्छ । असल र ठूला भनाउँदा जन्तुहरू पनि थाङ्नामै लुटपुटिएको देख्दा मानव जुनी नै थाङ्ने जुनी हो कि भन्ने आभास भइरहेको छ ।

मान्छेको करिब ३ वर्षसम्म थाङ्ने जुनी व्यतित गरेपछि सुरु हुन्छ सुकिलो मुकिलो जुनी । थाङ्नाबाट सुरु भएको जुनी यदि पूर्णायु बाँच्ने सौभाग्य मिल्यो भने थाङ्नासँगै अन्त्य पनि हुन्छ । थाङ्नाबाट मुक्त भएपछि जुरुक्क उठेर फुरुक्क हुँदै नानाभाँती थाङ्ने विषय भोगमा रमाउन थाल्छ अनि सफा सुग्घर, पठनपाठन, वार्ता संवाद, झैझगडा, मेलमिलाप, रिसराग, डाहा इस्र्याको थाङ्ने अभ्यासमा रमाउन थाल्छ । भोक लागे खोसेर, चोरेर, मागेर हरतरहले खान, पिउन, जिउन सिक्छ । निन्द्रा लागे थाङ्नामै लामो सपना देख्न सक्छ । एक अर्कामा नाता कायममुकायम गरेर थाङ्ने अधिकृत बनेर घृत पिउन थाल्छ । थाङ्ने कुरै कुरामा निकट र विकट छुट्याइदिन्छ । एवंक्रमले थाङ्ने खुरुखुरु गुरुको शरण पर्छ र गुरुमै दागा धर्छ ।

जीवन चक्र गुरु र चेलाको फरक हुँदैन । ठूलो भएपछि चेला नै गुरु बन्छन् । थाङ्ने चेला र गुरु थाङ्नाको महासागर पार गरेर आउका हुन्छन् तैपनि एकले अर्कालाई भुसुक्क भुलेर सयौँ मुसा हजम पारेर बिरालो तिर्थ जान्छ भनेझै मुसाको बध गरेको घमण्डमा बिरालो मख्ख । अनि एकले अर्कालाई नटेर्दा नटेर्दै नहेर्दा नहेर्दै डाँडाको घाम जुन भैसक्दा पनि मुसा मारेको धङधङीले छोडेकै हुँदैन र थाढ्नेहरू सोच्छन् “म बाघ तँ बिरालो” ।

थाङ्नाबाट यसो छुटकारा मिल्नासाथ रमाउ र कमाउ जुनी सुरु हुन्छ । उमेरले रमाउ भन्छ भने व्यवहार परिस्थितिले कमाउ भन्छ । नेताको पछि लाग्दा छिटोछिटो पैसाको बिटो समाउन पाइन्छ कि वा ठगठाग चोरचार, फोरफार कसो गर्दा थाङ्ने गोजी भर्न पाइन्छ भनेर उट्पट्याङ चित्थड, रद्यी, थेच्चरो, झेली, झुत्रे, काम न काजको धन्दाको फन्दामा पर्न आतुर हुन्छन् । यस तपोभूमि, बुद्ध भूमीमा नेता नै भई टोपलियो भने चाहिँ थाङ्ने कमाइका लागि ज्यादै उर्बर मानिन्छ । त्यसैले त लाटा, लठेब्रा, लुला, लङ्गडा, हत्यारा, अपराधी, ठग, चोर, डाका, फटाहा बनेर देशको हितार्थ भनेर आफ्नै गोजेरो भर्न आनन्द मान्छन् थाङ्नेहरू ।

०००
शिवशक्ति मार्ग
फूलबारी-११, पोखरा, कास्की
फोन ९८०६६७७५९४