फित्काैली डटकमभिखारी
मलाई इच्छा नहुँदा–नहुँदै पनि श्रीमतीले तानेर लगी । साँच्चै मलाई मन्दिर र भगवान कुनैप्रति पनि लगाव थिएन । मेरी श्रीमती भने धर्मप्रति सारै अनुरक्त थिई । घर परिवारको अभाव, दुःख, शोक, सन्ताप, रोगव्याध सबै भगवानले हरण गरिदिने हुन् र सुख, सम्पत्ति, यश, समृद्धि र परिवारको हाँसो सबै तथास्तु प्रभुले नै गरिदिने हुन् भन्ने कुरामा ऊ ढुक्क थिई ।
‘भगवानले केही गर्दैनन्, जम्मै गर्ने हाम्ले नै हो’ भनेर जति तर्क, प्रमाण पेश गरे पनि ऊ एउटा कानले सुन्थी, अर्को कानले उडाउँथी । र उल्टै ‘मेरो बूढो अबुझ छ भगवान, यिनलाई माफ गर’ भन्दै जबरजस्ती भगवानका मूर्तिमा ढोग्न लगाउँथी । म हारेर उसको मन राख्न ढोगिदिन्थें– यदाकदा मन्दिर गइदिन्थें । ऊ मलाई मुर्ख ठान्दथी र म उसलाई मुर्ख ठान्दथें । ‘मुर्खदेखि दैव डरे’ सोच्दै मैले मन्दिर हातामा प्रवेश गरेँ । उसले मेरो हात छोडेकी थिइन । मानौं हात छोडिदिए म फुत्किएर कुलेलम ठोक्ने छु ।
मन्दिर हातामा लहरै माग्नेहरू बसेका थिए । मलाई यी माग्नेहरूको याचनाले द्रवित बनायो र खल्तीबाट केही पैसा झोरझार गरी उनीहरूलाई चढाइदिएँ ।
श्रीमतीले झन् मलाई घिसाराँला जत्तिकै गरी, मानौं उसलाई लागिरहेको थियो– माग्नेहरूतिर धेरै हेमखेम गर्ने मौका यी बूढालाई प्रदान गरे, यिनले आफूसँग भएको सबै माग्नेलाई दिनेछन् । पैसा सिद्धिएपछि लगाएको सुइटर नै पनि खोलेर दिनेछन् ।
‘ए पखन ! विचरा…!’ म भन्दैथिएँ ।
‘को विचरा ? हामी पनि विचरा ! भरे तरकारी छैन, त्यो भएको खुद्रा पैसाले त तरकारीको भरेको छाक टर्छ ! हिंड्नुस् छिटो…।’ मेरी श्रीमतीले मलाई घिस्याउँदै लगिछोडी… ।
मन्दिरभित्र पुगेर देवीका मूर्तिमा ‘माथा’ टेक्न लगाई । मैले जसो–जसो भन्छे, उसै–उसै गरिदिँदै गएँ ।
उसलाई धेरै रिस उठाउनु पनि ठीक थिएन । किनभने खान दिने अन्नपूर्णदेवी उही थिई । अभावको तत्काल प्रभाव उसैमा पर्ने गरे पनि ऊ विचलित हुने गर्दैनथिई । यस अर्थमा म उसको प्रशंसक पनि थिएँ । यो धर्म, भगवान केही नमाने पनि उसको चित्त नदुखाउन पनि म उसले भनेका कुरा प्रायः मानिदिने गर्दथेँ ।
मन्दिरबाट फर्किंंदै गर्दा तिनै माग्नेहरूका झुण्डमा मेरा कदम फेरि मत्थर हुन थाले । श्रीमतीले मलाई नछाडी फेरि घिसारी । अचानक मेरा ओठ मुस्कुराए । श्रीमतीले घुरेर हेरी र सोधी– ‘किन पागलझैं हाँस्नु भएको ?’
‘भनूँ किन हाँसेको ? तिमी ऊ त्यही माग्ने भिखारी जस्तै माग्ने भएकीले हाँसेको… ।’ ऊ बोलिन, ट्वाल्ल परिरही । मैले नै फेरि थपें– ‘ती माग्नेहरू मान्छेसित माग्दछन् र तिमी ढुङ्गासित माग्दछयौ… ! दुवै भिखारी, हा..हा..हा…!’
साँच्चै म पागललेझैं जोडजोडले ठहाका लगाएर हाँसेँ ।
‘कमसेकम, यी भिखारीले त मानिसबाट केही पाउँछन्, तिमीले ती मूर्तिहरूबाट के पाउँछ्यौ हँ .. ? के पाउँछ्यौ… ?’
यसपल्ट मेरो स्वर गम्भीर भएको थियो र काँपिरहेको थियो । अनायाशै श्रीमतीको हातबाट मेरो हात छुटेको थियो । उसको अनुहार पनि एकतमासको भएको थियो । मानौं त्यहाँ कालोमैलो भएर मेघ उठेको छ र अब केही बेरमै घनघोर वर्षा हुनेछ… !
