श्रध्दा

बा गाउँमा छन्,
आमा खसेकी हुन् बर्षौ भईसक्यो ।
बुढेसकालको सहाराको आसमा जन्मेको छोरो- छ सहरमा ।
छोरो पढाउँने रहरमा
कहिले बाले अरूको दाउरा चिरेर
हलो जोतेर
कहिले आमाले अरूका जुठा भाडा माझेर
बाँझो खनेर
पैसा जम्मा गर्थे
र पठाउँथे सहरमा पढाउँन राखेर छोरालाई ।
धेरै सपनाहरू थिए
र रहरहरू थिए जो कहिल्यै पूरा भएनन् आफ्ना
तर कहिल्यै अपुग हुन दिएनन् छोरालाई ।
केहि त सपनाहरू पनि पूरा भएका हुन् ।
पढेको छोरो
छोरो हाकिम भएको छ – सरकारी अड्डामा ।
ठूलै घर बनाएको सहरमा ।
पढ्छन् नानीबाबुहरू बोर्डिङमा ।
गाउँ उस्तै छ,
बा अझै छन् गाउँमा ।
गोडा काँपेर
मन काफरिएर
चढ्न सक्दैनन् उकालो
झर्न सक्दैनन् ओरालो
आफैले छाएको खरको छानोले
बर्खा धान्छ कि धान्दैन,
अब को चढ्छ धुरी ?
टेक्दै गरेको बैसाखे लौरीले थेग्छ थेग्दैन ?
बा,
अझै पनि देख्छन् सपनामा,
आफ्नी खसेकी जहानलाई र सम्झन्छन्-
“देख बुढा, यो छोरो ठूलो हुनेछ, नाम कमाउनेछ,
पाल्नेछ हाम्लाई राखेर सहरमा ।”
पर्खाईमा अन्तिम सास फेर्दै
सोध्छन् सहरबाट गाउँ फर्केका छिमेकीलाई
हाम्रो छोरो सञ्चै छ ?
छोराले मुस्किलले सम्झन्छ
बर्षको एकदिन सहरमा –
आज बाबुको मुख हेर्ने दिन,
फेसबुक, ट्विटरमा
बाको तस्बीरमा हालेर केहि लेख्नुपर्ने ..!