लक्ष्मण गाम्नागेनागबेली एक्सप्रेस
यो सिनामंगलदेखि सुन्धारासम्म चल्ने सफा टेम्पु \’नागबेली एक्सप्रेस\’ हो । यसले सुन्धारासम्मको २० मिनेटको बाटोलाई ६० मिनेटमै पुर्यााउँछ । पुतलीसडकसम्मको साढे दुई किलोमिटरको दूरी छिचोल्न साढे सात किलोमिटर फन्का मार्छ । मातेको मान्छेजस्ताे यताबाट उता र उताबाट यता नागबेली परेर हिँड्छ । ढलकढलक ढल्किँदै, सडकका खाडलहरू छलाउँदै, पहाडहरू चढाउँदै, ढलीय पोखरीका किनारै किनार, माझ सडकका भ्वाङहरू, सुरुङहरू र ओडारहरूको दर्शन गराउँदै यो अघि बढ्छ । नागबेली एक्सप्रेसमा यात्रा गर्नुको आनन्द जोसुकैले लिन कहाँ पाउँछ ?
तर, दुःखको कुरा, यो आनन्ददायक टेम्पु यात्रामा प्रायः हरेक दिन कोही न कोही अभद्र, अधैर्य र दुष्ट स्वभावका यात्रु चढ्छन् । उनीहरू झर्किन्छन्, रिसाउँछन्, मनपरी बोल्छन् । सडकका खाल्डाखुल्डीमा टेम्पुले थेचार्दैमा, यसो चिप्लिएर लड्दैमा, घुँडो ठोकिँदैमा, टाउकामा दुई-चार टुटुल्का उठ्दैमा, दुई-चारवटा हाड- करङ यताउता सर्दैमा सरकार र नेताहरूलाई गालीगलौज गर्न थालिहाल्छन् मूर्खहरू ! कुर्सीका खुट्टा र माइकका ठुटाले संविधान लेखेको पर्सिपल्टको कुरा त हो, एक जना अधबैँसे महिला टेम्पुमा चढ्न खोज्दा हिलोमा चिप्लिएर टेम्पुमा घुँडो ठोक्कियो । उनी थुचुक्कै भुइँमा बसिन् । निकै बेर रन्थनिएर बल्लबल्ल उठिन् र भुतभुताउँदै भित्र पसिन् । उनले धारे हात लगाउँदै भनिन्, \’मरोस् पापी! त्यसको सत्यानाश होस् ! कस्तरी ठोक्कियो, ऐयाया !\’
एकछिन घुँडो मुसारेर फेरि कराउन थालिन्, \’बज्या डाँकाहरूलाई च्यापच्यापी समातेर कुर्सी पछारेजस्तो यही हिलोमा पछार्नुपर्ने । चोरहरूका खप्परमा माइकै माइकले हान्नुपर्ने । यही खाल्डोमा खसालेर हिलोले पुर्नुपर्ने ।\’ अर्की वृद्धाले आगोमा घिउ थपिन्, \’यी बेइमानहरूलाई त कालो मोसो दलेर सहर घुमाउनुपर्ने । चार पाटा मुडेर, चार भञ्ज्याङ कटाउनुपर्ने ।\’ छेउको युवक पनि तात्तियो, \’मोसो दल्यो भने त तिनीहरूको नम्बर झन् बढ्छ । चार भञ्ज्याङ कटाए पनि फर्केर आइहाल्छन् । हातखुट्टा बाँधेर ट्रकमा लोड गरेर नारायणीमा खसाल्नुपर्छ अनि ठीक हुन्छ ।\’ मलाई खपिसक्नु भएन । मैले भनँे, \’त्यति साह्रो त भन्नुभएन नि हो, हामीले नै छानेका नेता हुन् । धेरै पार्टी छन्, धेरै विचार छन् । गाह्रो काम छ । गरिहाल्छन् नि !\’
\’यो टेम्पुमा पार्टीका कार्यकर्ताको घुसपैठ छ कि क्या हो ?\’ घाइते महिलाको कटाक्ष मतिर सोझियो । म चुप लागँे । उनी चालू भइन्, \’एउटा संविधान बनाउन थालेको आठ वर्ष हुन लाग्यो । स्यालले सिनु लुछेजस्तो सरकारी ढुकुुटी लुछेर बसेका छन् । हसुर्ने बेलामा थपक्क मिल्ने, काम गर्ने बेलामा चिथोराचिथोर गर्ने ? यस्तो पनि हुन्छ ? जति धेरै वर्ष लगायो उति धेरै घिच्न पाइन्छ भनेर जानीजानी संविधान नबनाएका हुन् । होइन भने तिनका बाबुको ठाँडो त्यो संविधान थपक्क बनाएर नमिलेका कुरामा पछि संशोधन गर्दै गए हुँदैन ? अहिल्यै रडाको गरेर मर्नुपर्छ अगस्तीहरूलाई ?\’
उनको आक्रोश थामिएको थिएन, मेरो ओर्लने ठाउँ आइपुग्यो । हरेक दिनजस्तै आज पनि म आफ्ना पि्रय नेताहरूमाथि यी अबुझ र मूर्ख मान्छेले लगाउने गरेका अनेक आक्षेपबाट मर्माहत र लज्जित हुँदै बाटो लागेँ । सधैँभन्दा आज अलि कम गाली सुन्नुपरेकामा मनमा अलिक सन्तोष पनि लाग्यो । धन्य यी जनता भनाउँदाहरूका सरापले हाम्रा नेताज्यूहरूलाई छँुदैन र मात्रै, नत्र हामी सबै कार्यकर्ता यो बेलासम्ममा टुहुरै भइसक्थ्यौँ ।
नेपाल साप्ताहिक
