नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

“भोको पेटमा हँसाएर मार्नुहुन्छ पण्डितजीले !”
“त्यसरी नगिज्याउनोस् न कविजी !”
“तपाईं चिमोटी चिमोटी पनि हँसाउनुहुन्छ र पो मार्नुहुन्छ !”
“छाडिदिनुहोस् दाइ, यी कल्पनामा उड्ने कविका कुरालाई, दिव्य भोजनको मुसुमुसु गन्ध आइरहेछ नि…!”
“ए मामा, तपाईं पनि केही त बोल्नुहोस्, किन गम्म चुप्प ?”
“हाम्रा मामाले आज नास्ता नगरी आउनुभए जस्तो छ !”

“सानो देखेर हेपे जस्तो छ बूढी आमाले मेरो छोरालाई । देवकोटा हो देवकोटा, सानो भए पनि मज्जासँग खान्छ मासु ड्डअचार पनि खूब पीरो रहेछ, जुजुधौ भन्छन् क्यार हैन यसलाई ? मज्जासँग खाइयो !…”

(दाल, भात, तरकारी, अचार, दही र मासुको झोल एउटै भांडामा मिसाएर राम, लच्छु, रत्नहजुर, कहिला दाइ, ओमे कविजीको प्रसाद भनेर लुछाचुँडी गरेर खाइरहेका थिए)

“अँ त कविजी, गर्नुहोस् बयान- यात्रा कस्तो रह्यो !”

“बोल्न त पहिले नेपालीबाटै सुरु गरेको थिएँ, पछि गएर अङ्ग्रेजीमा बोलें । सबै प्रसन्न देखिन्थे । त्यसपछि वडो पिरलो आइलाग्यो ‘स्वदेशी गीत गाएर स्वदेशी नाच पनि नाच्नुपर्छ हामीहरूले जस्तै भनेर थुप्रो मान्छेले मलाई घेरे । दुवै कुरा आफ्नो निम्ति बडो अपठ्यारो ! साथी पूणर्बहादुरले बिस्तारै कानमा भने- “म, घिन्ताङ्मुनि आयी नानी डरायो !” भन्ने गीत गाएर थपडीको ताल दिन्छु, तपाईं रूमाल लिएर दुई-चारचोटि यसो घुमिदिनुहोस् न भैहाल्छ नि !’ अनि म यसरी नाचें भनेर कविजी नाच्न लाग्नुभयो । सानो देवकोटा पनि आफ्नो बाबु नाचेको देखेर हाँस्न लागे ।

(कविजी बुखारेष्टवाट फर्केर आएपछि मेरो ताहाचलको घरमा यस्तो रमाइलो भएको थियो । बालचन्द्र शर्मा, नरेन्द्र रेग्मी, शङ्कर लामिछाने पनि सँगै हुनुहुन्थ्यो ।

मलाई, कोहीसँग रिस राग छैन.. अगाडि मेचमा टेपरिकर्डर, तारादेवले समातेको माइक कविजीको मुख नजीकै तकियाको आडले नपुगेर एउटी केटीले आड दिइराखेको, तस्वीर खिच्ने वत्तीको झल्याकझुलुक्, अरू चार जना उभिइरहेका, म पनि टुप्लुक्क पुगे नमस्कार गरेर ढोकैनिर उभिइरहेको थिएँ, डाक्टर्नी ढोकामा आएर नम्रतासाथ भन्न लागिन्- “जानुहोस् बाहिर, बिरामीलाई यसरी दुःख दिन हुँदैन, यतिको मान्छे बस्न हुँदैन ।” म शान्तभवनको छिडी तलाको कोठाबाट विस्तारै बाहिर निस्कें ।

प्रेसको हिसाब लेखिसकेर प्रुफ पढ्न मात्र म के लागेको थिएँ, कमलमणिजी आएर ठिड्ङ उभिनुभयो, एक तमासको अनुहार लाएर मलाई भन्नुभयो- “देवकोटाजीलाई आज पशुपति लैजाने रे, मलाई फोन गरेको थियो म त हेर्नै सक्तिन- आफ्नो गुरुको त्यो अवस्था ! तपाईं शान्तभवन गैहाल्नोस्, प्रुफ म पढिदिन्छु ।” म गएँ ।

सेतो भोटो सुरुवाल फेराइँदै रहेछ । बडो बल परेजस्तो गरेर कविजीले मतिर हेर्नुभयो र मसिनो स्वरमा ‘पण्डितजी !’ भन्नुभयो । म नजीकै गएँ, मेरो हात समातेर ‘अलिकति विष ल्याइदिनुभएको छ ? मलाई डाहा भैरहेछ ! मलाई चाँडै मारिदिनुहोस् !! तपाईंलाई धर्म हुन्छ पण्डितजी मलाई विष खान दिनुहोस् ! म मर्छु !’ भन्नुभयो ।

त्यो मधुरो आवाज पनि मेरो कानभित्र आगाको ज्वाला भएर पस्यो म विस्तारै हात फुस्काएर बाहिर निस्कें । चउरमा पुगेर बेसुरसँग चुरोट तान्न थालें । एकजना भाइ त्यसै गरी चुरोट तानिरहनुभएको थियो ।

भित्रबाट एउटी स्वास्नीमान्छे आएर ‘लौन मोटर मोटर छिटो छिटो’ भन्न लागिन् ।

म डाक्टर बस्ने कोठातिर दगुरें । मोटर आयो । कविजीलाई स्टेचरमा हालेर ल्यायौंं । ‘अइया ! अइया ! पानी ! पानी !’ भनेको मात्र सुनिन्थ्यो । स्टेचरलाई मोटरमा राखेर दुई हातले कविजीको दुवै पाउ छोएँ । मुखमा हेर्न सकिनँ ! मोटर बिस्तारै चल्यो । फेरि दर्शन पाइनँ !!.

बीच क्याम्पा, ललितपुर

(भानु वर्ष ५ किरण १२, देवकोटा विशेषाङ्क सं. २०२५ बाट) यो लेख महाकवि देवकोटाका आनीबानी, २०५५ मा पनि छापिएको छ ।)