नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

अन्तर्राष्ट्रिय हवाइ अड्डाबाट मैले उड़्नुपर्ने भयो । विशाल हवाई अड्डा । उस्तै नयाँ मान्छेलाई ता त्यहाँ पुगेपछि कहाँ जाऊँ कता जाऊँ हुँदोरहेछ । म पनि त्यै क्याटेगोरीमा परेँ । तर अन्तर्राष्ट्रिय हवाइ अड्डामा चरणस्पर्श गर्दा गर्दा म थेत्तर भएको झैँ स्वाङ पारी हवाइ अड्डाको सङ्घार टेकेँ । बऱ्याम यात्रुहरूको पङ्क्तिमा उभिएँ । लामो पङ्क्ति । निकै बेर पछि सेक्युरिटी गार्ड । मागे जति सबै देखाएँ । स्वाँठ्-स्वाँठ सीआईएसएफका जवानहरू । बोल्नु पनि पैसा लाग्लाजस्ता मोराहरू । महिला सीआईएसफका जवाननीहरू उस्तै। प्रेशर कुकुरमा हाल्दा दस सिटीमा नपाक्ने खालका । ढोइ । कालो अनुहारमा म्याचिङ नगर्ने रातो लिपस्टिक ।

अर्को ठाउँमा सामानहरू म उड़्ने हावाजहाजमा पठाउने ठाउँ । अलिक परतिर आफूसित भएको घड़ी, ल्यापटप, कम्मरको पेटी सबै एउटै ट्रेमा हालेर कतै पठाउनुपर्ने । हाते घड़ी, ल्यापटप ता ट्रेमा राखेँ । छेउमा उभिएका एकजना लेडिजले भनिन्, बेल्ट प्लिज सर । पेटी खोलेर ट्रेमा राखेँ । पेटी खोलिएकोले प्याण्ट तल झर्लाजस्तो भयो । अन्तर्राष्ट्रिय हवाई अड्डाबाट मेरो जीवनको पहिलो यात्रा । हातमा भएका सबै कुरा फुकाल्न लाउँदा मोजा जुत्तादेखि प्याण्टसमेत खोलेर ट्रेमा हाल्नुपर्छ कि भनेर एउटा हातले प्याण्ट समातेर भनेँ, म्याम…और भी कुछ खोलना है ? मुस्कान पोइल गइसकेको ती महिला मुसुक्क मस्कुराउँदै ईट्स ओके भन्दा झण्डै प्याण्ट छोडी़पठाएछु ।

त्यसपछि चेकिङमा । त्यहाँ मेटाल डिटेक्टर लिएर उभेका सीआईएसएफका अफिसर (दुइ तारे) छेउमा उभिई दुइवटै हात उज्याउनु पर्ने । माथि उचालेँ दुइ हात । झाँक्रीले झारफुक गर्दा शीरदेखि पुच्छरसम्म फलाक्दै उनको झाँक्री डिटेक्टर तल माथि पुऱ्याएजस्तै ती दुइ तारेले पनि मेरो शिरदेखि पुच्छरसम्मै पुऱ्य़ाए । देब्रेतिर पनि उनको मेटाल डिटेक्टरले मेरो जीउ स्पर्श गऱ्यो । छाती, भुँड़ी अनि तल देव्रे प्याण्टको खल्तीमा पुग्दा मेटाल डिटेक्टर ट्याँ….ट्याँ गर्न थाल्यो । खल्तीभित्र यो आवाज सुनेर परतिर उभिएका कमाण्डोहरूले बन्दुक ताकी मलाई घेरे । यतिबेला मैले आफूलाई २६/११ मा आक्रमण गर्ने कसाबभन्दा ठ्याक्कै कम्ति लागेन । मसित बन्दुक ता होइन कम्तिको पनि एउटा केरा भएको भए केरा ताकेर यी कमाण्डोहरूको अरु केही गर्न नसके पनि सातो चाहिँ पक्कै खाइदिने थिएँ । खल्ती बजेको बजेकै छ । दुइ तारे डरसरि भएर मेरो खल्तीमा हात हाली तमाखुको बट्टा निकाले । अविराम ट्याँ…बजिरहेछ । उनले बट्टा खोले… भित्र खैनी । फेरि बजाइ जडारी अर्को पट्टि चूनाले टाँसिएर बट्टाको बिर्को खोलिएन । उनले मलाई चूनापट्टिको बट्टा खोल्न लाए । मेरो दाहिने हातको बूढ़ो औंली सामान्य मड़्केकोले उनलाई मैले बताएँ ।

सोधे मलाई, ये भितर क्या है ?
मैले भनेँ, चूना था…लेकिन गोर्खा बम तो नहीँ है सर ? बमको नाम लिने बितिक्कै ती अफिसरले मेरो तमाखुको बट्टा पर घुइँकाइ दिए । तमाखुको बट्टा उछिटिएर पर…पुग्यो । ट्याँ बजिनै रहेको छ अविराम । त्यतिनै बेला बम स्कवाड आएर तमाखुको बट्टालाई आफ्नो घेराभित्र राखे । मैले उबेला आफूलाई कसाब नै सम्झिरहेको थिएँ । एकजना बम स्कावडर डर सरि भएर तमाखुको बट्टा खोले । भित्र कति दिनदेखि चूना डल्लो परेर ढुङ्गा भइसकेको रहेछ । मैले भनेँ, देखा दोस्तों आप लोगों नै गोर्खा बमका धमाल । सबै गललल…हाँसेँ । ती दुइ तारे ता झन् भुतुक्कै ।

त्यहाँबाट छिर्ने अनुमति पाएर म अब अन्तिम ठाउँतिर लागेँ । निकै परसम्म पनि मेरो तमाखुको बट्टाले ट्याँ गरिरहेको थियो । मसित हिँड़ेका यात्रुहरू बट्टा ट्याँ गरेको सुनेर पर…पर…हुन थाले । कैयौं यात्रुहरूको भीड़मा सबैभन्दा अन्तिम पङ्कितको यात्री मै नै थिएँ । तमाखुको बट्टा ट्याँ गरेर कराएकोले सबै तर्किंदा सबैभन्दा पहिले हावाजहाजमा चढ़्ने यात्री म नै भएँ । तर पनि तमाखुको बट्टा ट्याँ गर्न छोड़ेको छैन ।

हावाजहाजको सिँढ़ीमै एकजना सुन्दरी विमान परिचारिका जम्लेहात गर्दै वेलकम सर…भनी मिठाइलो मुस्कान छरिदिँदा म अतालेर के गरेँ गरिनँ थाहा छैन तर सुन्दरी विमान परिचारिकाको मिठाइलो स्वागत स्वर सुन्ने बितिक्कै तमाखुको बट्टा ट्याँ….ट्याँ गरी बज्नु बन्द भयो ।

०००
सिलिगुड़ी (भारत)