नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

योगीश कृष्ण :

सम्पादकज्यू,
सादर नमस्कार, (यस कारण कि तपाईंको पत्रिकामा मेरो रचना प्रकाशन भएको छ)

तपाईँ चिन्नु न जान्नु मान्छेको मैले केही बिगार गरिदिएको छु जस्तो त लाग्दैन । हाम्रो सम्बन्ध भनेको मैले आफ्नो रचना प्रकाशनार्थ पठाएँ, तपाईंले आफ्नो पत्रिकामा प्रकाशन गर्नुभयो । त्यति मात्र हो । तैपानि मसँग किन र केको बदला लिइरहनु भएको छ, मैले बुझ्न सकेको छैन ।

एक महिनाभन्दा बढी भयो, मेरो मन त्यसरी नै छटपटाइरहको छ जसरी प्रेमिकाको पत्र नपाउँदा प्रेमी महोदयको मन छटपटाउँछ । तर्कना गर्न थाल्छ कतै त्यो फलानो पनि खूबै पछि लाग्दथ्यो, उफ कतै ! मलाई त के पनि लाग्छ कालीदासले मेघदूतको रचना मेरै जस्तो अवस्था भएका बेला त गरेका होइनन् ?

मेरो मन राम्रा नराम्रा अनेक तर्कना गर्न थाल्छ । कतै सम्पादक नै परिवर्तन भए कि ! त्यसो त नहोला । सम्पादक नै प्रकाशन नै हुन् । न मेरो ठेगाना गलत लेखे । होइन, त्यस्तो त हुनै सक्दैन । तलमाथि पर्ला भनेर मैले आफ्नो ठेगाना स्पष्ट लेखेको हो ।

सम्पादकज्यू, तेत्तीस कोटि भगवानलाई तन मन (धन त भए पो) ले प्रार्थना गर्दै आएको छु- उनको गाथमा कुनै तलबितल नपरोस् । स्वस्थ रहून् । प्रशन्न रहून् । सक्रिय रहून्, कम से कम यति सक्रिय त रहून् जसले गर्दा उनी मेरो पारिश्रमिक पठाउन समर्थ होऊन् ।

सम्पादकज्यू, मेरो दुःख यत्रिमात्र हो र ? आजकाल मेरो ध्यान रुस-अफगानिस्थान, भारत- अमेरिका कतैतिर पनि जाँदैन । बस, मेरो पारिश्रमिक कहिले आइपुग्ला । ध्याउन्नै त्यसमा छ । मन एकाग्र भएर त्यसमै लिन छ । चिन्ता यति मात्र छ- कतै यसैगरी समाधिस्थ भएर मेरो पार्थिव देहले मुक्ति त पाउने होइन ? त्यसैले म जबरजस्ती सांसारिक बस्तुतिर लगाउन खोज्छु- पारिश्रमिकबाट प्राप्त रकमले म यो यो काम गर्छु । हुन पनि सम्पादकज्यू, बिहान उठ्दा मेरो आँखामा कचेरा हुन्छ । भित्री आँखामा तपाइँको काल्पनिक स्वरूप र तपाइँले पठाउनुहुने पारिश्रमिक सहितको पत्र ।

बितेको २०-२५ दिनदेखि हुलाक व्यवस्था र सञ्चार मन्त्रालयलाई यति सरापिसकेको छु कि, मेरो सराप फलिभूत हुनेभएको भए अहिले त्यो मन्त्रालयको नाम नै परिवर्तन भैसकेको हुने थियो । मेरो टोलमा नियमित आउने हुलाकीले मलाई राम्रैसँग चिनिसकेको छ । टाढैबाट मुन्टो हल्लाइदिन्छ । अर्थात कुनै पत्र छैन ।

अचानक एक दिन मनमा नयाँ आशा पलायो । पारिश्रमिक लिएर कतै सम्पादक आफैं त आउने होइनन् ? उनले कसरी मलाई चिन्लान् । मेरो बासथलो के गरी पत्ता लगाउलान् ? कसैसँग सोध्लान् ? जसलाई उनले सोध्ने हुन्, उनले मलाई नचिनेके पनि हुन सक्छ । सम्पादकज्यू यत्तिकै फर्किने पो हुन् कि । त्यसो भयो भने बर्बादै पो हुन्छ । त्यसैले बिहान सातदेखि बाह्र बजेसम्म दोबाटोमा तपाईंलाई कुरेर बस्ने गरेको छु । म सधंै, उही समयमा नियमित उभिने गरेकोले मानिसहरू कुरा काट्न थालिसके- काम न काजसँग यो मानिस सधैं यत्तिकै यहाँ उभिन्छ । उनीहरूबीचको एक आध खासखुस मैले सुनिसकेँ- यो मानिस अलि अलि खुस्के जस्तो छ ।

सम्पादकज्यू, हो, मेरो मानसिक अवस्थामा केही न केही असर त पारेको छ । तर त्यति पनि होइन, जति उनीहरूले सोचेका छन् । अँ साँच्चि, आज त झन् हुनु भयो । म जुन ठाउँमा उभिएर तपाईंको प्रतीक्षा गरेर बसिरहेको हुन्छु, त्यतैबाट क्याम्पस गइरहेकी एक जना छात्रा आफ्नी साथीलाई भन्दै थिइन् “ऊ त्यो । दाह्री पाल्ने काले छ नि । हो सधैं मलाई कुरेर बसिरहेको हुन्छ । हेर्दा कस्तो डरलाग्दो छ हगि ? गुण्डा मोरो ।”

सम्पादकज्यू, कहाँ लेखक हुन्छु भनेर लागि परेको मानिस गुण्डामा दरिइसकेँ । लेखक गुण्डा हो भने सम्पादक के हुन्छ, आफै विचार गर्नु होला । म तपाईंको त्यो पत्र जसमा मेरो पारिश्रमिक पनि गाभिएको हुन्छ, त्यसको यति व्यग्रताका साथ पर्खेर बसेको छु, जसरी निम्न तहका कर्मचारी एक गते पर्खेर बसेका हुन्छन् । अब दुईचार दिनमा तलब आइहाल्छ भनेपछि तिनलाई सय पचास रुपियाँको सापटी उधारो पनि पत्याउँछन् । तर म जस्तो वेकारलाई कसले पत्याउने ? पारिश्रमिक आएपछि बरु फिर्ता गरौँला भनेर एक जना साथीसँग बल्लतल्ल ५० रुपियाँ सापटी लिएँ । मेरो साथीले त्यो पैसा फिर्ता पाउने वा नपाउने तपाईंको हातमा छ । तपाईंले मेरो पारिश्रमिक नपठाउँदा म एक जना पीडित थिएँ । अब थपिएर दुई जना भयौँ ।

यो त भयो बिपनाको कुरा । मेरो सपनामा पनि तपाईंको हस्तक्षेप हुन थालेको छ । पहिले. पहिले सपनामा जागिर पाएको. देख्थेँ । बिहान उठ्दा जिउ फूर्तिलो हुन्थ्यो । आजकाल त्यसो हुन्न । कहिले तपाईंले पठाउनु भएको पत्र हराएको देख्छु । कहिले चेक च्यातिएको देख्छु । कहिले पैसा हावाले उडाएको देख्छु त कहिले नदीमा बगेको देख्छु । बिहान उठ्दा खाली हात देखेपछि मेरो उत्साह मरेर जान्छ । चिन्ताले गर्दा म दुब्लाइसकेको छु । सम्पादकज्यू, जीव हत्याको पाप लाग्ला, समयमै विचार पुर्‍याउनु होला है । मेरो दिनचर्या अव्यवस्थित भएकोले जागिरका लागि भनसुन र चाकरी क्रियामा अवरोध आएको छ । एक जना विआइपीले त आफ्नो रुष्टता पनि व्यक्त गरिसके- यस्तो चालमालले जागिर सागिर भेटिन्न है । जागिर खाने लक्षण नै छैन ।

सम्पादकज्यू, मेरो भविष्य समेत धाराशयी हुने अवस्थामा पुग्ने पो कि भन्ने डर लाग्न थालेको छ । त्यो डरबाट मुक्ति दिलाउने एक मात्र आराध्य तपाईं नै हुुनुहुन्छ । तपाईंको पत्रिकाले विज्ञापन र आर्थिक सहयोग पाइरहोस् । शुभकामना ।

तपाईंको
द्रव्याभिलाषी लेखक

०००
नर्घो, सप्तरी
मधुपर्क, (जेठ, २०४०)