लक्ष्मण गाम्नागे‘शुभचिन्तक’हरूको ऊ
केपी ओलीविरुद्ध ऊ गर्न मलाई पटक्कै मन थिएन । मैले भनेँ, बैगुनीलाई त गुनले मार्नुपर्छ, उनले त गुनै लगाएका छन् । मेरा शुभचिन्तकले भने, त्यो परम्परावादी कुरा हो । प्रजातान्त्रिक समाजवादमा गुन लाउनेलाई बैगुनले मार्नुपर्छ । सोधेँ, मैले दिएको वचनको के हुन्छ ? उनीहरूले भने, राजनीति र प्रेममा सबै कुरा जायज हुन्छ । त्यसपछि म चुप लागेँ । मलाई यसरी हाकाहाकी अनुचित काम गर्नुपर्दा भित्रभित्रै नमिठो लागेको थियो । मैले सबैलाई भन्दै पनि आएको थिएँ, म अब ऊ हुन्न । देश विदेशका मान्छे आएर घेरेर देशको यस्तो विषम उसमा म बाहेक अरूले मुलुकलाई ऊ गर्नै सक्दैन भनेर उचाले । छिमेकीले पनि मन नपराउने, मधेशी दलले झन् एक आँखाले पनि देख्न नसक्ने त्यो बन्दूकको गोलीजस्तो ओलीलाई छाड्यो भने हामी सिद्धिन्छौँ, प्रजातन्त्र समाप्त हुन्छ भनेर तर्साए । म अक्क न बक्क भएँ । मैले कुन मुखले के भनेर उम्मेद्वारी घोषणा गर्ने भनेर प्रश्न गर्दा उनीहरूले एक डंगुर कुतर्क अगाडि थुपारिदिए । सहमतिको कुरा गरे भने कहिले भयो सहमति ? खोइ कहाँ छ मेरो दस्तखत ? भनेर परपरै ऊ गर्नुपर्छ भने । ‘प्रजातन्त्रमा संसदको सबैभन्दा ठूलो दलले ऊ बनाउने अधिकार हो’, ‘प्रतिस्पर्धा प्रजातन्त्रको गहना हो’ इत्यादि भनेर तिनीहरूलाई प्रजातन्त्रको पाठ पढाउनुपर्छ भनेर ऊ गरे ।
माओवादी फुटिसक्यो, राप्रपामा चिरा परिसक्यो, मधेशी दलहरू सबै एक भएर ओलीलाई ऊ गर्न जुटेका छन् भनेपछि मैले नै ऊ गर्छु कि क्या हो जस्तो लाग्यो । त्यसपछि मैले आफूलाई राम्ररी छामछुम गरेँ । ऐनाका अगाडि उभिएर आफूलाई ऊ गरेँ । आफैँले आफैँलाई ओल्टाएर हेरेँ, पल्टाएर हेरेँ । धेरै सोचेँ । उठेर सोचेँ, बसेर सोचेँ, ढल्केर सोचेँ, सुतेर सोचेँ । आँखा उघारेर सोचेँ, चिम्लेर सोचेँ । जसरी जताबाट ऊ गर्दा पनि चुनाव लड्नु अनुचित नै लाग्यो । तर, के गर्नु, मेरा शुभचिन्तकले मलाई ऊ बनाएरै छाड्ने आश्वासनका डोरीले बाँधेर डल्लो पारिसकेका थिए ।
मध्यरातमा गिरिजा बाबुलाई सम्झेँ । म पछाडि फर्केर हेर्ने मान्छे होइन भन्ने उहाँको कथन सम्झेपछि मैले पनि पछाडि फर्केर नहेर्ने ऊ गरेँ । त्यसपछि मैले एमालेलाई सत्ता ऊ गर्ने भनेर गरेको भद्र सहमति बिर्सिदिएँ । केपी ओलीले म प्रधानमन्त्री हुने बेलामा मेरो पक्षमा ऊ गरेर लगाएको गुन पनि बिर्सेपछि जिउ अलि हलुका भयो ।
उज्यालो हुन लागेपछि बल्ल ओछ्यानमा ऊ गरेँ । आकाशमा उड्दा उड्दै भिरतिर खसेको, ओडार र भड्खालातिर ऊ गरेको यस्तै के के सपना देखेँ ।
नभन्दै, भोलिपल्टै मेरा ती सपना साकार भइहाले । मेरा ‘शुभचिन्तक’ले कसरी मलाई उसमै सुताए, त्यो तपाईं सबैले देखिहाल्नु भयो । मलाई घरको न घाटको ऊ बनाए । हाम्रो पार्टीका कार्यकर्ता, समर्थक र शुभचिन्तककासमेत ऊ निहुर्याउने अवस्थामा पुर्याए । मेरो छवि खाए, पार्टीको छवि धमिल्याए । प्रधानमन्त्री पनि खाए, राष्ट्रपति पनि भित्ते मात्रै बनाए । मलाई भीरबाट ऊ गरेर अझै भन्दैछन् मैले नै जितेँ रे, प्रजातन्त्रले जित्यो रे ! जित्दा त यो गति हुन्छ भने हार्दा कुन गति हुन्छ ? बताओ ए दुष्ट ऊहरू हो ! यति गरेपछि मेरो चाकरी पनि जहाँ सम्म पुग्नुपर्ने हो त्यहाँसम्म पुगिहाल्यो ।
नेपाल, कार्तिक १०, २०७२
