नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

२०३३ सालको हिउँदको बेला छ । माघ महिनै हो । गते भुलेँ । भूतको भिनाजु अर्थात् ताहाचलको स्याल अर्थात् वासुदेव शर्मा लुइँटेलले मलाई अफिसमा बोलाउनु भो र सानो लामो चिर्कटोमा एकातिर मात्र लेखिएको एक सानो कविता “होमनाथ यो कम्पोज गर्न देऊ त”  भन्नु भो । यसो हेरेँ प्रेसको किताब कटिङ् गरेर बाँकी रहेका अलिक ठुला चिर्कटामा लेखिएको रहेछ । एकपटक यसो पढेर कम्पोज गर्न कालेबहादुर मगरलाई दिएँ ।

उनले एक घन्टाभित्रमै कम्पोज गरी सकेर प्रुफ निकालेर मलाई देखाउन ल्याए । मैले तुरुन्तै शुध्याएँ र फेरि फाइनल प्रूफका लागि उनैलाई दिएँ खासै अशुद्ध पनि थिएन ।

जगदम्बा प्रेसमा जहाँ उहाँको बस्ने कुर्सी थियो त्यसका ठिक पछाडि माथितिर महाकवि देवकोटाले सिग्रेट तानिरहेको निकै ठुलाे श्वेतश्याम चित्र थियो । वासुदेव मास्टर साहेब पनि खुबै चुरोट खानु हुन्थ्यो । देवकोटाको त्यो चित्रलाई थान थापेर चुरोट खानु भएको अन्दाज हुन्थ्यो । जुन कुर्सीका ठिक माथि पछिल्तिरकाे भित्ताेमा त्याे चित्र थियाे र त्यसका मुनि उहाँको अफिसकुर्सी थियो ।

कविताले त्यो कुर्सीमा बस्ने स्वयंलाई र त्यसमा बस्ने हाकिमलाई अर्थात् स्वयं कविलाई र त्यहाँको स्थितिलाई बुझाउँछ । कविता केही वर्ष पहिलेसम्म कण्ठ थियो अहिले अलिक भुलिएछ । जति सम्झन्छु त्यो कविता यस्तो थियो:

देवकोटा स्थिते भित्ते मुन्तिरे एक मेचकम्

त्यस्माथि चकटी सानो त्यसैमा श्री विराजितम् ।

देब्रे हाते स्थितम् फोनम् दाहिने डटपेनकम्

तालु खुइले लामो नाकै किच्च किच्च प्रतिक्षणम् ।

हजुर हुन्छ हजुर हुन्छ हुन्छ हुन्छ हजुर हजुर

इत्येवम् वदतम् स्वामिं प्रणमामि सदा प्रियम् ।

दायाँ गिलास चियाया बायाँ ठुटो चुरोटकम्

सुरुप् सुरुप् सुर्र सुर्र गरन्तम् तम् नमाम्यहम् ।

अथ फलम्

तिमी छोटा हाकिम हौ निमित्त कहिले कहीँ

तिम्रै पिछा परेका छौँ तिम्रो जय मनाउँछौँ ।।

छोटा हाकिमको स्तोत्रम् मध्यान्हि पखमा पठेत्

चिया कफी चुरोटम् च यथायोग्यम तथा लभेत् ।

इति