नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

विमल निभा :

एउटा काया थियो
उसको पनि
र त्यसको वाचाल
आख्यान, सास छरिएका
हुन्थे यताउता
त्यही रहन्थ्यो
उसको प्रतिच्छाया
खपडाको छानातल
र हावा आइजाइ गर्ने
छेउतिरको मचानमा
प्रत्येक मौसमको
व्यग्रतापूर्वक प्रतीक्षा
हुनेगर्थ्यो हम्मेसी

विहान एक टुक्रा
घाम आएर हेरिरहन्थ्यो
लामा जुँगा बाबाको
महतारी एकनासले
नाङ्लोको लयमा
निफनिरहनु हुन्थ्यो
जिन्दगीका कणहरूलाई
र ओथाराको कुखुरा
खोरभित्र हुन्थ्यो
अदृश्य हुँडारको त्रास
केही परको माटोमा
उभिइरहेको हुन्थ्यो
बुढो जामुनको गाछी
र चिर्पट दाउरा भित्र
लुकेर बसेको हुन्थ्यो
करेत साँप, म
सामुन्नेबाट झण्डै
हुत्तिएर भित्र पस्थें

अँध्यारो विरोधी
उत्साह जस्तै जुँगारेखी
थियो उसको र एउटा
प्रिय उपनाम पनि
(जस्तो जुनकिरी)
एक दिन उज्यालोको
धारमा निस्कियो
एक्लै नै, दुवैतिर
उदण्ड चुनौतीहरू
ठडिएका थिए ठिङ्ग
र उसका अजम्मरी
सपनाहरू अगाडि–अगाडि
अझ अगाडि पुगेपछि
हठात् ओठमा आउँथ्यो
अनाम सुसेली, त्यसपछि
कुनै परिचित भाका
लोकलय सँगसँगै

को हो मलाई
बेपत्ता घोषित गर्ने
पकट–पटक ?
के मदान्ध सत्ताधिकारी ?
सामाजिक अभियन्ता
भनिने पाखण्डी
चमेरोको फौज ?
परपीडक टाउकाहरू ?
अथवा घाती मनहरूका
कुख्यात दोछाया ?

चौराहा, गोठ, घोडेटो,
गल्ली, सुरुङ, कारखाना,
पुल, उकालो, जंगल,
खलियान, बगैंचा, गुफा,
आरन, भञ्याङ, चउर
गोरेटो, वस्ती, पहाड,
खेत, आँगन, मेला,
चियापसल अर्थात्
कहाँ पुगेन कवाज
खेल्दाखेल्दै उसको
चेतनाको जागृत
पाइलाहरू, जस्तै एक,
दुई, तीन, चार,
पाँच, छ, सात,
आठ, नौ, दस,
एघार, बाह्र, तेह्र,
चौध, पन्ध्र, सोह्र,
र सत्रहरू, अब पनि
के एक्लो थियो त
ऊ ? होइन

पहिलो दिन
मेरो पिछा गरियो
दोस्रो दिन हत्या
तेस्रो दिन शायद
अपहरण गरियो मेरो
चौथो दिन समातेर
थुनियो एकान्तमा
र पाँचौ दिन
जीवितावस्था मै
जमिनमा गाडियो
छैठौं दिन मेरो
हाडखोर झिकेर
जीपमा राखियो
र टाढा जंगलमा लगी
इन्काउन्टर गरियो
सातौं दिन एक पटक
फेरि मारियो मलाई
र आठौं दिन
सिकारी कुकुरहरूद्वारा
मेरो निरन्तर पिछा
नवौं दिन फेरि बेपत्ता
दसौं दिन
कुनै सुनसानमा
मेरो लास डढाएर
खरानी पारियो
र एघारौं दिन
म कहाँ थिएँ हँ ?

को हो त्यहाँ
सरकारी नेपथ्यमा ?
हाइप्रोफाइल दुस्मन ?
अथवा चाङका चाङ
विकासे नामधारी काँढा ?
कसले रोकेको वेगवान
समयको पहिया ?
र कहाँ छन् ती
मलाई बेपत्ता ठानेर
असाध्यै रमाइरहेका
समकालीन गद्दारहरू ?

उसको थकान
कहिल्यै पुग्न सकेन
आत्मिय अतीतको
छेउ, जहाँ एउटा
उखुवारी थियो
घरको पछिल्तिर
र सँगसँगै सानो
पानीपोखरी, पानी कम
र झ्याङ बेसी, पाहुना
चराहरू आउँथे डुल्दाडुल्दै
सीमकुखुराहरू देखिन्थे
अनवरत क्रीडामा
(सेवारमाथि संभोगरत)
त्यसमा पानीफल
फल्ने गर्थ्यो, जसलाई
बोलीचालीको लवजमा
‘सिंघाडा’ भनिन्थ्यो
र त्यसको लोभमा
उसको मझदादाइ
हातमा कठबाँसको लठ्ठी
लिएर सुस्तरी पोखरीको
पानीमा पस्थे
र ऊ किनारको हिलोमा
उभिएर हेरिरहन्थ्यो

आएको थिएँ म ।

०००

काठमाडाैं