नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

म हडबडमा थिएँ । एक्लैदोक्लै बिहानै मर्निङ वाकमा थिएँ । खासमा बिहानको आठ बजिसकेको थियो । दस बजेको स्कूलका लागि तयार हुनु पनि थियो । लोकमार्ग छेउमा हिँड्दाहिँड्दै निकै टाढा पुगेँछु । बाटामा अधिकारी बाजेको घरमा पसेर हाइप्रेसरको जडिबुटी पनि लिनुथियो । फर्किन समय लाग्ने भएकाले पनि म हतारमा थिएँ ।

त्यतिकैमा एउटा फुच्चे गाडी आयो । मेरै नजिक भएर गयो । झ्यालबाट निस्केको ज्याकेटको सप्को मेरो टाउकैमा लाग्यो । म रिसले धुँवाधुँवा भएँ । र; फर्केर हेरेको त गाडीका दुई कुनामा लेखिएको थियो- मुर्कुची-काठमाडौं । अर्थोक केही पढ्न भ्याइनँ । गाडी हुइँकी गयो । बरू नजिकै केही वस्तु फ्यात्त खसेको आवाज आयो । आ, जेसुकै खसोस् भनेर सरासर तीनचार पाइला अघि बढाएँ ।

तुरुन्तै मन बदलियो । नजानिँदो गरेर पछाडि फर्केको ता ठुलोे साइजको सामसुङ मोबाइल पो छ्याल्लब्याल्ल परेको अवस्था देखियो । टिप्न निहुरिनुपूर्व चारैतिर नजर दौडाएँ । नजिक कोही थिएनन् । हत्तपत्त टिपेँ र गाडी गएतिर हेरिरहेँ । गाडी कहाँ पुग्यो, पुग्यो । कोही पनि मेरो मोबाइल भन्दै दौडदै आएन । गोजीमा खाँदखुद पारेर केही नभएझैँ गरी कोठा फर्किएँ ।

कपडा बदलेँ । गृहलक्ष्मीको सहयोगले स्नादि गरेँ । र; चार गाँस तात्तातो चारो टिपेर स्कूलतिर दौडिएँ । प्रार्थना घण्टी भर्खरै लागेको रहेछ । दुई मिनेट ढिलो भएको भए आधा घण्टा गेटमै कुर्नुपर्थ्याे । म त सानो दर्जाको मास्टर, हेडसर ढिलो भए पनि प्रार्थना नसकीकन गेट खोलिन्थ्यो । नियम सानाठुलालाई एक समान थियो ।

यहाँका कार्यालय सहयोगीहरु रैथाने रहेछन् । धेरै वटा हेडसरलाई चलाएका मात्रै हैन धेरै वटा भोटा फटाएका पनि रहेछन् । त्यसैले एक पटक पाएको निर्देशन उनीहरुलाई राम्रो लागे कहिल्यै फेर्न चाहँदा रहेनछन् । कहिलेकाहीँ त लाग्छ- यिनीहरुको मन पनि मेसिनको बनिसकेको हुनुपर्छ । नत्र नव आगन्तुक आएर गेट ढक्ढकाएको १५ मिनेट बितिसक्दा पनि पनि गेट खोलिदिँदैनन् । हामी जागिरेलाई नियमले पक्रनु स्वभाविकै थियो । एक दिन आउने पाहुनालाई त विद्यालय सहज बनाइदिनुपर्छ नि ।

मनमा यस्तै कुरा आए । र; नियम भनेको नियमै हो भन्दै सेलाएर गए पनि । विद्यार्थीहरुसँग हुँदा घरपरिवारका सारा काम कुरा बिर्सने बानी छ । छुट्टीको घन्टी बजेपछि पो सम्झिएँ- बिहान लगाएको कपडामा भेटेको मोबाइल थियो । बाहिरबाट हेर्दा मोबाइल नयाँ देखिन्थ्यो । स्क्रिनको सिसा भर्खरै फुटेको थियो । सायद ज्याकेट समेट्दा उछिट्टिएर खसेको हुनुपर्छ ।

कसको हो कुन्नि ? कत्ति चोटि फोन आइसक्यो होला । अब कसरी फिर्ता गर्ने होला ? नानाभाँतीका कुरा खेलाउँदै कोठामा पुगेँ । कोठा ढक्ढकाएको त, हाई साउन्डमा मोबाइल बज्न सुरू भयो । पलङको एक कुनामा लक्ष्मी लडीबुडी गर्दै हाँसिरहेकी भेटिइन् । उनी खित्का छाडेर हाँस्दा माहोल आश्चर्यजनक भयो । हाँस्नुको कारण सोध्न चाहन्थेँ । उनी बोल्न नसकेर बजिरहेको मोबाइलतिर मात्रै सङ्केत गरिरहेकी थिइन् ।

मोबाइलमा सुनिँदै थियो-

सुनेर म पनि हाँस्न थालेँ । मेरो हाँसोमा आश्चर्य मिसिएको थियो । उनको हाँसोमा खै के थियो कुन्नि ? ठम्याउन सकिनँ । हामी जोईपोइको निश्चल हाँसो देखेर पाँच वर्षे छोरी गजल पनि हाँस्न थालिन् । उनको हाँसो चाहिँ लैलैको हाँसो थियो । अबुझ र बेहोसी हाँसो थियो । तिनै जना हाँस्दाहाँस्दा थाकियो ।

हामी हाँस्नुको कारण नै मोबाइलमा रेकर्ड गरिएको चिठी थियो । दाँत फुक्लिसकेका सत्तरी वर्ष हाराहारीका प्रौढले २०५० सालतिर स्वर्गवास भएकी पत्नीलाई सम्बोधन गरिएको वाचन थियो । त्यहाँ भएका ग्रामीण शब्द र लवजले स्तरीय नेपाली बोल्ने हामीलाई आश्चर्यमा पारेको थियो ।

लक्ष्मीले भनिन्, ‘यो कसको मोबाइल उठाएर ल्याउनुभयो । आन्द्राभुँडी अलगअलग थियो । जोडजाड पारेर यसो बजाउन खोजेको त यस्तो पो बज्यो । हाँस्दा हाँस्दा झन्डै मरेँ ।’

‘अर्काका गोप्य कुरा सुन्न कस्तो अप्ठ्यारो नलागेको ।’, मैले पनि सहज भएको बहाना गर्दै जवाफ फर्काएँ ।

उनले कुरा बुझ्न कोसिस गरिरहिन् । म भने सक्तो छलेर झन् जिज्ञासु बनाई रहेँ । अन्तमा हायलकायल भएर साँचो कुरा बताउन बिन्ती गर्न थालिन् । मैले पनि बिहानको सारा वृतान्त बताएँ ।

अनि व्यङ्ग्य गर्दै उनले भनिन्, ‘तपैंकै उदयपुर जिल्लाको मान्छेको रैछ, यो मोबाइल ! बुढेसकालमा जवानी पसेको मान्छे रै‘छ । बोल्न पनि जान्दो रै‘नरछ । कुरो चैँ सरक्क मिलाउँदो रछ, है !’

उनको व्यङ्ग्यले धेरै कुरा भनिसकेको थियो तर मैले सुनेकोमा ती कुरा आएकै थिएनन् । पक्कै पनि अर्को रेकर्ड होला भन्ने लाग्यो । र; मोबाइल कोट्याउन थालेँ । तुरून्तै अर्को फाइल ओपेन भयो ।

बुढाका कतिपय कुरा मन परे । बुढाले बुढीसँग अनुमति लिन चाहेको मुख्य कुरो के थियो कुन्नि ? मनमा खुल्दुली लागिरह्यो । मोबाइल कोट्याउतिर ध्यान दिन थालेँ । नयाँ मोबाइल चलाउने ढङ्ग पनि थिएन ।

लक्ष्मीले देखेर व्यङ्ग्य गरिन्, ‘अर्काको गोप्य कुरा के थाहा पाउन खोज्या कुन्नि ? खुरूक्क कसको मोबाइल हो, उसलाई फोन गरेर दिनु क्या ! कि तपैँ पनि कृष्ण धरावासीले झैँ कथा लेख्ने ? उनले आफ्नो घरमा झुण्ड्याएको झोलाभित्र भेटेको पुरानो कागजको जानकारीका आधारमा ‘झोला’ शीर्षकको कथा लेखेका थिए रे । पछि त्यो यति प्रसिद्ध भएछ कि ‘झोला’ नामको सिनेमा पनि बनेको छ । मैले पनि हेर्ने अवसर पाएकी छु । कि त्यस्तै नाम कमाउने लोभ छ ?’

म निरूत्तर मोबाइल कोट्याउन व्यस्त थिएँ । लक्ष्मी गनगन गर्न छाडेर सुसेधन्दामा व्यस्त बनिन् । कान्छी छोरी छिमेकी सन्ध्या सिंहसँग ब्याडमिन्टन खेल्न व्यस्त थिइन् । म भने अर्को फाइल बजाउन चाहन्थेँ । त्यो मुख्य कुरो पत्ता लगाउन चाहन्थेँ । नभन्दै फाइल भेटेँ । बज्न थाल्यो- काली ! म त फेरि आएँ । फेसबुकाँमा १५ मिनेट समए बिताएँ । यो एनसेल मोराले पैसा सपै काटो । नचलाईकन चित्त बुज्दैन । चलाउनसाथ पैसा भुर्कुट पार्छ । अज यसले सरखारलाई तिरो बुझाएन भनेको सुन्छु । हामेरुबाट ग्वाम्म असुल्छ । तिरो तिर्न किन कन्जुस्याइँ गर्छ ? धनीमानीको सरखार ठग्ने चलन देख्दा छक्क पर्छु । अज सरखार पनि धनीमानीकै पछि लाग्छ । लाजमर्दो कुरो ! नियमकानुनले काम गर्नुपर्ने ! किन डराउँछ कुन्नि ?

मोबाइल बन्द हुँदा पनि म भने काननेर लगेर सुनिराखेको रहेँछु । लक्ष्मीको झकझकाहटले पो म झसङ्ग भएँ । सम्झेर ल्याउँदा आफैँ रातोपिरो बन्न पुगेँ ।