नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

कुकुर महँगो गलैँचा ओछ्याइएको बैठक कोठामा पाउपोश नफुकाली निर्धक्क पस्नु भयो र सबभन्दा बीचको सोफालाई आशन बनाएर गजक्कसँग बस्नु भयो । उहाँको नाकको तीव्र घ्राणशक्तिले बैठक कोठाको सम्पूणर् वातावरणलाई एकै निमेषमा सुँघिभ्यायो- सब ठीकठाक छ । कोठामा मालिकको उपस्थिति र आदेश नभएसम्म उहाँको कुनै खास काम थिएन । काम नभएको बेला कुकुरहरू मस्तसँग सुत्न मन पराउँछन् । उहाँलाई पनि त्यहींको लचक्दार सोफामा एकै छिन भए पनि सुतुँसुतुँ लागेर आयो । उहाँको मालिकले कोठाभित्र प्रवेश गर्ने समय अझै चौध मिनेट बाँकी थियो । कुकुर सुताइका निम्ति यो चौध मिनेटको अवसर पनि कम महत्वकाे हुँदैन । उहाँ आफना वर्गीय स्वभाव र प्रचलित आद्धतअनुसार नै सोफामा एकै डल्लो बन्नु भयो र एकै छिनपछि काइदासँग घुर्न थाल्नु भयो । नाकका फोन्द्राबाट घुराइको पौन जोडतोडले बाहिर-भित्र गरिरहे पनि उहाँको ठूलो मस्तिष्क अत्यन्त क्रियाशील छ । यो क्रियाशीलता मीठामीठा र दुर्लभ सपना देख्न सहायकसिद्ध हुने गर्दछ । अँ, कुकुर सङ्गीतमय दोहोरो घुराइसँगै स्वादिलो सपना संसारमा विचरण गर्न थाल्नु भयो ।

मालिकहरू कुकुरका असाध्यै शौखिन हुन्छन् । कुकुर नभए उनीहरूको जीवन-व्यवशाय नै चल्दैन, बेलाबेला हुने नेपालबन्द जस्तै ठप्प हुन्छ । कुकुरहरूको महानता पनि उनीहरूको इमान्दारितामा अडेको छ । मालिकप्रतिको कुकुरको समर्पणभाव स्वामिभक्तिको अद्वितीय उदाहरण हो, साह्रै सुन्दर नमूना हो । तिनै नमूनाहरूमध्येको पनि अति उत्तम नमूना हुनुहुन्छ उहाँ । मालिकको एक ईशारामा उहाँ न्वारनदेखिको बल झिकेर गाउँ र टोल थर्किने गरी भुक्नुहुन्छ । मालिकको एकै सङ्केतमा उहाँ सहर-बजारकै भव्य महलको ठूलो कम्पाउण्ड जुरूक्कै उचालिने गरी भुक्नु हुन्छ । उहाँको भुकाइमै स्वागत-सम्मान व्यक्तिन्छ र उहाँको भुकाइमै रिस-आक्रोश पोखिन्छ । अनुहार उही, आवाज उही, धुन र धन्दा उही, केवल भुक्दा निस्केको ध्वनि-तरङ्गको आरोह अवरोहमा भिन्नता छ । यो भिन्नतालाई लर्तरो किसिमले जो कसैले बुझ्न र र देख्न सक्दैन ।

कुकुर आफ्नो मालिकको ईशारामा मान्छेको चोक्टा लुछ्न पनि तयार हुन्छ । उहाँ पनि कुकुर हो । उहाँले पनि धेरै पटक धेरै जनाको चोक्टा लुछिसक्नु भएको छ । त्यसो त उहाँको मनपर्ने खाद्य पदार्थ नै मासु हो । कुुकुरलाई खान पाए, मान्छेको मासु औधी मीठो लाग्छ । टोकाइ र लुछाइको कुरै नगरौं, उहाँको भुकाइले सातो गएकाहरूको सङ्ख्या नै अगणित छ । तर भुक्नु र टोक्नु या चोक्टा लुछ्नु मात्रै उहाँको जीवन होइन । यी त दिनचर्या अन्तरगतका केही उपक्रम मात्रै हुन् । उहाँले गर्ने अरू पनि धेरै कामहरू छन्- जुन उहाँको मालिकको रुचिसँग सरोकार राख्छन् ।

मालिकको स्वार्थ पूर्तिका निम्ति उहाँ विद्वान् गोरुहरूलाई आपसमै जुधाउनु हुन्छ । यसरी युद्धमै ओर्लिएपछि एउटाले जित्छ र एउटा हार्छ नै । जित्ने गोरुको विद्वतालाई दाम्लैसँग मालिकको गोठ या कटेरोमा भित्र्याउनु हुन्छ । टाट्नामा विकासे घाँस हालिदिनु हुन्छ । विकासे घाँस खाएर गोब्रया उन पाउँदा विद्वान् गोरु पनि मख्ख, कुकुरको महान् मालिक पनि दङ्ग । कुकुरको यस्तो विशिष्ट पौरख देखेर मालिक आफ्ना मायालु हातले उहाँलाई सुम्सुम्याउँछन्, उहाँ पनि आफ्नो पुच्छर हल्लाएर कृतज्ञता जाहेर गर्नुहुन्छ ।

कहिले फेरि उहाँ चरनमै धावा बोली विशिष्टखाले बोकाहरूको बथान् नै गोल्याएर मालिकको खोरमा हुलिदिनु हुन्छ । यसरी खोरमा थुनिन पाएर बोकाहरू गौरवान्तित हुँदै कान पड्काउँछन् । बन्द कोठाभित्र उपलब्ध दानाको स्वादसँग विचरा बोकाहरू मस्ताराम हुँदै हप्ताैँ  उग्राउँछन् । बिक्रीबट्टालाई नै जीवनको आदर्श मान्ने बोकाहरू पनि मख्ख, कुकुरको मालिक पनि दङ्ग । कुकुरको यस्तो पराक्रम देखेर मालिक कृतकृत हुँदै ढाडमाथि धाप दिन्छन्, उहाँ पनि महँगो गलैँचामा जीउ ढलिमली पार्दै र कुइँकुइँ गर्दै बेहुदा खुसी व्यक्त गर्नु हुन्छ । त्यो खुसीको बेला उहाँको पुच्छर उसैगरी हल्लिरहेको हुन्छ- जसरी धन र धाँधलीको बलमा चुनाव जितेर पदमा पुगेको नेता आरामदायी कुर्सीमा बसेर खुट्टा हल्लाइरहेका हुन्छन् । उहाँ भुस्याहा जातको मामुली कुकुर होइन भन्ने कुराका यी थोरै दशीहरू हुन् ।

मालिकको महँगो पजेरोमा सवार भएर उहाँ प्राइभेट पार्टी, गजल र डान्स रेष्टुरेन्टहरूमा जाने गर्नुहुुन्छ । उहाँ जहाँजहाँ पुग्नुहुन्छ मामुली खालको त नाकै फोर्ने अत्तरको दुर्गन्ध ह्वार्ह्वार्ती ओइरिने गर्दछ । सबैसबैको नजर उहाँमै पर्दछ । दौरासुरूवाल लगाउँदा उहाँ राष्ट्रिय कुकुर देखिनुहुन्छ । सुटमाथि टाई झुण्ड्याउँदा उहाँ अन्तर्राष्ट्रिय कुकुर देखिनुहुन्छ । अनाहकमा एकताका उहाँको टाउकामा रङ्गिला टोपी ओढाइदिएर टोपीको इज्जत बढाइदिएका थिए । ढाकाटोपी ढल्काएर उहाँ पजेरोमा यताउता निस्कँदा टाउको झुकाएर नमस्कार गर्नेहरूको जहाँतहीँ भीड लाग्ने गर्दछ । देख्नेहरू अलमल्ल पर्दछन्- त्यो नमस्कार कुकुरलाई गरिएको हो कि कुकुरको मालिकलाई ? उहाँको यस्तो फुर्तिफार्ती देखेर आहारिस गर्नेहरू आफूलाई पनि कुकुर बनाउने रहर उमार्छन् । आफूलाई कुकुर नबनाएर प्रकृतिले ठगेकोमा धारेहात लगाएर आफ्नै भाग्यलाई धिक्कार्दछन् ।

बिजुली चम्किँदा तर्सिने अगुल्टोले हानेको कुकुर उहाँ होइन । उहाँलाई अगुल्टोले हान्ने हिम्मत पो कसको छ र भन्या ! अगुल्टो होइन, बरू उहाँलाई कमिशनको मुठोले हिर्काउँछ । अगुल्टोले होइन, बरु उहाँलाई घूसको बिटोले हिर्काउँछ । यसरी हिर्काउँदा उहाँलाई साह्रै सञ्चो र आनन्द लाग्दछ । प्राप्त भएको घूस र कमिशनको पाइपाई हिसाब गरी मालिकको ढुकुटीमा हालिदिनु उहाँको मौलिक धर्म हो । यही धर्ममा उहाँको कर्म फुलिरहेको छ । हिजो साँझको ढुकुटी निरीक्षणपछि मालिकको चम्किलो अनुहार हेरेर उहाँ पनि निकै रमाउनु भएको थियो । कुकुरको यस्तो अतुलनीय योगदान देखेर मालिक हर्षले गदगद हुन्छन् र उहाँलाई शोफामा राखेर टाउको सुम्सुम्याउँछन् । उहाँ शोफाबाट फुत्रुक्क ओर्लिनुहुन्छ, पुच्छर डोलायमान पार्नुहुन्छ र मालिकको गोडामा लुटुपुटु गर्नुहुन्छ ।

मालिकहरू प्राय बेफुर्सद हुन्छन्, राजनीति, उद्योग, व्यापार, विजनेस आदि व्यवसाय एउटै ज्यानले धान्नु निकै मुस्किलको कुरा हो । यस्तो अस्तव्यस्त बेलामा मालिकहरू आफ्ना परिवारलाई समय दिन कहाँ भ्याउँछन् र ? त्यसैले कुकुर महोदय प्राइभेट पजेरोमा पुलपुलिएकी एक्ली छोरीसँग (धेरैजसो काखमै बसेर) नगरकोट, दक्षिणकाली र सूर्यबिनायकतिर पुग्ने गर्नुहुन्छ । यसरी “रिल्याक्स” गर्ने काममा धेरै पटक उहाँले मालिक्नीलाई समेत साथ दिंदै आउनु भएको छ । यस्ता सानातिना कुरामा उहाँलाई अनैतिकताको आरोप लगाउँदै आशङ्का गर्नु पनि महापाप हो ।

आज पनि मालिक घरमा थिएनन्, मालिक्नी बिहानको खाना उतै खानेगरी आफन्तका घरतिर गएकी थिइन् । त्यति ठूलो महलमा एउटा कुकुर अनि एउटी चुलबुले र अत्यन्त पात्तिएकी एक्ली छोरी- दुई जना मात्रै थिए । “सवैलाई यस्तै हो सोह्र-सत्रमा” खालको “पपुलर” गीत गुुनगुनाउँदै मालिककी छोरी सुटुक्क पसिन् बैठक कोठामा । …उहाँको काखमा बेखबरसँग तिनी फ्यात्त बसिन् । कुकुर महाशय निकै तिल्मिलाउनु भयो । उनको इच्छाअनुरूप नै उहाँ उनको अनुहारभरि चाट्न थाल्नुभयो । उहाँको र्‍यालमा रेबिजका खतर्नाक किटाणुहरू थिएनन् । सबलाई थाहा छ, सहरमा पाल्तु कुकुरलाई छ/छ महिनामा पशु चिकित्सालय लगी भ्याक्सिन दिने गरिएको हुन्छ ।

अनुहार चटाइ बेरोकटोक निकैबेर चलिरह्यो । स्थिति क्रमशः धेरै अगि बढ्यो । कुकुर महोदयलाई कानमा समातेर मालिककी छोरी बेडरूमतिर तान्न थालिन् । उहाँ कुइँकुइँ गर्दै हुनुहुन्थ्यो… । अचानक बैठककोेठाको ढोकाको चुइँक्याइँले उहाँको निद्रा टुट्न पुग्यो । बडो हतारोसाथ मालिक भित्र पसेका रहेछन् । भित्ताको घडीमा उहाँको आँखा पर्‍यो- चौध मिनेट बितिसकेछ । तर एउटा दुर्लभ सपना बीचैमा खण्डित भएको कुराले उहाँलाई नराम्रोसँग चिमोटिरहे पनि मालिकअघि उभिएर उहाँ पुच्छर हल्लाउन थाल्नु भयो अदबसाथ- आज गर्नुपर्ने कामको आदेश पर्खदै । पुच्छरको यस किसिमको हल्लाई स्वामिभक्तिको अनुपम उदाहरण थियो ।

उहाँको पुच्छर निरन्तर हल्लिई रह्यो । अदबसाथ हल्लिई रह्योे ।

०००
‘समकालीन साहित्य’ नेपाल प्रज्ञा प्रतिष्ठान, २०५८ असोज