जीवन ‘पीडित’ दाहालसिकार
जुठोपुरोमा बाँच्न चाहने आशेहरू त निराश भएर उहिल्यै हिँडिसकेका थिए भनें एक झप्को निदाउँदा ननिदाउँदै सुँगुरहरू पनि आफन्त वियोगको पीडा बिर्सिसकेका थिए ।
जीवन दाहाल :
साँझ साँझ पारेर फेरि चितुवाले सुँगुर(बनेल)को पाठो समात्यो र उत्निखेरै नजिकको रुखमा चढी पनि हाल्यो । अरु मांसहारीबाट आफ्नो भोजन जोगाउन र दाह्रा पलाएका वयस्क बुचाहरूको सम्भावित आक्रमणबाट स्वयं जोगिन पनि ।
चितुवाको दाह्रा, नङ्ग्राको पीडा र मृत्यु भयले पाठो ठुलो ठूलो स्वरले च्याँऽऽ ! च्याँऽऽ ! गर्दै जङ्गलै थर्काउने गरि रोयो । करायो । गुहार माग्यो र बेस्सरी छ्टपटाउँदै बल पनि गर्यो ज्यान छुटाउन । तर बलिस्ठ सत्रुको पन्जामा परेको निरीह पाठाको के लाग्थ्यो र ? कर्याककुरुक पारेर चितुवाले पाठाको घाँटीमा तिखा दाह्रा गाड्यो र तुरुन्तै किलकिले फोरी दियो ।
पाठाको चिच्याहट सुनेका सुँगुरहरू पहिले त आ-आफ्नो ज्यान जोगाउन तितर बितर हुने गरि भागे जताततै तर फेरि फर्किएर चितुवा चढेको रुखभन्दा केही पर गोलो घेरा बनाएर जम्मा भए ।
स्यालहरू चैँ रुखैको फेदमा उभिए चितुवातिर ठाडो घाँटी लागाएर, मुख मिठ्याउँदै । त्यसैबेला एउटा स्याल आकाशतिर मुख फर्कायो र करायो- “रहलपहल हाम्रो हो ऽऽ !”
अनि तुरुन्तै अर्काले थप्यो-“हो कक हो ऽऽ !”
अनि अझ अर्काले भन्यो-“ए हो ?”
त्यसपछि त के हुनु थ्यो र ? बाँकी रहेका सबैले एकै स्वरमा कोकोहोलो मच्चाउँदै हुईंयाँ चलाइ हाले-“हो ऽऽ हो ऽऽ हो ऽऽ !”
खाने मामलो न पर्यो ।
स्यालको बठ्याईं देखेर रिसले चुर भएका ब्वाँसाहरूले गुकक र्र गुककर्र गर्दै स्यालहरूलाई खेदे र स्याललाई पछि धकेले । फेरि ईकक हिकक हिकक हिकक गरेर हाँस्दै हायना(हुँडार)हरू आए र ब्वाँसा लखेटेर ब्वाँसाको ठाउँ लिए । झन्डै आधा रात सम्मै चितुवाले जिब्रो फट्कारी फट्कारी भोजन गर्यो बँदेलका मासुको । आसेपासेहरू मुख मिठ्याउँदै ठाडो घाँटी लगाउँदै रहे जुठोपुरोको आसमा र सोकाकुल सँगुरहरू चैँ घुँक्क घुँक्क गर्दै रुँदै बसे आफन्तको वियोगमा ।
शोकाकुल सँगुरहरू र अरु भोका मांसहारीहरूको भयले हो वा नाथेहरूले के पो नाप्लान र ! भन्ने उन्मादले हो भोजन गरिसकेर पनि चितुवा भुइँमा झरेन । रुखमै तनक्क आङ तन्कायो र भुसुक्क निदायो ।
जुठोपुरोमा बाँच्न चाहने आशेहरू त निराश भएर उहिल्यै हिँडिसकेका थिए भनें एक झप्को निदाउँदा ननिदाउँदै सुँगुरहरू पनि आफन्त वियोगको पीडा बिर्सिसकेका थिए । अनि सँगुरहरू पनि सदा झैँ आहारा(फोहर)को खोजीमा निस्किए ताँती लागेर ।
गाउँ सहरमा बस्ने सँगुरहरूको नियति पनि यस्तै चलिरहेको त छ नि हो नि होइन र !
०००
गौरादह-७, झापा
