नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

मुन पौडेल :

शनिवार बिहान चार बजे निद्रा खुल्यो र निद्रा खुल्ने बित्तिकै मन त्यसै त्यसै पुलकित भएर आयो । शनिवारको दिन, अफिस जानु नपर्ने, खुट्टा पसारेर सुत्न पाइने, पप्लु टिप्लु तान्न पाइने र साँझपख साथीभाइ भेटने निहुँमा हप्ता दिनदेखि सुकेको घाँटी सिञ्चित गर्न पाइने अनि अलिअलि मात्तेर हाकिम, प्रजातन्त्र र मन्त्रीहरूलाई सराप्न पाइने भनेर मन प्रसन्नचित भएको होइन नि ! मन त राशिफल पढ्न पाइन्छ र कतै राशिफलबाट यो हप्ता भाग्योदय भइहाल्छ कि भनेर पो त पुलकित भएको । शनिबारको दिन मलाई मात्र होइन कि तपाईंहरूलाई पनि राशिफलकै प्रतीक्षा हुन्छ । हो कि होइन भन्नुस् त ?

दैनिक अखबारहरूको शनिवारको अङ्कको सबभन्दा लोकप्रिय रचना राशिफल र सबभन्दा मनपर्ने लेखक ज्योतिषाचार्य हुन्छ । पाठकहरू हिरोइन हिरोहरूको उपदेशहरूसमेत पढ्न छोडेर, योन चर्चालाई समेत पन्छाएर राशिफलमाथि नै जाई लाग्छन् । बाउले पढिरहेका छन् भने कुन बेला पढिसकाउलान् भनेर श्रीमती तथा छोराछोरीहरू अधैर्यपूर्वक पत्रिका तान्न तयार भएर बसेको हुन्छन् र कहिलेकाहीँ तानातान गर्दा पत्रिकै च्यातिने स्थिति पनि उत्पन्न हुन जान्छ । विद्वान्हरू उनीहरूको विद्वता तपतप चुहिने किसिमले राशिफलको विस्तृत अध्ययन गरिरहेका हुन्छन् । अर्थात् विभिन्न किसिमका अखबारमा छापिएका विभिन्न तालका राशिफललाई तुलनात्मक चार्ट बनाएर अध्ययन गरिरहेका हुन्छन् । शनिवारको दिनको वारेमा एउटा अखबारले मिष्टान्न भोजन, अर्कोले हन्डर खाने र तेस्रोले झपार खाने लेखेको रहेछ भने विद्वान् पाठक क्या मिलेको भनेर दङ्ग पर्छ । ऊ मिष्टान्न, हन्डर वा झपार जे खान पाए पनि खाने कुरा त मिल्यो नि भनेर दङ्गदास पर्छ ।

मानिस तत्कालै करोडपति, ठूलो मान्छे, मन्त्री, सचिव भइहाल्छु कि भन्ने आशामा झुन्डिरहेको हुन्छ र त्यसैका लागि राशिफल र ज्योतिषहरूको दैलो चहारिरहेको हुन्छ । कतै कुनै ज्योतिष आएको छ भनेर सुन्नु मात्र पर्छ, ठूलावडा भनाउँदाहरू मोटर, स्वास्नी, चिना र दक्षिणा लिएर दगुरिहाल्छन् । अनि के भन्छ ज्योतिषाचार्यले, कालो बोको चढा भन्छ कि होम गर भन्छ कि, स्यालको सिङ र ऊँटको खुरको जन्तर ला भन्छ कि सुनको औँठीमा पन्ना ला भन्छ कि मसानको खरानीको टिको ला भन्छ, गरिहाल्छन् मरिहत्ते गरेर । कहिलेकाहीँ यस्ता भाग्योदय गराउन चाहने मनोरोगीहरू नरवालीजस्तो निकृष्ट अपराध पनि गर्न तम्सिन्छन् ।

आफूलाई पनि भाग्योदय हुने, ठूलो मान्छे बन्ने र टन्न कमाइ गर्ने तिथिमिति थाहा पाउन न मन लाग्ने कहाँ हो र । नाम चलेका बडेबडे ज्योतिषीकहाँ जाऊँ भने एक त लाज लाग्छ, अर्को गइहालियो भने पनि तिनलाई दिन त्यत्रोविधि दक्षिणा कहाँबाट ल्याउनु सोझो तलब खानेले । ज्योतिषहरूकहाँ चहारेर भाग्य तिखार्न खोज्ने त ती हुन् जो अलि अलि लुँड्याइराखेका त हुन्छन् तर त्यतिले तिनलाई पुग्दैन । गलगिद्ध भएर के गर्दा खान पाइन्छ जनता, देश र समाजलाई निचोरेर खाँदा पनि कसरी पानीमाथिको ओभानो बन्न पाइन्छ, अर्थात् पहिले नै सङ्कटहरण भएर निर्भय भएर के गरी लुँड्याउन पाइन्छ, त्यसैको उपाय गर्न ठूलाबडा ज्योतिषाचार्य र तान्त्रिकको खुट्टामा ढोग्न पुगेका हुन्छन् ।

आफूलाई त्यत्रो चाह र हिम्मत दुवै छैन । चार रुपियाँको अखबारको राशिफल नै प्रशस्त छ । अँ साँच्ची । अखबार त आइसक्यो होला । मैले कान्छालाई बोलाएँ । कान्छो च्याँट्ठिँदै आइपुग्यो । जाजा अखबार लिएर आ भनेर कान्छोलाई अराएको मात्र के थिएँ, कान्छो त चिच्याइहाल्यो । कुन अखबार ल्याउनु अहिले पाँच बजे । अखबार पनि छापिएको छैन होला । शनिवारको दिन जहिले पनि यस्तै ताल गरिसिन्छ । अहिले एकछिन पछि ल्याइदिउँला, दूध, लिन जाँदा भन्दै फतफताउँदै हिँड्यो कान्छो । आफूलाई भने पर्‍यो पीर । कान्छोको लन्ठोमा लागेर बसिरह्यो भने अखबार नै सिद्धिन बेर लाग्दैन । शनिवारको अखबार हारालुछ हुन्छ अरू थोक पढ्नलाई होइन कि राशिफल पढ्न मात्र ।

जानुपर्‍यो आफै बरु भन्दै निस्केँ चोकको पसलतिर । अखबार किनेँ तर राशिफल पढिनँ । कतिपय उत्साहीहरू अखबार किनिसकेपछि त्यही उभ्भी उभ्भी पढ्दै थिए । आफ्नो भाग्य पनि त्यति हतार गरेर पढेर हुन्छ । पढेपछि त आपत सुरु भइहाल्छ नि ! राम्रो हुन्छ भनेर लेखेको रैछ भने कहिले हुन्छ भनेर पर्खिंदाको झ्याउ । नराम्रो हुन्छ भनेर लेखेको रै छ भने भइदेला भन्ने पिरलो । त्यसैले म अखबारलाई कोटभित्र लुकाएर घरसम्म आइपुगेँ । तै बाटामा कसैले लुटेन । अखबार किन्नुचाहिँ नपर्ने, देख्यो कि लुछेर पढ्नुपर्ने ज्ञानीहरूले कहिलेकाहीँ त हेरुँ त भनेर बाटैमा खोसेर पढन थाल्छन । ऊ पढिरहन्छ निस्फिक्रीसँग, तपाईंचाहिँ वाल्ल परेर उसलाई पर्खिरहनुस् । जे होस्, मैले अखबारलाई जोगाएर घरसम्म ल्याइपुर्‍याएँ । श्रीमतीलाई एक कप चियाको अनुनय गरेँ अनि पल्टाएँ शनिवारको परिशिष्टाड्क ।

राशिफल त पल्टियो तर अब कुनचाहिँ राशि पढुँ भन्ने अन्योलले छोप्यो । तपाईंहरूलाई त थाहै होला न्वारानको नामको पहिलो अक्षरले एउटा राशि हुन्छ भने जन्म तारिखले अर्को । अब मेरै हेर्नुस् त नामले मिथुन, जन्म तारिखले कन्या । अब दुईवटा डुङ्गामा खुट्टा हाल्यो भने त पक्कै बिन्छु बरु नामको राशिलाई नै हेरुँ भनेर पढ्न थाले । त्यसपछि राशिफलमा लेखिएको भविष्यफल र यथार्थमा मेरो वर्तमानमा के भयो त्यसको बेलिविस्तार सुन्नु ह्वस् ।

शनिवारको दिन आरामले बित्यो । राती खाना खाइसकेर ओछ्यानमा पल्टेपछि राशिफलको मूल्याङ्कन गर्न थाले । शनिवारको दिन शत्रुवाधा भनेर लेखिएको थियो तर सधैँ झगडा गर्ने छिमेकी समेतले त्यो दिन झगडा गरेन । कुनै शत्रु आइलागेन । राशिफल ठ्याम्मै मिलेन । यस्तो त नहुनु पर्ने । मैले दिनभरिको घटनामाथि विचार गर्ने निणर्य गरेँ । दिउसो आज मासु खाउँ भनेर भनेको थिए तर श्रीमतीले आफैलाई खाउला जस्तो गरेकी थिइन्, तलबले भात खान पुग्दैन, मासु । म चुइक्क परेको थिएँ । भातसात खाएर यसो साथीभाइकहाँ जाउँ भनेर कस्सिएको गर्जिहालिन् महामाया “कहाँ हिँड्या नि ठाट्टिएर ? तास खेल्न जानु पर्‍या छैन । बारी कसैले नखनिदिएर चमसुर छर्न पाको छैन, त्यै खन्दिस्योस्” । म त झसङ्ग भएँ । आजको मेरो सारा काममा श्रीमतीले नै बाधा पारेकी थिइन् । शत्रुवाधा भन्या मिल्यो कि क्या हो सोच्दै कोल्टो फर्केको त श्रीमती गर्जिन्- के फर्केको यता । चुप लागेर नसुतेर । आफूलाई कस्तो थकाइ लागिराछ । आफ्नो अन्तिम आशा पनि चकनाचुर भयो । अब तपाईंहरू आफै भन्नुस् शत्रुवाधा मिल्यो कि मिलेन भनेर । म त असमञ्जसमा छु, आफ्नै अर्धाङ्गिनीलाई शत्रु कसरी मानूँ ।

पूर्वीय संस्कृतिमा ज्योतिष शास्त्रको जुन महत्त्व छ त्यो राशिफल मिलेन भने बरबाद हुने भएन ? म गुनथुन गर्न थाले र अनायास मेरो मनमा आशाको सानो अङ्कुरण भएर आयो । श्रीमतीले बारी खनिदिनु भनेर अराउनू र मेरो आइतवार अफिस नगई बारी खन्ने निणर्य गरे । सम्भवतः बाउबाजेले गाडेको सुनको असर्फीको घैटो फेला परिहाल्छ कि ? मैले बारी खनिसके, जीउ लखतरान भैसक्यो क्यै निस्किँदैन । पसिनाको धारा बगेर सारा लुगा भिजिसक्यो । एउटा सानो टुक्रा अझै खन्न बाकी थियो, खनी हालौ भनी सकी नसकी कोदालो उचालेर हानेको के थिए, ट््वाड्रयाङ्ग आवाज आउनुको साथै त भेटिएको क्यै न क्यै भन्ने भाव पनि मनमा आयो । त्यसपछि त म भावविहीन पो भैछु अर्थात् बेहोसै पो भएछु । दौडादौड गरेर अस्पताल पुर्‍याए छन् । जल विनियोजन पो भएछ । चोक्टा खान गएको मान्छे झोलमा डुवेर मर्‍यो भन्याजस्तो पो भयो ।

अर्को दिन बिहान त्यो ट्वाङर्‍याङ्ग गरेको के रहेछ त भनेर साधेको त श्रीमतीले एउटा रुपियाँ ल्याएर हुइँकाइदिइन् । त्यो ट्वाङर्‍याङ्ग गरेको चिज फुटेको पुरानो कराई रै छ जसलाई श्रीमतीले थोत्रो सामान किन्नेलाई ५० पैसा किलोमा बेचिदिछन् । त्यो एक रुपियाँ त्यसैको रैछ । अब मैले पाईं कि पाइनत गाडेको धन तपाईंहरूनै भन्नुस् त । सोमवारको कथा त झन् के भन्नु । मिष्टान भोजन भनेर राशिफलमा लेखिएकोमा श्रीमतीले एक बिहानै चिनी नहालेको चिया ख्वाइन । त्यसपछि दाल सिद्धिएको छ रे भनेर गुन्दु्रक भात ख्वाएर अफिस लगारिन् । अफिसमा पनि कतैबाट बिहेको भोजको क्यै नपाए तेह्रौँको भोजको भए पनि निम्तो आइहाल्छ कि भनेर धेरै आशा गरे तर कतैबाट क्यै आएन । कुनै साथीभाइले होटेलतिर लगिहाल्छ कि भनेर मुख बाएर बसेँ तर मुखमा झिङ्गा बाहेक क्यै पसेन । अन्तमा लुरुलुरु घर फर्के । घरनेर पुगेपछि चुरोटको तलतल लागेर आयो र एक खिल्ली याक चुरोट किने र पसलेले दिएको फिर्ता हातमा लिएर चुरोटको सर्को तान्दै घरभित्र छिर्न लागेको त पसलेले त फिर्ता पैसाको साटो एउटा पुष्टकारी पो दिएको रै छ । लौ यै भए पनि भनेर पुष्टकारी प्वाक्क मुखमा हाले र सोचे, सायद मेरो स्तरको मिष्टान भोजन यही नै हो क्यारे । मिलीगो नि राशिफल, कसो ?

मङ्गलबार आफ्नो वर्तको दिन । बिहान त्यतिकै अफिस गयो अनि दिउंसो तीन बजेतिर घर फर्केर रोटी खाने गरेको थिए । राशिफलमा मान सम्मान पाउने लेखिएको थियो । ईश्वर पाउने भनेर लेखिएको भए वर्तको दिन बरु पाइहालिन्थ्यो कि, यो कलियुगमा कसले सित्तैमा मान सम्मान दिन्छ । मान सम्मान पनि किन्न सक्नुपर्छ अफिस गएर मेचमा बसेको मात्र के थिए हाकिमले बोलाएको छ भनेर पियुनले खबर ल्यायो । दङ्ग परेँ । हाकिमको बोलाहट र मानसम्मान बिच कुनै सम्बन्ध छ कि भन्ने आशाले दङ्ग पर्दै गए । हाकिम त काम नकाजसँग एक बिहानै दुर्वासा भएर पो बसेको रैछ, चिच्याइगो तपाईं मङ्गलबार सधैँ दिउँसो अफिसबाट भाग्नुहुन्छ रे । आज पाँचबजे मलाई भेटेर जानु होला । म जिल्लाराम । हाकिमलाई मङ्गलबार एक दिन चाडै जान्छु भनेर सोधेकै थिए । कस्तो अडवाङ्गे रै छ । आज मानसम्मान पाउने दिन झपार पाउने दिनमा पो परिणत भयो । पाँच बजे लखतरान भएर घर पुगेको त श्रीमती तीन बजे म नपुगेपछि ताल्चा लाएर सारी प्रदर्शनी हेर्न भृकुटीमण्डप पो हिँडिछन् । अझै चाहियो मान सम्मान ? घरको दैलोमा भोकै प्यासै कुरेर बसिरहे ।

बुधबारको राशिफल नानीको आमाले थाहा पाइन् भने बुझ्नु नसुझ्नुसँग टुप्पी समाउन बेर लाउदिनन् । एउटी श्रीमती त सुमर्न यत्रो आपत त्यसमाथि प्रेमिका पनि भयो भने के दुर्गति होला । राशिफलमा प्रेमिका मिलन लेखेको थियो । जिन्दगीमा आइमाईको नाउँमा श्रीमतीबाहेक अरू कसैको सङ्गत पाउन पाएको भए सायद आफ्नो जिन्दगी पनि सङ्गीतमय भैहाल्थ्यो कि । बिहान श्रीमतीरूपी कमान्डरले दिएको राशन खाऊ अनि अफिस मुन्ट । ठिक साढे पाँच बजे कमान्डरलाई रिपोर्ट गर्न फर्किहाल । छेउछाउ हेर्न, चियाउन पनि प्रतिबन्ध । एक त अपरिचित आइमाईहरूसँग मेलजोल बढाउन आफैलाई सङ्कोच त्यसमाथि श्रीमतीको मिलिट्री शासन । विद्यार्थी बेलामा आजका ठिटाठिटीजस्तो अल्लारिने समय पनि थिएन र साच्चै भन्ने हो भने कसैले घाँस पनि हालेन । यस्ता मान्छेको पनि प्रेमिका हुन्छ कतै ? अनि पे्रमिका नै नभए मिलन कहाँबाट ? बेलुका अफिसबाट घर फर्के । श्रीमती बैठकमा एउटी अपरिचित आइमाईसँग निकै बात मार्दै थिइन्, म आएको देखेर चिच्याइन् । बैठकमा गएको त श्रीमती त त्यसै मकमक्किएर सोध्छिन् वा चिनिस्यो उहाँलाई ? मैेले ती महिलालाई नियालेर हेरेँ, पूर्वतिर हेर्दा दक्षिणतिर हेरेको जस्तो आँखा, सस्तो मेकअप, चाउरिएको गाला । मैले नचिनेको सङ्केतस्वरूप टाउको हल्लाएँ । लौ । कस्तो नचिन्नु त । पाँच क्लासमा हजुरसँगै पढेको रे । हजुरलाई कस्तो मनपराउनू हुन्थ्यो अरे श्रीमतीले हाँस्दै भनिन् । म दङ्ग परे । कस्ती वितपाते आइमाई रैछे पाँच क्लासमा हामी कत्रा थियौँ र, नाइटो त झरेको थिएन । उनले मलाई मन पराउथिन् अरे । सुन्नुस् अब । आफूलाई अनुहार पनि सम्झना छैन । अफिसमा के काम थियो र सोर्स लाउन आकी थिइन्, उनी त गइन् । श्रीमतीले चाहिँ हजुरको प्रेमिका भनेर धुरुक्कै पारिन् । तपाईंहरू के भन्नुहुन्छ ? मेरो राशिफलको प्रेमिका मिलन ठ्याम्मै मिल्यो हगि ?

बिहीबारको राशिफलमा अचम्मको कुरा लेखिएको थियो, सिर्जनात्मक प्रतिभाको कदर । आफूसँग कुनै प्रतिभा भए न कदर, होला । लेख्ने कुरामा अफिसको पत्रबाहेक केही आउँदैन । खेल्ने कुरामा तास बाहेक केही आउँदैन र तासलाई सार्क गेम्समा राखिएको थिएन । गाउने कुरामा रधुपति राधव पनि आउँदैन । पढ्ने छैन । अनि प्रतिभा आओस् कहाँबाट, प्रतिभा पलाओस् कहाँबाट । हुन त आफूमा भएको प्रतिभा आफूले होइन कि अरूले देख्ने चिज हो, कसैले केही देखिहाल्छ कि । मन्त्री, सन्त्री कोही चिन जानको भए पनि यसो सोर्स फोर्स लायो भने राष्ट्रिय प्रतिभा पुरस्कार पाइन्थ्यो होला, कसैले चिनेको छैन । त्यतिकैमा हाकिमले बोलाएको छ भनेर खबर आयो । हात मल्दै र कपाल कन्याउँदै अर्थात् विशुद्ध नेपाली चाकरीको तरिकालाई पूणर्रूपमा पालन गर्दै हाकिमको कोठामा छिरे । के गर्नु । नभए मङ्गलबार वर्तको दिन पनि छुट्टी दिँदैन बज्याले । हाकिम आश्चर्यजनक रूपमा हँसिलो मुडमा थियो, एउटा सानो सहयोग गरिदिनु पर्‍यो । आफ्नो प्रतिभाको नमुना देखाइदिनु पर्‍यो भन्छ बा । अबेलै भए पनि घैँटोमा घाम छिरेछ भन्ठाने । बल्ल मान्छे चिनेछ बज्याले । हजुर । मर्जिहोस् न । म त हजुरको लागि जे पनि गर्न सक्छु । म वर्वराए । हेर्नुस् । जिम्मेवारीको कुरा छ, फेरि मेरो बेइज्जत नहोस् नि हाकिमले औँला ठड्यायो ।

ठूलै भाग पर्न थाल्या जस्तो लाग्यो आफूलाई । विदेश सिदेस रै छ भने ल्याइदिनुपर्ला दुई चार वटा स्कच । आज्ञा होस्, न हजुर । हजुरको नाक ठाडो पारेर आउँछु कस्सिएर भने । हेर्नुस् । मेरो सालीकोे जेठानीको बहिनीको छोरीको बिहे छ, साहै्र नजिकको नाता छ । त्यसैले तपाईंलाई सम्झेको । तपार्ईंले अस्ति पिकनिकमा आलुको अचार गजबको बनाउनुभएको थियो । आज एक छिन बिहेमा गएर आलुको अचार पार्नमा मद्दत गरिदिनोस् न है । मैले त उनीहरूलाई यै भन्देको छु मेरो मान्छे त धेरै प्रतिभाशाली छ, ऊ पुगेपछि आलुको अचार त के पूरै भोजलाई नै ढुक्क भए हुन्छ- हाकिमले गर्विलो स्वरमा भन्यो । आफूलाई भने पानी पानी भएजस्तो लाग्यो । सालेले केके न प्रतिभाको कदर गर्न थाल्यो भन्या त कुक पो बनायो । हस भन्दै कोठा बाहिर निस्केर एक छिन उभ्भिए । हाकिम कसलाई हो फोन गर्दै थियो-साली नानी । तिम्रो काम भयो । एउटा अफिसकै कुक पठाउँदै छु । दलाएर लिनु बज्यासँग काम । म त छानाबाट खसे जस्तो भएँ । आफ्नो अद्भुत प्रतिभालाई भान्सेको रूपमा कदर गरिएको देखेर, राशिफलको पंक्तिहरूको सम्झना भएर आयो । सोचे आफ्नो प्रतिभा यही नै हो भने बरु आजदेखि श्रीमतीको भान्सामा पो मद्दत गर्नु जाति ।

राशिफलको लन्ठोमा म फस्दै गइरहेको थिएँ तर हात भने केही परेको थिएन । यस्तो स्थितिमा शुक्रवारको राशिफल हेर्नै पनि मन लागेन तर मनै न हो, थाम्न पनि सकिन । सोचे सप्ताहको अन्त शुक्रबारको दिन नै कुनै भाग्योदय छ कि । पल्टाएँ अखबार । यात्राको सम्भावना लेखिएको रहेछ । यो पनि घरबाट अफिस, अफिसबाट घरसम्मको यात्रामा टरेर जाने हो कि ? अफिस जान भनेर हिँडे । यात्रा भए अफिसमै त होला नि ! गौशालाको बस स्टाप नेर पुगेको पेटीमा आमाको केटाकेटीको साथी अन्टी विमला रणभुल्ल अवस्थामा गुन्टासुन्टा बोकेर उभ्भिरहनुभएको रहेछ । मलाई देख्ने बित्तिकै कराइहाल्नुभो बाबु ? म नजिक पुगेको त रुन पो थाल्नू भो विराटनगरबाट भर्खर बसबाट ओर्लदै छु । मेरो सारा गहनागुरिया एउटा थैलोमा राखेर कम्मरमा घुसारेकी थिए, बसमै छुट्यो । बस भर्खरै गयो, बनेपासम्म जान्छ । लौ न बाबु एउटा ट्याक्सी लिएर जाऊ न भन्दै बसको टिकट हातमा राखिदिनु भो । आफूलाई के गर्नु नगर्नू भयो । नजाऊ, पछि आमाले थाहा पाउनू भो भने मारिहाल्नुहुन्छ । उता अन्टी ह्वाँ…ह्वाँ… रोइरहनुभएको थियो ।

हतारमा पैसा माग्न पनि बिर्से, ट्याक्सी लिएर दगुरे । बल्ल तल्ल बनेपा पुगेर बसलाई समाते । केको भेटिन्थ्यो गहनाको पोको । ट्याक्सीलाई दिन आफूसँग पैसो थिएन । फेरि त्यही ट्याक्सीमा घरसम्म फर्के । श्रीमतीसँग अनुनय-विनय गरेर पैसा लिएर ट्याक्सीलाई पाँच सय तिरेँ । त्यसपछि बल्ल अन्टीको नम्बर खोजेर फोन गरेको त छानाबाट खसेजस्तो पो भए । बाबुलाई दुःख मात्र भयो । गहनाको पोको त सुटकेसमा पो रै छ भनेर फोन राखिदिन् अन्टीले । ट्याक्सी खर्च कति लाग्या भनेर सोध्दा पनि सोधिनन् दिने कुरा त परै जाओस् । श्रीमतीले पाँच सय फोकटमा गयो भनेर झन्डै मारेकी । अब तपाईंहरू नै भन्नुस् यो मेरो यात्रा थियो कि जात्रा ।

मेरो राशिफलको हप्ता यस्तै चालले सकियो । के मिल्यो के मिलेन आफै ठम्याउनुस् तर म त फेरि हिँडेँ शनिबारको नयाँ अखबार लिन । यो सप्ताह मेरो तालुमा आलु फलिहाल्छ कि ? राशिफलको बडेमाको फल भेटिहाल्छ कि ?

०००
जनकपुरधाम
‘सुलेख’ पूर्णाङ्क १३५ (२०८०)