नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

मेरा ख्यालख्यालका मामा, मिश्रमामा । उनको र मेरो यदाकदा भेट हुने गर्दथ्यो र हाँसिने गरिन्थ्यो पहिले पहिले । म उनलाई एउटा हास्यपात्रका रूपमा हेर्ने गर्दथें । ऊ थिए नै त्यस्ता । यसको खास कारण के थियो वा हो भने मलाई हाँस्न मन लाग्ने । हाँस्न त्यसै सकिने कुरा भएन, कुनै न कुनै बिषय चाहिने । खोजिरहने गर्दथें म हास्य प्रसङ्ग । यसै क्रममा मिश्रमामासँग भेट भएको हो ।
मिश्रमामा पहाडतिरका एक साधारण गाउँले परिवारका युवक हुन् । उनी बेसार बेच्न आएका बखत हाम्रो भेट भएको हो । छिमेकीले ‘बेसार ! ए बेसार ! !’ भनेर बोलाएको सुनेर मेरो ध्यान त्यतातिर गएको हो । एउटा पहेँलो बोरामा बेसार बोकेका नौजवान थिए उनी । उनको जिउका कपडा पनि बेसारबाट पहेंलै भएका थिए । अनुहार पूरै पहेंलो । दाँत भने सेता टलक्क टल्कने । देख्दै हाँसौं हाँसौं जस्तो लाग्ने थिए उनी । मेरो हाँसो आइहाल्यो । त्यसै हाँस्न त भएन भनेर मैले पनि भनें– ‘ए बेसार ! बेसार ! यता आऊ’ भनेर बोलाएँ र एक हल्को हाँसो हाँसिहालें । उनले पुलुक्क मतिर हेरे । मैले हाँस्दै भनें– ‘एक माना मलाई पनि बेसार !’
मिश्रजी अर्थात बेसार आए रमाउँदै । मैले त बेसार एक माना मात्रै किनें । तर हाँस्ने नाता बनायो त्यसैले । उनलाई उल्याउँदै हाँसियो एक पटक । मेरी श्रीमती आइन् हाँस्दै । फेरि हाँसियो । छिमेकीहरू त्यसै गरि आउँदै मिश्रजीलाई उल्याउँदै हाँस्दै एक एक माना बेसार किन्दै गरे । उनको बेसार सकियो ।
बेसार सकिएपछि मिश्रजी बेसार राखेको थैलो ओच्छ्याएर बसे । भित्रबाट चिया आयो । मिश्रजीको चियामा त बेसार हालेर ल्याइएको रहेछ । थाहा लागेपछि सबै मरिमरि हास्यौं । मेरा मावली पनि मिश्र हुन् भन्दै मैले उनलाई मामा साइनु लगाएपछि मिश्रजी रमाए । उनले सेता दाँत देखाउँदा उनको रूप गजवको बन्यो । फेरि एक पटक हाँसो हल्कियो । मिश्रजी खुसी भए । भन्न थाले हो, हो म मामा नै हुँ । तपाईं भाञ्जा ।’ उनी रमाएको देखेर मैले पनि स्विकारें मामा भाञ्जाको नाता । त्यसपछि समय समयमा मिश्रमामा मेरा घरमा आउने र चिया नास्ता गरेर जाने मात्र होइन म र मेरी श्रीमतीजीलाई हँसाउने पात्र नै बने । हामीले जसरी जिल्याए पनि नरिसाई हाँस्ने पात्र बने उनी अर्थात मिश्र मामा ।
लामो समयपछि अस्ति टुप्लुक्क टुपुल्किए मिश्रमामा । हामी बुढाबुढी अव हाँस्न पाइयो भनेर रमायौं । मिश्र मामा भने यस पटक सारै रिसाएर आएका रहेछन् । उनी नारी जातिलाई नै होच्याएर कुरा गर्न थाले । एक मन त साफसँग हप्काउँ जस्तो पनि लागेको हो किनभने पवित्र नारी जातिलाई त्यसरी भन्न हुन्न भन्ने मेरो बिचार छ । तर पनि मैले त्यसो गरिन । म र मेरी श्रीमती कुरा सुन्न लालायित भयौं ।
मिश्रमामा भन्दै गए– “हेर्नोस् भाञ्जाबाबु ! यस पटकको निर्वाचनमा म महिलाका पक्षमा लागेर हिँडें । महिला उमेदवार जिताउन । तर आलु खाइयो । यी हाम्रा नारीजाति त बदमास पो रहेछन् त । नारी जाति आधा धरती हौं, हामीलाई आधा अधिकार चाहिन्छ’ भन्छन् हामी पनि मान्दै आएका छौं । जहाँ जहाँ पनि नारी जाति आधा आधा हकका हुनुपर्दछ भन्छन् उनीहरू । हामी मान्छौं । भाग खोज्दा त्यसै गरि खोज्छन् । हामी पनि हो हो भन्दै जाने गरेका छौं । उनीहरू भने आफ्ना खुट्टामा आफै बञ्चरो हान्दा रहेछन् । अहिलेको चुनावको नतिजा हेर्नोस् त नारीले नारीलाई कति भोट दिए ?
बा…बा ! कुरा त गम्भीर बनाए मामाले । राजनैतिक दलले नारीजातिलाई त्यतिका सिट छुट्याए । तर विजय परिणाम सारै न्यून आयो । निधो भयो महिलाले नै महिलालाई भोट दिएनछन् ।
मामाले कुरा थप गर्दै भन्नुभयो– एउटा महिला भेला रहेछ । महिलाहरू आपसमा कुरा गर्दै रहेछन् । उनीहरू आपसमा भन्दै थिए रे– मैले त महिलालाई भोट नदिएकै हो । अर्कीले त्यसै भनिछन् । अर्की अर्की र अर्कीले पनि त्यसै भन्दै गएका कुरा मामाले कानैले सुनेका रे ।
मिश्रमामाका कुरा सुनेर हाँस्दै थियौं हामी, भित्रबाट मेरी श्रीमती आउँदै थिइन् । उनको अनुहार पनि अमिलो खाए जस्तो भयो । उनी फरक्क फर्किन् । मामाले भनिहाले– ऊ हाम्री भाञ्जीबुहारीले पनि महिलालाई भोट नदिएको पोल खुल्यो… । मिश्रमामा र म फेरि एक हल्को हाँस्यौं । मिश्रमामाका मार्मिक कुरामा रहस्य भएको म अझै सम्झदै छु ।
नयाँवानेश्वर, काठमाडौं