अशोककुमार शिवामनै त हो…
‘यो मनको के भर हुन्छ बहकिने मात्र डर हुन्छ ।’ कुरो सही रहेछ भन्ने कुरा मलाई सय प्रतिशतै थाहा भयो । आखिर मान्छे परेर नै चेतखाँदो रहेछ, पढेर भन्दा । बेला चाहियोस् न ठाउँ चाहियोस् बहकिन पाए जहाँ पनि जतिखेर पनि
बहकिने । काठमाडौंको रमझम रमाइलो वातावरण, जताततै स्वच्छ सुन्दर हराभराले पनि नअल्मलिने मन । सतप्रतिशत स्वतन्त्रता प्राप्त, जताततै फाल्ने र जतासुकैबाट टिप्न मिल्ने स्वतन्त्रता हुँदा नि चित्त नबुझाउने मन । सडक मानव स्वास्थ्य मैत्री भएकाले महिनौँदेखि रुघाखोकीले नछोडी बस्या हुनु पर्छ धेरैलाई मलाई झैं । यति हुँदा पनि नथाक्ने रहेछ मन ।
यस्तै वातावरणमा दिन दिनै कुदेकोले सम्भवत आउने ओलम्पिकमा म्याराथुन दौडमा भाग लिन निवेदन दिन पनि बेर नमान्ला यो मन । सडकमा माईक्रोले छेवैमा आएर प्वाँ प्वाँ पार्दासम्म नआत्तिने मन अगाडि सानो बिरालो देख्यो भने
त्यसै तर्सन्छ, खै कस्तो हो यो मन । मनै त हो । जताततै बहकिन सक्छ । तर्सिन तर्साउन पनि सक्छ । महिनौदेखि ठमेल गल्कोपाखाको ओरालोको दायाँ पसल अगाडि पेटीमा उभिएर मुस्कान सहित मायालु नजरले हेर्ने मस्त यौवनाले स्वाट्ट तानेको यो मन ।
जहिले नि त्यहाँ पुग्यो कि एक नजर नहेरी अघि बढ्नै नमान्ने यो मन । मेसेन्जरमा उनको आईडी पाए स्वाट्ट मेसेज पठाउँथे भन्थ्यो मसँग यो मन । एकदिन ओरालैमा सडकजाम भएकोले उनैको छेउतिर लागेर उभिएको थिएँ, उनी त मलाई देखेर मुस्कुराएकी त हैन रहिछन् । उनलाई त मुस्कुराउन लगाइएको पो रहेछ, यसैले ‘जता मल्खु त्यतै ढल्कूँ’ भन्ने उखान चरितार्थ गर्न तल्लिन छ यो मन, राम्रा जति सबै मेरो भन्ने स्वार्थी पनि छ मन । बलेको आगो ताप्ने, मिठोको जरा पनि नराखौ तितो औषधी नै भए पनि नछोउँ भन्ने मन । कुनैबेला बिना हिट नै उम्लने त कहिले जति ताप दिए पनि नतातिने मन । बाह्र वर्ष सिममा गाडेको मुढा जस्तो हुने कुनै बेला, कुनैबेला धुलिया लागेको काठ जस्तो यो मन । मनै त हो बहकिन सक्छ ।
काठमाडौं
