लक्ष्मण गाम्नागेराजीनामा ठोकेको बारे
माननीय मन्त्री लालबाबु पण्डित !
(मनमा त लाले भन्न मन छ । अझ अर्थोक पनि के के भनेर गाली गर्न मन छ । तर, त्यसरी गाली गर्दा तिमी अझै लोकप्रिय हौला भन्ने डर छ, त्यसैले आक्रोशलाई जबरजस्ती दबाउँदै सभ्य भाषामा मनको तीतो पोख्नु पर्या छ, मुटुमाथि ढुंगा राखी हाँस्नु पर्या छ ।)
यो जुनीमा हामीले तिम्रो केही बिगार गरेका थियौँ जस्तो लाग्दैन । अघिल्लै जुनीमा तिम्रो पिँडालु बारी फाँडेका थियौँ कि क्या हो ! होइन भने तिमीले किन यसरी हाम्रो खेदो खन्यौ ? एक हातमा चिची थियो, अर्को हातमा पापा, तिमीले पापा खोसिदियौ । हामीलाई विदेशै रोज्न बाध्य बनायौ । हाम्रो खाइपाइ आएको सुविधामा असिना बर्सायौ ।
वास्तवमा तिमी यो देशका लागि अनफिट नेता रहेछौ । एउटा कुरामा लागेपछि एकोहोरो लागेको लागै । अडान राखेपछि राखेको राखै । दायाँबायाँ हेर्दै नहेर्ने, लिँडे । मन्त्री भएपछि पनि न रंग फेर्ने, न ढंग । कस्तो सुक्खा जिब्रो तिम्रो, रसाउँदै नरसाउने ! कस्तो कठोर छाती तिम्रो पग्लिँदै नपग्लिने ? अर्कै ग्रहबाट आएजस्तो, न लोभलालच छ, न ज्यानको माया ! हामीले पुर्याएका त्यत्रा दबाब र धम्कीबाट पनि गल्दै नगल्ने कति साह्रो ! फलाम हो कि मान्छे, छुट्याउनै गाह्रो ।
हामीले देशको अहितमा केही गरेका थिएनौँ । जता बसे पनि योगदानै गरेका थियौँ । बेलाबेला नाक थुन्दै नेपाल आउँथ्यौँ । छि:छि: र दूरदूर गर्दै बस्थ्यौँ । मन्त्रालय, अफिसहरू जान्थ्यौँ । हाकिमहरूलाई चक्लेट खुवाउँथ्यौँ । कोसेली टक्र्याउँथ्यौँ । हाजिर मिलाएकै थियौँ । जागिर बचाएकै थियौँ । फेसबुक र ट्वीटरका स्टाटसहरूमार्फत निरन्तर राष्ट्रसेवा गरेकै थियौँ । अस्ति भर्खर संविधानको मस्यौदा च्यात्यौँ । पहिचान खोज्दै दूतावास घेर्यौँ । बेलाबेलामा नेपालबाट गएका विपक्षी दलका नेताहरूलाई कालो झन्डा देखाएकै छौँ । पार्टी राजनीति र गुट राजनीति गरिरहेकै छौँ । सात समुद्रपारि बसेर देशका लागि त्यत्रो योगदान गरेबापत के लिएका थियौँ र ! राष्ट्रिय ढुकुटीबाट केही सुविधा पाएका थियौँ, तिम्रो अंश त खाएका थिएनौँ नि ! हामीले कत्ति दु:खले पाएका थियौँ, पीआर र ग्रिनकार्ड ! कत्ति पढेर पास गरेका थियौँ लोकसेवा ! तिमीले न कहिल्यै लोकसेवा दियौ, न डीभी भर्यौ ! अनि, हाम्रो दु:ख किन बुझ् थ्यौ ! कति मिहिनेत गरेर आफ्ना सन्तानलाई सधैँको बन्द, हडताल, गरिबी, अभाव, अशान्ति, फोहरमैला र प्रदूषणबाट मुक्त गरेर युरोप, अमेरिकामा पढ्ने, बस्ने व्यवस्था मिलाएका थियौँ । आफ्ना देशका नागरिकले विकसित देशमा प्राप्त गरेको सुख तिमीलाई सह्य भएन । तैपनि, तिमी नै राष्ट्रवादी ? विडम्वना !
सुविधासम्पन्न करोडको गाडी दिँदा तिमीले फिर्ता गर्यौ रे, होइन ? भाग्यमा भए पो चढ्न पाउँथ्यौ । तिमीलाई सधैँ सार्वजनिक बसमै गुडिरहनु परोस् । मोटा चामलको खस्रो भातले कहिल्यै नछाडोस् । जिन्दगीभर डेरामै डल्लो परिरहनु परोस् । आफ्नै छोरी, सालो, भान्जा र भतिजीले ग्रिनकार्ड–पीआर लिएर खुरुखुरु विदेश गएको टुलुटुलु हेर्नु परोस् । श्री पशुपतिनाथसँग यही प्रार्थना गर्दै किटकिटकिट दाह्रा किट्तै राजीनामा ठोकेका छौँ । स्वीकृत गरे गर, नगरे नगर ।
– सम्पूर्ण मन्त्रीपीडित राष्ट्रसेवक
