कृष्णदेव रिमालअर्जुन शर्माको घडी
घरमा पुगेर छोरीले पानी ल्याएर दिएपछि त्यै छोरी मन पर्यो, विवाह गर्छु भन्लास् । अनि म यस्तो एउटा घडीसम्म किनेर बाँन्न नसक्ने डुकुलण्ठुलाई कसरी छोरी दिन सक्छु ?”
कृष्णदेव रिमाल :
बूढो भन्न मिल्दैन । अधवैंसे भन्न मिल्छ । हो, अर्जुन बा पैंतालीस छयालिस वर्षका भए होलान् । मोटर साइकल चलाउन नजानेर होइन लहडी स्वभावले गर्दा घरीघरी बसको यात्रामा देखिन्छन् उनी । एकदिन लामो सिट भएको बसमा खँदिलोखँदिलो रुपमा बसेर यात्रा गर्दै थिए । उनको सामुन्ने अर्को लामो सिटमा उत्तिकै यात्री थिए ।
सहचालक बसको ढोकामा हत्केला बजार्दै कराउँदै थिए- चाबेलौशालाटेसोरसात्डोटोलङ्की… उसले थुप्रै स्टेशनहरूको नाम सन्धी गरेर उच्चारण गर्यो । त्यो नाम पटकपटक दोहोर्यायो । सहचालकको आवाज अभ्यस्त यात्रीले त जेनतेन बुझ्दथे तर ईशारा भने बुझ्दैनथे । उसको गुप्त ईशारा केवल चालकले मात्र बुझ्दथे । दुई पटक ढ्यापढ्याप आवाज आए अब जाउँ यात्री आउने छाँट देखिदैन भनिएको हुन्थ्यो । सहचालकले तीनपटक ढ्यापढ्यापढ्याप गरेमा एकछिन अझै रोक्नोस् भनिएको बुझ्दथे चालकले । चतुर चालक बसिसकेका यात्रीको मनोविज्ञान बुझेर एक मिटर अघि दुइ मिटर पछि सार्थे गाडी । गाडी अघि मात्र बढाउन त यी तीन मध्ये कम्तिमा एक परिस्थिति सिर्जना हुनुपर्दथ्यो ।
क. डण्डी समातेर झुण्डिदै यात्रा गर्ने प्रसस्त यात्री हुनुपर्ने
ख. ट्राफिक प्रहरी सिट्टी बजाउँदै नजिक आउनुपर्ने
ग. पछाडिको उहि रुटको गाडीले हर्नद्वारा ठेल्नुपर्ने ।
अर्जुन बा चढेको गाडी उपरोक्त अवस्थामध्ये कुनै पनि अवस्थामा थिएन । गाडीको गुद्दवारतिर रहेको ढोका ह्वाङ्गै थियो । परिस्थिति पट्यारलाग्दो थियो । सडकको धुलो ह्वार्ह्वार्ति बसमा पसिरहेको थियो । चढेका यात्रीहरूको मुहार उराठ लाग्दो देखिन्थ्यो । धुलो धपाउन आफ्नै हातले नाक हम्कन्थे यात्री ।
कुनि कति बजे कहाँ पुग्नु थियो, एउटा सुन्दर युवक यात्री त्यो बसमा निकै छट्पटाईरहेको थियो । सायद ऊ बेरोजगार थियो । अर्जुन बाको ठिक अघिल्तिर बसेको ऊ कतै जागिरको अन्तरवार्ता दिन जाँदै थियो कि ! के थाहा उसको बा बिरामी भएर अस्पताल रखेको पो थियो कि ! त्यतिखेरै त्यो हतास युवकले अर्जुन बाको हातमा घडी देख्यो । हत्पताएर वहाँलाई सोध्यो- “बा कति बज्यो ?”
अर्जुन बाले यति बज्यो भनिदिएनन् । बरू नजर गाडेर त्यो युवकको आँखामा हेरिरहे । युवक जिल्ल पर्यो । मनमनै भन्यो “किन यसरी हेर्छन् यी बुढा… ?” बुढाले एकछिनसम्म हेरिरहेको देखेपछि युवकले प्रकटमा नै सोध्यो- “के हेर्नु भाको बा त्यसरी खाउँला जस्तरी ? मैले के बिराएको छु र ? कति बज्यो भनेको त हो नि मैले ! यति बज्यो भन्देको भए त भैहाल्थ्यो नि । किन त्यस्सै आँखा देखाउनुहुन्छ ?”
युवकको पारा देखेर बुढा झन झोक्किदै भन्न थाले- “अझ उस्कै ठूलो स्वर ! जो चोर उसकै ठुलो स्वर भन्थे साँच्चै हो रछ ।”
“हैन के भो बालाई ? त्यस्तो क्यै भाको जस्तो त लाग्दैन मलाई ।” युवक नरम हुन खोज्यो ।
बुढा झन जङ्गिन पो थाले- “अहिले समय सोधिस् । एकछिनमा काँ ओर्लने बा ? भन्लास् !, म कोटेश्वर भनुँला । म पनि त्यहिं हो नि बा भन्लास् । फेरि घर काँनेर नि बा ? भन्लास् । म महादेउथाननेर भनुँला । फेरि मेरो पछिपछि आउलास् । सारै तिर्खा लाग्यो तपाइँको घरमा पानी पिएर जान्छु भन्लास् । घरमा पुगेर छोरीले पानी ल्याएर दिएपछि त्यै छोरी मन पर्यो, विवाह गर्छु भन्लास् । अनि म यस्तो एउटा घडीसम्म किनेर बाँन्न नसक्ने डुकुलण्ठुलाई कसरी छोरी दिन सक्छु ?”
युवक जिल्ल पर्यो । अरू यात्री झन जिल्ल परे ।
०००
नुवाकोट
