इन्द्रकुमार श्रेष्ठथोत्रे भयौ मास्टर
उम्रन्छन् बिरुवा फुटी जमिनमा लागेर तीन्पात नै
यो कस्तो कलिकाल आज यसरी देखिन्छ अच्चम्म नैर्
गर्छन् बात नयाँ अत्यन्त गहिरा भन्नै कहाँ पर्छ र
आफैं ज्ञान दिने भए सकलमा चाहिन्न भो मास्टर ।
फाले पुस्तक हातमा छ गतिलो रन्किन्छ मोबाइल
स्यूँदो केश अहा १ लुगा गजबका आँखाभरी गाजल
फिल्मी चाल गरी हिंडाइ र कुरा लाग्दैन यौटै धक
त्यस्तालाइ सिकाउनु किन पर्यो ( चाहिन्न भो शिक्षक ।
कक्षामा नबसी यताउता हिंडी अन्तै बस्यो रे दिल
श्रेणी पाँच हुँदै गरी लभ अरे जाने भए पोइल
आफ्ना लागि भविष्य सोच्न पनि ता आफैं भए आतुर
आफैं दक्ष भए युवा र युवती चाहिन्न भो ट्यूटर ।
हड्ताल बन्द गरी बडा गजबले संसार थर्काउँछन्
नारा जोश भरी कडा सडकमा उफ्रेर चर्काउँछन्
जान्ने छन् सब शिष्य सम्झ मनमा हो हैन रे वास्तव
कर्णाधार उनै यही मुलुकका चाहिन्न प्राध्यापक ।
आँखामा जलबिन्दु कान बहिरा ज्यादै पुराना तिमी
फेस्बुक् च्याट गुगल् उता जगतमा हिंड्छन् नयाँ छन् उनी
के सिक्छन् तिनले सिकाउन भयो पर्दैन आराम गर
विद्यार्थी छ नयाँ र देश दुनियाँ थोत्रे भयौ मास्टर ।
