नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

बिहान ओछ्यानबाट उठ्नै नपाई श्रीमतीले भनिन्– “यसपटकको मासिकमा त बाक्लो उनीको टोपी दान गर्नुपर्छ है, किनेर ल्याउन न बिर्सानु ।”
“किन गर्नु पर्यो र !”– मैले कारण खोतल्ने प्रयास गरें ।
“किन नि अब ? आज राती सपनामा आएर बुबाले नाङ्गो टाउको देखाउँदै मलाई एउटा टोपी झिकी’देन कस्तो जाडो भयो भनेर टोपी माग्नु भएकाले नि !” –मेरो प्रश्नलाई अलि ननिको मान्दै श्रीमतीले भनिन् ।
“ह्या, राती सिरकले मुख नछोपी सुतेर तिम्रै टाउको चिसो भयो होला अनि देख्यौ नि न्यानो टोपीको सपना ! पोलेपछि पनि खरानी समेत बाँकी रहला कि भनेर खोजी–खोजी बगाएर आएका बाले के को टोपी माग्नु ?” –मैले श्रीमतीलाई सपना सिद्धान्त बुझाउने हिसाबले कुरा सुरु गरें ।

मेरा कुरा सुन्नासाथ श्रीमतीजी अलि नरम होलिन् थप सुन्न भन्ने मेरो अनुमान बिपरित मलाई नै झाँट्तै भनिन् –“आफ्ना कुरा बाहेक कसैका कुरा पनि ठिक लाग्दैन हगि तपाइँलाई ? कहिले कहिलेकाहीँ त अरुका कुरा पनि सुन्नु पर्छ नि !”
“के सुनिन र ! हौ मैले ?” –म अलि अँठ्याउँन पट्टि लागें साथै उनलाई चिढ्याउनतिर पनि ।
“खै ! सुन्नु भो त ? पितृहरू तृप्त नहुन्जेलसम्म सपनामा आइरन्छन् अरे ! तपाईंले सुन्नु भो त ?” –उनी उसै गरेर रन्किई रहिन् ।

मलाइ उनका अरे भनाइले पुराना कुरा सम्झायो–
पिताजीको क्रिया सकेर कोराबाट बाहिर निस्किएपछि आमाले निर्देशन दिँदैं भन्नु भो– “हिउँदे सिँबी खान हुँदैन, बर्खे सिँबीमात्र खानहुन्छ । लौका, कुभिन्डो, चिचिण्डो, मुला, बैगुन खान हुँदैन । स्टिलका थाल गिलासमा न खानू । माछामासु तथा अरु अभक्छे (अभक्ष) का बारेमा त पक्कै भन्नू नपर्ला ।”
आमाका कुरा सुनेर मलाई उदेक लागेर आयो । न उहाँका कुरामा वैज्ञानिक तथ्य भए जस्तो लाग्यो न धार्मिक पुस्तकहरूमा उल्लेख भए जस्तो नै । अनि उहाँलाई सम्झाउने हेतुले भनेँ– “आमा ! सिमी खाएपछि हिउँदे र बर्खेमा के फरक छ र ! सिमी त सिमी नै हो नि । अनि स्टिलमा खानु हुँदैन भनेर कहाँ लेखेको छ र ?”

मेरा तर्क सुनेर उहाँ झडङ्ग रिसाउनु भो र भन्नु भो– “तैँले जस्तो मैले पढेकी छु र लेखेको देखाउँन ? हुँदैन अरे भनेपछि हुँदैन हुँदैन ।”
अनि मलाइ तेह्र दिनभित्र पुरोहितसँग आफूले गरेका तर्कहरूको सम्झना आयो–
पुरोहित : बैतर्णी तर्नलाई गाई दान गर्नुपर्छ ।
–अब त बैतर्णीमा पनि पुल बनी सक्यो होला किन गाईको पुच्छर समातेरै नदीमा हाम फाल्नु पर्यो र ?
पुरोहित : पाचौँ दिन दिएको पिण्ड फलानो नगरमा पुगेपछि तिम्रा प्रेतरुपी पिताले पाउँछन् ।
–आजकल कन्धनीमा बर्गर–पिज्जा झुण्ड्याएर हिँड्न मिल्छ भन्ने मेरा मृत पितालाई पनि थाहा थियो ।
पुरोहित : अब मासिक, उनमासिक, द्वितीय मासिक गर्दै मासिक गर्दै जानू र एक बर्षपछि बार्षिक गर्नुपर्छ ।
–एक बर्षको श्राद्ध त एघारौं दिनमै गराइ सक्नु भो त, अब मासिक के का लागि र बाह्रौँ दिनमा सैयादी
दान पनि सकियो बार्षिक के का लागि ?
पुरोहित : तिमीहरूले यहाँ जे जे दान गर्छौ त्यो तिमीहरूले गरेको दान तिमीहरूका मृत पिताले पाउँछन् ।
–मेरा पिताले पनि यसै गरी लिएर आउनु भएको सयौं दान हामीले चै पायौं तर एउटा मृतात्माले मात्र पाएको पनि हामीलाइ थाहा छैन त अनि कसरी हाम्रा पिताले चैं पाउने ग्यारेण्टी गर्नु हुन्छ ?
पुरोहित : राम्रोसँग काजक्रिया भएन भनें प्रेतयोनीबाट मृतात्माले मुक्ति पाउँदैनन् ।
–उसोभए हिन्दु बाहेक संसारका सबै मान्छे नर्क जान्छ्न त ? आदि आदि ।

खै यसै गर्नु अरे, हामीलाई यस्तै सिकाइएको छ ।
पुन दोहोरिएका श्रीमतीका अरे कुराको कुनै चित्तबुझ्दो उत्तर मसँग नभएकाले मैले नै प्रश्न गरेँ– “यो घरमा कमाउने पुर्याउने म हुँदाहुँदै किन तिमीसँग माग्नु हुन्छ बुबाले ? मागे पनि मसँग माग्नु पर्ने खै ! मेरा सपनामा आएर मसँग माग्नु भएको छैन त !” मैले घरमूली हुनुको रवाफ प्रयोग गरेँ ।
उनी केही बोलिनन् र म जितेका खुसीमा पुलकित भएँ पनि तर मनमा भने लागिरहेको छ– “पढेलेखेकी मेरी श्रीमतीको त चेतनास्तर यस्तो छ– अनि नारी त्यसमाथि पनि नपढेकी मेरी आमालाई म कसरी जोगाउन सक्थेँ र ! यी पण्डितहरूको चङगुलबाट ।

गौरादह–१२, झापा