नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

कृतिशेष हास्यव्यङ्ग्यकार घिमिरे मैदेलीप्रति सादर शब्दश्रद्धा सहित ।

माना माननीय, पाथी प्रधान मान्ने मेसोको म्याट्रिक नापतौलमा नापिएरै होला पच्चीस सय ग्राम तौलको धार्नीमा जे पनि जोखिएका छन् । अब मानापाथीले गाउँमा पनि ठाउ छोडिसक्यो । सबै परिणाम र परिमाणले जोखिम मोलेर पनि जोखिनुबाट कोही, केही जोगिएका छैनन् । यसै भएर होला आजकाल जेलाई पनि जोख्ने चलन छ । खसी, बोका, भेडा, च्याङ्ग्रा, राँगा, भैँसी जोखिए झैँ जोख्नै नपर्नेले पनि जोखिममा जोखिएर हल्का भएका छन् । मालको मोल गर्दा पनि धार्नीका हिसाबले निसाफ गर्न सजिलो हुने भएर राजनीतिक व्यवहारमा पनि आजकाल जोखिने गरिँदो रहेछ ! हाम्रा पोखरी खोला नदीनालामा माछा नभएर होला सम्प्रदि भ्यागुता पनि जोखिन थालेकाछन् । सिंह सरोवरमा हो कि दरबारमा हो लगभग छसय भ्यागुता रहेछन् । ती सबै भ्यागुताहरूमा म ठूलो हूँ भन्ने होड नचलेको होइन ।

थोरै मतिका सहमति अनुसार कसका इशारामा हो तराजुका जतापट्टि धार्नी पुग्न सक्छौँ त्यसमध्येकै ठूलोलाई नायक छान्ने भन्ने अठोट सबै भ्यागुताले गरेछन् । राजु भएपछिको तराजुमा एकाथरी भ्यागुता बस्न नभ्याउँदै कसले आँखा झिम्क्याइदिएर हो अर्कोपटिको भ्यागुतो फुत्त बाहिर पुग्दो रहेछ । छ सात पटक जोखिइसक्दा पनि तराजुको कुनै तर्फ धार्नी नपुगेकोमा यी भ्यागुतालाई धार्नी हुन मन नभएर होला कि जोखिनै मन नभएर होला ? कि देखाउनलाई मात्र जोखिएको होला ? भन्या त सुन्नमा आयो पचास भ्यागुताका खुट्टामा डोरीले इउटै झुत्तो पारेर जोखेमात्र धार्नी पुग्छ । त्यसरी जोख भ्यागुताको मूल्य एकएक करोड हुनेछ ‘म किन्छु’ भन्ने आकाशवाणी भएछ ।

आकाशकै वाणी त हो खै सफल भा ! त्यसै गरेको भए पनि भला यो जोखाइले त समय लिँदैन थ्यो त्यही पनि हुन सकेन । मान्छेले प्रकृतिको वरदान बनेको प्राणी भ्यागुतालाई पनि केको जोखतौल र किनबेच गरेको होला ! हाम्रा त्यत्राविधि खाएका भ्यागुता पनि जोखिएर बेकारमा हल्का मात्र भए । नाम न जस खरानी घस भनेको यही हो । बरु उत्तरदखिनका सर्प गरुडहरूलाई छेकिदिएका भए पनि त यी भ्यागुता निर्भय हुन्थे । बेकारमा जोखिए मात्र ।

भो अब यी भ्यागुता नजोख परचक्रीले भ्यागुता र यिनका मोलतोल पनि थाहा पाइसके । उताबाट पैसा पनि आएन क्यारे । हाम्रालाई हामीले जोख्नै परेन, अरुले जोखेर छाडिसके । सबै भ्यागुता हल्का भैसके अब तहल्का नमच्चाउने हो भने यो नटुङ्गिने भ्यागुते जोखाइ छोडे हुन्छ ।

बरु अब पुतली खेलमा लाग । झुसिले कीरा त पुतली बन्छ भने आखिरमा पुतलीनै हो क्यारे । अलि अस्तिनै ठूलो जमातका भ्यागुता र चेपागाँडाहरूले ट्यार्रट्यार्र गेर कठपुतली भनेको पुतलीलाई नै साच्चिकै पुतली मानेर खेलाए भै गो नि । अस्तिँको कठपुतली अहिलेको पुतली माने खेलै खतम । कहिले कठपुतली खेलायो कहिले त्यही कठपुतलीले आफैँलाई खेलाइदिन्छ । आखिरमा खेल्नै परेको त हो नि । गर्नु परेको केही छैन क्यारे पुतली, कठपुतली झुम्रा पुतली खेले भै हाल्यो नि ।

यत्रो प्राकृतिक सुन्दरता भएको मुलुकमा पनि पुतली छैन र भारत, चीनबाट ल्याएका नक्कली पुतली खेलाउनु पर्छ ? भो अब जे भो भो ‘कोही न कोही पुरानो पोइ’ भने झैँ भ्यागुता जोखेर पनि जोख्न लगाउनेले करोडको मोल राखेर एक पैसा पनि नदिएर हल्का पारी जोखेर छोडेको हुँदा भ्यागुता जोख्ने खेल छाडेर पुतली खेल खेलौँ । कठपुतलीलाई नै पुतली बनाऔँ । कि कसो ?

०००
‘फित्कौली’ अङ्क २४