विमल निभाकस्तो घुस्याहा
महाभूकम्पमा टोलको धेरैजसो घर भत्किएको भए पनि उसको घरलाई केही भएको थिएन । यो भाग्यप्रदत्त आनन्द धेरै समयसम्म कायम रहन सकेन ।
एक बिहान पत्नीको शृंगार ऐनामा हेरेर ऊ एक्कासि झस्कियो ।
‘के भयो हजुर ?’ सेतै कपाल फुलेकी पत्नीले ठिङ्ग उभिएको अधबैंसे पतिको खजमजिएको अनुहारमा हेरेर भनी ।
उसले शृंगार ऐनामा प्रतिबिम्बित चर्किएको भित्ता देखायो । यसले पत्नीको युगलनेत्र विस्फारित ढंगले च्यापिए । पहिले यही आँखाले उसमा सुमधुर काउकुती पैदा गथ्र्यो । अहिले केही भएन ।
‘राम्रो भयो हजुर ।’ एक छिनपछि पत्नी नक्कली दाँत चम्काएर मुस्कुराई ।
‘अलिकति भित्ता चर्किएको मात्र त हो नि ।’ पतिको चुपचाप पाएर सान्त्वनाका केही शब्दसहित भनी फेरि, ‘हाम्रो घर पूरै भत्किएको भए क हुन्थ्यो ।’ एक हिसाबले हुन सक्ने किन्तु नभएको सुखद् कल्पनामा पत्नी रमाइरहेकी थिई क्यारे ।
‘हामी भाग्यमानी नै हौं हजुर ।’ पत्नीले लगत्तै थपी ।
उसले फेरि पनि केही भनेन । सिरानी मुनिबाट शिखर चुरोटको बट्टा झिकेर एउटा चुरोट सल्कायो । र फुस्स धुवाँ उडाउँदै बिस्तारै कोठाबाट बाहिरियो । अनि बरन्डाको रेलिङमा दुवै हातले टेकेर एकनासले हेर्न थाल्यो ।
पत्नी पनि बेडरुमबाट बाहिर निस्किई ।
कहिलेकहीं मात्र देखापर्ने पतिको यस्तो गम्भीरताबाट (हातमा सल्किरहेको चुरोट पनि) अलिकति भयभीत भएर सुस्तरी भर्याङ ओर्लिन थाली ।
उसको छिमेकीको घरअगाडिको पर्खाल लहरेझ्याङले बेसरी बेरिएकाले महाभूकम्पमा ढल्नबाट जोगिएको भए पनि तीनतिरका पर्खाल भने मजैले गल्र्यामगुर्लुम ढलेका थिए । यसले उसको मनको छटपटी केही कम भयो ।
‘यति पैसावाल भएर पनि पर्खाल किन नबनाएको होला ?’ उसले अचम्म मान्दै आफैंलाई सोध्यो ।
‘पैसा नभएको नाटक गर्न खोजेको हो ।’ आफैंले जबाफ पनि मनमनै दियो ।
छिमेकीकी पठ्ठी श्रीमती झ्यालबाट यतै हेरिरहेकी थिई । उसलाई देखेर दृश्यबाट अलप भई । छिमेकीसँग बारीको एक टुक्रो जमिनलाई लिएर लामो समयदेखि अनमन चलिरहेको थियो उसको ।
‘निकै फुइँफाइँ गथ्र्यो ।’ भत्किएको एक डुंगुर इँटातिर हेरेर मनमनै भन्यो, ‘ठीकै भयो ।’
‘एउटा मामुली खरदार भएर पाँचतले घर कसरी बनायो ?’ उसको आँखा छिमेकीको पशुपतिनाथ मन्दिर आकारको माथिल्लो तलामा पुग्यो, ‘साले घुस्याहा ।’
ऊ रिटायर भएको झन्डै तीन वर्ष भइसकेको थियो । जागिर कालमा आम्दानी हुने उर्वर फाँटमा केही समय रहेर पनि अति सारो आर्जन गर्न नसकेकामा उसलाई अहिले गहिरो पछुतो भइसकेको थियो । (थुक्क बुद्धु) । यसो त यो तीनतले घर पनि उसै बेलाको सुपरिणाम हो ।
वास्तवमा कुरो के हो भने जिल्ला–जिल्लामा पक्की गोदाम घरहरू निर्माणाधीन हुँदा ठेकेदारको हार्दिक सहयोगले उसको घर पनि सँगसँगै जस्तो बनेको थियो । त्यसबेला ठेकेदारका मानिसहरूले सिंत्तैमा भनेर उसको घरमा कमसल सिमेन्टको प्रयोग गरेका थिए । कि क्या’ ऊ वर्षौंपछि चर्किएको भित्ताले गर्दा चिन्तित बनेको थियो ।
‘कुन्नि, ती सरकारी गोदामघरहरूका अहिले के अवस्था छन् ।’ उसले चुरोटको आखिरी सर्को तानेर तल हुत्यायो, ‘सबै महाभूकम्पमा भत्किसके कि ।’
भान्दाइ सहायकमन्त्री भएका बेलामा उसले पटक–पटक गोदामघरहरूमा निरीक्षणमा जाने अवसर पाएको थियो । क्या कमाइको मौका थियो त्यो । हुन त यस्तो मोज उसको जिन्दगीमा धेरै आएन । यस्तो उसलाई लाग्ने गर्छ । अब जे जस्तो भए पनि उसले छोराछोरीहरूलाई राम्ररी हुर्काएको थियो । त्यसैले आज दुई छोरा दुइटी छोरी विदेशमा बसोबास गरिरहेका थिए । र कान्छो छोरो यतै सँगै थियो । सबै सन्तानलाई आरामको जीवन दिन सकेकामा ऊ हाइसन्चो महसुस गरिरहेको थियो ।
टोलको खाली मैदानमा अहिलेसम्म बाँकी रहेका केही पालमा गएर उसको आँखा अड्कियो । महाभूकम्प गएको एक वर्षभन्दा बेसी भइसक्दा पनि केही व्यक्ति पालमै रहिरहनुको कारण उसले थाहा पाउन सकेको थिएन । यी घरविहीनहरूका दयनीय अवस्था हेरेर उसलाई केही खल्लो अनुभूति भएता पनि अन्तत ऊ मुस्कुरायो । आफ्नै घर भएकामा ऊ सन्तुष्ट थियो । पर्याप्त सन्तुष्ट अहिले एकाएक घरको भित्ता चर्किएकोले ऊ केही निराश भएको थियो ।
अघि पठ्ठी श्रीमती देखिएको झ्यालबाट छिमेकीको दाह्री जुँगावाल अनुहार देखापर्यो ।
छिमेकीले ख्वाक्क गरी थुक झ्यालबाहिर फाल्यो ।
‘साले घुस्याहा ।’ ऊ बर्बराउँदै कोठाभित्र पस्यो ।
सेतै कपाल भएकी पत्नी ध्यानले चर्किएको भित्तालाई हेरिरहेकी थिई । कान्छो छोरो हातमा चियाको गिलास लिएर सँगै उभिएको थियो ।
कान्तिपुर, चैत्र ६, २०७२
