नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

चिरञ्जीवी दाहाल :

जेठाबा दारी कपाल खौरन असाध्यै सिपालु थिए । उनको हात यति शितल थियो कि उनले दारी कपाल काट्दा दुखाइ भन्ने कुरा फिटिक्कै हुँदैन थियो । उनको हात शितल मात्र होइन, उनले दारी कपाल काट्दा एक थोपा पनि रगत निस्कदैन थियो । त्यसमाथि उनी निकै छिटो कपाल खौरन्थे । एक बिहान मात्र उनले ८-१० जनाको दारी कपाल सजिलै खौरिन सक्थे ।

उनीसँग कपाल खौँरदा हजामलाई जस्तो बिस तीस रुपैयाँ पनि तिर्नु पर्दैनथ्यो । एकदम निशुल्क मात्र होइन कसैको दारी कपाल खौरँदा उल्टै उनको बरू चोख्यान खर्च हुन्थ्यो । कपाल भिजाउने पानी खर्च हुन्थ्यो । पटक पटक छुरा अर्जाप्नु पर्थ्यो । घरमा दुहुनो भएका बखत त जेठी आमाले पनि थुर्पीमा घ्यु ल्याएर दिने गरेकि थिइन र कपाल काटिनेको खुइले टाउकोमा चोख्यान घस्न पाइन्थ्यो । दुहुनो नहुँदा भने उनलाई निकै सकस पर्ने गरेको थियो । “ए कालेकी आमा चोख्यान ले ले” भन्ने बित्तिकै उनले जसरी पनि ल्याउनै पर्थ्यो । अन्यथा जेठाबाले कडा गालीको वर्षा सुरुगरि हाल्थे ।

एकपटक गाउँका एकजना पण्डित, जेठाबासँग कपाल खौरन आए । सायद हर्पेमा घ्युको थोपो थिएन क्यारे । जेठी आमाले सिन्काको मद्दतले मदानी कोतरेर घिरौंलाको पातमा त्यही पुरानो नौनी ल्याएर दिइन् । कपाल खौरने काम सकेपछि, जेठा बाले पण्डितको टाउकोमा त्यही कुहिएको नौनी के दलिदिएका थिए, चारैतिर नराम्रो गन्ध फैलियो । गन्हाएर बसिसक्नु भएन । चिल्लो घस्दा घस्दै जेठाबालाई वाकवाकी लाग्यो । जेठाबा वान्ता गर्ने ठाउँ खोज्दै थिए पण्डितबाले बसिरहेका ठाउँमै वान्ता गर्न शुरु गरिहाले । कपाल काट्ने र काटिने बीच वान्ताको दोहोरि नै चल्न थाल्यो । लाग्थ्यो, त्यहाँ वान्ता प्रतियोगिता चलिरहेको छ । जसले धेरै वान्ता गर्‍यो, उसले राम्रै पुरस्कार पाउनेछ !

त्यसदिन जेठी आमाले पनि हुनसम्म गाली खानु पर्‍यो । “अब देखि त्यो कुहिएको मदानी कोतरेर चोख्यान ल्याइस भने झाप्पु खालिस् ।” जेठाबाले च्याँट्ठिदै भने । लोग्नेले जे भनेपनि सहन सक्ने जेठी आमाले त्यसदिन भने सहन सकिनन् । उनले पनि जीवनमा पहिलोपल्ट लोग्नेलाई ठाउँको ठाउँ जवाफ फर्काउँदै भनिन् “बिहानभरी मान्छेले खेतबारीमा कति काम गर्छन् । गाई बाख्रालाई घाँस काट्छन्, तिमी भने उल्टै अर्काको दारी कपाल खौरियो, दुनियाँको टाउको मुसार्दै बस्यो, यसरी गृहस्थ चल्छ ? अझै मुखमुखै लाग्न लाज लाग्दैन ? यसरी दुनियाँको कपाल खौरेर के लछार्यौ ? किलामा गाई बाख्रा भोकै छन् । यस्ता लाछीले जोइलाई हप्काउन अलिकति पनि शरम मान्नु पर्दैन ?”

जेठाबा तत्काल रिसाए पनि एक प्रकारले उनलाई पनि कुरा मनासिव लाग्यो । हुन पनि हो, तातो न छारो दुनियाँको कपाल खौरिएर आजसम्म के लछारपाटो लगाइयो र ! शहरतिर त दारी काटिदिएको पनि पैसा पाइन्छ रे । यो कुरा उनले पहिले पनि नसुनेका होइनन् । तर उता पैसा लिए रे भन्दैमा गाउँमा कपाल खौरिएको पैसा कसले दिन्छ र लिनु ?

यी जेठा बाले दारी कपाल खौरिएर आफैलाई नोक्सानी पुर्‍याए पनि त्यसको प्रत्यक्ष फाइदा भने मैले लिने गरेको थिएँ । हाम्रो घर, उनको घर भन्दा तल्लो कान्लामा भएकोले उनका घरमा को कपाल खौरन आयो म सजिलै थाहा पाउथेँ । जब जेठा बाको घरमा कोही कपाल काट्न आउँथ्यो भोलिपल्ट उसको घरमा प्रायः श्राद्ध हुने गरेको थियो । म भोलिपल्ट त्यही घरमा टुप्लुक्क पुगिहाल्थेँ । नपुग्नु पनि किन ? श्राद्धमा मजाले मासका फुरौला, सेलरोटी र दालभात तरकारीको साथमा रुचुन्जेल दही केरा खान पाइन्थ्यो ।

श्राद्धको मिठो मसिनो खान पल्किएपछि जेठाबासँग कपाल काट्न को आउँछ भनेर बुझ्न र कपाल खौरन आउनेको घर जान, मैले कहिले पनि बिर्सिनँ । एवं प्रकारले जेठाबाले कपाल खौरन र म श्राद्धमा जाने क्रम लामो समयसम्म चलिरह्यो । सधैँ जस्तै एकदिन म फुरौला र दही केरा खाने कल्पना गर्दै च्याँसे दाइको घरमा पुगेँ । उता च्याँसेको घरमा भने न पुरेत आएका थिए न श्राद्धको तरखर नै थियो ! च्याँसेका बाबु आमा घरमै रहेछन् ।
मैले हत्तपत्त उनीहरूसँग प्रश्न गरेँ “ठूलो बा, च्याँसे दाइ खै त ?”
“किन चाहियो च्याँसे दाइ ?” ठूलो बाउले उल्टै प्रतिप्रश्न गरे ।
“दाइको हिजो एकछाकी होइन र आज श्राद्ध कतिखेर थाल्नु हुन्छ भनेर ।”
“के भन्छ यो, हामी जिउँदै छौँ । च्याँसेले कस्को श्राद्ध गर्छ मोरा !” ठूलाबाउले तमाखु खाँदै गरेको नली थुतेर मेरो टाउकोमा बजाए ।

मैले रुन्चे स्वरमा भने “अनि च्याँसे दाइले हिजो जेठाबासँग किन कपाल खौरिएको त ?” मेरो मनको शङ्का समाधान गर्न ठूलो बाउलाई पुनः सोधेँ । “टाउकोमा खटिरा आएर कपाल खौरिएको नि !” ठूला बाउले निकै च्याँठ्ठिएर जवाफ दिए । म लाजले भुतुक्कै भएँ । घरमा जाँदा सबैले भात खाइ सकेछन् । त्यसदिन श्राद्धको फुरौला त के कुरा टाउकोमा फुरौला आकारको टुटिलो लिएर घर पुगेँ । साँच्चै भन्नुपर्दा त्यसै दिनबाट आजसम्म कपाल खौरिएको देखेकै भरमा म कसैको घरमा पनि श्राद्धको फुरौला खान गएको छैन ।

०००
चितवन