नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

भोज अर्याल :

“करिब एक घन्टाको समय सिमा भित्र तुरुन्त बैठक हलमा आउँनु होला ..!” आपतकालीन बैठक गर्नु परेको हुनाले सबै मन्त्रीहरूलाई यो सुचना सम्प्रेषण गरिएको हो । “जब यो खबर पाए सबै मन्त्रीहरू हस्याङ फस्याङ गर्दै बालुवाटारको बरन्डामा आए । कतै आफ्नै जागिर चट हुने होकि भनेर मुटुले ढ्याङ्ग्रो पिटिरह्यो धेरै जनाको । कोही त दौडेर आउँदा बोल्न पनि सकेनन्… !

साँझको ६ बज्दै थियो । प्रधानमन्त्री आइवरी सोफामा गजधम्म परेर बसेका थिए । पछाडि उनको बडिगार्ड ठाडो मुन्टो लाएर उभिएका छन् । सधैँ उट्पट्याङ कुरा गर्ने मानिस हुन् उनी । तर त्यस बखत अलि फुलेर बसेकाझैँ देखिन्थे । सायद उनीमा कुनै दिन सत्ता छोड्न पर्ने चिन्ता छ । या मन्त्रीहरूको काम कारवाही देखेर उनी दिक्कवाक्क छन् । उनको अनुहारले नै सबै कुरा बताइरहेको थियो ।

प्रमको छेवैमा मुख्य सचिव बसेका छन् ।मानौ प्रमको मुखौटोबाट केही झरेछ भने टपक्क टिपेर कपी रङ्गाउँलाझैँ गरेर । अलिवेर कोही बोलेनन् । मुखामुख मात्र गरिरहे । सबै मन्त्रीहरू आए झैँ मानेर बैठक सुरु गरे । तर टाउको गन्दै गर्दा त यातायात मन्त्री पो छुटेछन् क्यार । जाममा परेर ढिलो भएछ बरा उनलाई… !

कुरा गर्दा गर्दै बैठक हलमा फुत्त छिरिहाले मन्त्री । उनले आफैलाई धिक्कार्दै थिए । “यत्रो दिन सम्म मन्त्री भएर नाथे राजधानीको सडक जाम पनि कम गर्न सकिन मैले ।” यसरी मन्त्री हुन भन्दा त डाडुमा पानी लिएर मर्नु बेस ।” उनको कथन हो यो । उनी त लु खसेको झैँ पो देखिन्थे बरा । अरु मन्त्रीहरू पनि रुझेकै बिरालोझैँ गरेर बसेका देखिन्थे । केही उद्धिम गरेका भएपो हँसिलो हुनु अनुहार । कुच्चिएको भड्डु जस्तै । कुर्चीमा चप्किएर बसेका छन् ।

यतिकैमा बैठक शुरु भयो ! शुरुमा प्रधान मन्त्रीले नै कुराको फेरो समाते । हेर केटा हो छिटो छिटो कुरा सकाएर जम्न पर्छ आज । रातको बाह्र बजेतक । बालुवाटारमा बाह्र बजेसम्म चुस्की लाएर बस्नी हो । सबैजना गललल..हासे । तालीको फोहरा पटटट् … !

सबै भन्दा पहिले सुरक्षित भएर भ्रष्टाचार गर्न कसरी सकिन्छ ? सबैको प्रश्न थियो । प्रम बोलिहाले “हेर्नुस् यसमा मेरो शुन्य सहनशीलता भए पनि मेरा मन्त्रीहरूलाई हल्का छुट दिने सोचमा छु । आफू जोगिएर गर्नु सबै कुरा । जोगी हुने हिसाब ले केही नगर्नु ।” मन्त्रीका मुखौटाहरू गललल हासे … !

प्रम पनि मुसुमुसु मुख छोपेर हास्दै पो छन् बा ।

अख्तियारका मतियार बाट बच्नु पर्छ । नत्र हाम्रो डेरै कहाँ सर्छ सर्छ… !

यत्तिकैमा स्वास्थ्य मन्त्री बोलिहाले । “बा ! बा ! के भयो र हजुरलाई ..?” धत् उल्लु के बैठकमा पनि बा भनेको प्रम ज्यू भन्न ।” हल्का चिमोटेझैं गरेर कानमा फुसफुस कुरा गरेझैँ गरे । छेवैमा बसेका छिमेकी जिल्लाका विल्ला मन्त्रीले । “म पनि बाकै जिल्लातिरको हुँ । छिमेकी जिल्ला हाम्रै हो किल्ला । बा भन्न मिल्ला किन मिल्ला ।” गीतै पो गाउन थाले बरा मन्त्रीले त । धत् मन्त्री ज्यु । राति ताल परेको बेला पो गाउने हो । तालनबेताल के तालको को मान्छे तपाईं पनि । प्रम पट्के !

सन्नाटा छायो.! डरैडरले घोसे मुन्टो पारे ! मन्त्रीगण जति सबै ओइलाएकै साग झैँ गरे ।

गृहमन्त्रीको पालो आयो बोल्ने । के बोल्ले के नबोल्ने मेसै भएन उनलाई । कहिल्यै बोलेको भए पो बोली फुट्छ । उनी त अझै रुखो टर्रो पाल्टीको मन्त्री न परे । बल्ल बल्ल कनिकुथी कुरा राखे । उनले आफू गृह जिल्ला गएको र उतै धेरै खुसी भएको कुरा गरे । गृहिणी ले अचार किन्न भनिन् त्यही विचारले उनी उता गए । राम्रा राम्रातरुनी देखेर रनभुल्ल पो भए उतै !

गएनन् मात्रै दुई चार दिन उतै बिपत्ता भए ।

प्रधानमन्त्रीले सोधे । “के कसो छ गाउँको खबर ?” के हुने खबर गोबर सोत्तर । त्यही त हो नि गाउँको । उनलेदेशमा शान्ति सुरक्षा दिन नसकेर हालत खराव हुदा सराव पिउककंन पर्ने कुरा वताए । आफुलाइ कसैले पनि नटेर्ने गुनासो गर्दै आँसु समेत झार्न भ्याए ! यस्तो हालत हेरेर सबैले उनैलाई हेरे । उनले त एक गिलास पानी पो पिएर सास फेरे ।

सूचना तथा सञ्चार मन्त्रीले बोल्ने पालो कहिले आउला भनेर पालो कुरेर गालोमा हात राखेर बसेका थिए । भन्दाभन्दै बोलिहाले मनको कुरा खोली हाले । जिब्रो थुत्ने कुरा के हो भनेर सबैले सोधे । आफूले चाहेमा जिब्रो मात्र होइन अरु धेरै कुरा थुत्न सक्ने काम गर्छु भनेर जवाफ दिएर रवाफ लगाए । गुरुङको छोरो हुँ बोरोमा राखेर सुरुङमा पुर्‍याइदिन्छु भनेर भन्न भ्याए । किन र कसरी भनेनन् । यिनले त कसैलाई गन्दै पो गनेनन् । पत्रकारहरूलाई धेरै नअमल्लिन भन्दै सम्हालिन सुझाव दिए । सबैजना गललल.. हाँसे ।

श्रममन्त्रीको पालो आयो फेरि कुरो को चुरो समातिहाले उनी पो के कम । उनले कुरा राखे । “प्रधानमन्त्रीज्यू दिनमा हजार भन्दा बढी युवाहरू विदेश जानबाट कसरी रोक्ने होला ?”

प्रमले जवाफ फर्काए । “हेर्नुस् मन्त्रीज्यू जानेहरू जान्छन् । आउनेहरू आउँछन् । मलाई त हल्का महसुस हुन्छ यस्तो कुरा सुन्दा । कम्तीमा हाम्रो टाउको त दुख्न कम होला । उतै सरुन् जे गर्नि हो गरुन् । सबै जना मरिमरि हाँसे ! बैठक अगाडि बढ्यो । बढीनै रह्यो ।

शिक्षा मन्त्रीको पालो आयो बोल्ने । शिक्षामा बजेट कम हुनाले भिक्षा जस्तै माग्न परेको गुनासो गरिन् । अर्थमन्त्रीले थपथाप गरौँला नि भनेर थामथुम पारे । उनले त झन् बजेट नै रित्तिएर गएको भन्दै अर्थ न बर्थका ताना सुनाए । सबै जना छक्क परे । के कुरा हो यस्तो भनेर । सबै मान्छे भ्रष्ट हुन थालेको आफू पनि यसमा प्रष्ट हुने कुरा दोहोर्‍याए उनले । मुस्किलले दरबार बनाएको अलिअलि उतै खन्याएको कुरा गरे उनले । बैठकले अनुमोदन गर्‍यो सबै कुरा । कर्मचारी चारो थप्न भनेर रोइरहेको तर आफूलाई मुस्किल भएको कुरा सुनाए ।

सडक दुर्घटना कसरी कम गर्ने भन्ने कुरा पनि भयो । यस कुराले आफूलाई नछुने कुरा गरे प्रमले । आफ्नो कुर्ची कुन बेला लड्ने हो भनेर रातमा निद्रा नपरेको कुरा गरे उनले । जब यो कुरा गरे सबै जना छक्क परे । के भनेका हुन् यी बा पनि । मर्ने बेलामा कति लोभ होला हुन पनि । रोगले गालेको ज्यान । आराम गरे कसो होला ?

मधेसतिरका एक मन्त्री पनि बोले । अरे के पी बा आपका बहुत पसन्न करेगा लोग । बहुमत ल्याइ हाल्नु हुन्छ ! आरामसे सुतिलिनु होला ..! बा जुँगा मुसारेरै बसे ! खुसीले भरिएर आयो उनको अनुहार ! मधेशमा चौरासीको चुनाव जित्ने आशले । पहिलेको चुनावमा जस्तै लुतोले खुइलेको कुकुरझैँ नहुने भैयो भनेर ।

खुरुखुरु कुर्ची छोडेर सुरुसुरु जानु नि बालकोटको बार्दलीमा बसेर घाम ताप्नु ।

कुर्ची ओगटेर मात्र अब के नै नाप्नु छ र ? सबै जना भन्दै थिए । “बाको बुद्धिको बिर्को कहिले खुल्ने होला ?” सबै जना भोकले मर्न थालेछन् । बुद्धिको बिर्को खुलोस् नखुलोस बियरको त खोल्नै पर्छ । खाना तयार भएको खबर आयो भित्रबाट । सबैजना हौसेर रमाउन थाले । एकैछिन रोके फेरि बाले … ! पर्ख भाइ हो सबै भन्दा पहिले मिटिङ सक्न पर्छ । अनि मात्र पेट भर्न पर्छ । सबै जना किचन हलमा हुलिँदै गए ! आइ लब यु के पी बा ..!

सबै जना रोजी रोजी रम र ह्विस्की हालेर गिलास भरे । खाना त एकै छिन पछि मात्र हुने अरे । सबै जना लाइरमले गाल्यो अनि सबैको पारो चढ्न थाल्यो । कोही नाच्न थाले कोही गाउन । कोही रमाउन एक अर्काकै हात पाखुरा अनि के के हो के समाउन । नौ बजे सुरु गरेको बाह्रै बज्यो । केही यता लडे कोही उता लडे । बा ले त मजै सँग सबैको अनुहार पढे । धेरैले त ओली बा ! ओली बा लब यु । भनेर गीतै गाए ! कसैले त गएर म्वाई पोखाए.. !

बुढा रिसाएझैँ गरे । ए ए के पारा हो हँ ! अलि लिमिटले खाउ भाइ ..। मसँग नआउ । छिटै घर जाउ ! आफ्नै बुढीकै गालाको छाला उप्किने गरी चुप्पा खाउ । परराष्ट्र मन्त्री बालाई हेरेर मुस्कान छोडिन् । यो सुनेर सायद उनको पनि मनै हलचल भयो क्यारे ।

तर के गरुन् उनी पनि । घरमा उनका पनि त बुढा छन् । रियाल चुहाउँदै होलान् । अरु चुहाउने त उमेरै छैन बराउनको पनि । बल्ल असी न पुगिरहेका छन् । खसीकै अवस्था छ उनको पनि । उमेर नमिलेको जोडी न पर्‍यो ।

धन्न बसेकी छन बिचरा आर्जु ..!

यति भनेर बाले सबैलाइ बाइ गरे ! “केटा केटी हो ! छिटो छिटो घर घर जाओ ..! ककस्ले के खाने हो खाओ ..! भोलि सखारै मन्त्रालय जाओ पैसो कमाओ ..! छिटो छिटो घर बनाओ ..! जनताको कामको अलिअलि लुतो कनाओ.. !

सबैको जय होस् ! देशको काम भए होस् ! नभए नहोस् … ! लाल सलाम ! देशको धन्दा यसरी नै चलाम् ! सत्ताबाहिर गएकालाई प्रचण्ड घाममै सडकमै जलाम् ..!” यो हो बाको बोली । कुर्चीबाट लड्ने । छन् कि आज कि भोलि ! जय होस् ।

०००
क्यानाडा