नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

महेन्द्र उपाध्याय :

फित्काैलीकाे खित्काैली युटुव च्मानलमा हामी अर्को एउटा हास्य श्रृङ्खला लिएर उपस्थित भएका छौँ । यो नयाँ हास्यश्रृङ्खला समसामयिक राजनीतिक तथा सामाजिक पर्यावरणमा केन्द्रित हुनेछ । ‘गसिप विथ गरिमा’को यो दाेस्राे श्रृङ्खलामा गणतन्त्र भर्सेज राजतन्त्र सम्बन्धी अहिलेकाे युवा पुस्ताकाे धारणा समेटिएकाे छ । ट्वाक्कटुक्क ठट्यौलीको स्वरुपमा संयोजित यस किसिमको प्रस्तुतिले सबैलाई मिठो मनोरञ्जन दिनेछ भन्ने विश्वास हामीले लिएका छौँ । तपाइँहरूको लाइक, कमेन्ट, सेयर र सस्क्राइवले हामीलाई यसका अरु श्रृङ्खला प्रस्तुत गर्न हौसला प्नाप्त हुनेछ । यहाँ प्रस्तुत छ ‘गसिप विथ गरिमा’को यो दाेस्राे श्रृङ्खलाकाे स्क्रिप्ट । भिडियाे सामग्री हेर्न चाहिँ युटुव च्यानलकाे याे लिङ्कमा जानुहाेला ।  a8BqGb-JIyU 

हाम्रो देशको राजनीति के हो ? कहिले राजा नराम्रो देखिन्छन्, कहिले अब नेता नराम्रा भए । फेरि तिनै राजा नल्याइ भएन रे !
धन्न जनता राम्रा छन् र देश बचेको छ है ।

राजनीति भनेको ‘रीसाइकल बिन’ हो राजाको जमाना सकियो भने ‘गणतन्त्र’ भनेर रिसाइकल गर्छन् । अब नेताहरू बिग्रे रे ! ‘राजा ल्याऔँ’ भनी हिँड्या छन् । अनि जनता भने ‘प्लास्टिक झोलाजस्तै भएका छन्‌– जस्लाई चाहिन्छ उसैले प्रयोग गर्छ । फाल्छ ।

हिजो राजाले लुटे भनेर सडकमा नारा लगाउनेहरू नै आज ‘राजा फर्काऔँ’ भन्दैछन् ! यो उस्तै भयो, ‘पहिले पुरानो माया छोडें’ अनि पछि ‘फेरि ब्लक खोलेर हेलो’ भनेर म्यासेज गर्ने जस्तो ! अचम्मै छैन त ?

अहिले नेपालका जनता तीन किसिममा बाँडिएका छन्‌ः
एक राजवादी – जो भन्छन्‌– राजा आऊ देश बचाउ । हाम्रो हुत्ती छैन । राजा आऊ, देश बचाऊ ।
अर्का छन् गणतन्त्रवादी– जो भन्छन्, ‘लोकतन्त्रले हामीलाई स्वतन्त्र त बनायो । बनाएकै हो र ? कसैलाई थाहा छ कि हात उठाउनुस् त ?
अनि अन्तिम हुन्‌– ‘बिचरावादी’ । राजा आए पनि ठिक, गणतन्त्र भए पनि ठिक ।

अब फेरि अर्को खेमा पनि तयार हुँदैछ । अस्ति एउटा आईटी पढ्ने भाइ भन्दै थियो । दिदी, न राजा चाहिन्छ, न नेताहरू ! म चाहिँ ‘देश चलाउने सफ्टवेयर’ बनाउँछु ! त्यही सफ्‌टवेरले चलाइहाल्छ नि देश !

राजतन्त्रमा पनि रमाइलो थियो । राजालाई भगवान् मान्ने जमाना थियो । मान्थे सबैले । उहिले कर याने ट्याक्स हैन भेटी चढाउँथे है । राजा पृथ्वीनारायण शाहले नेपाल एकीकरण गरे ! राजा महेन्द्रले पञ्चायत ल्याए ! राजा ज्ञानेन्द्रले ‘कु’ गरे !

त्यो बेला राजा चोर देश छोड भन्थे है । अहिले राजा आऊ देश बचाऊ रे ! यही हो राजनीति । कुरो गजप लाग्दो छैन त ?

मलाई त लाग्छ नेताको अनुहार बेला बेला देखिरहनु पर्ने हुन्छ । त्यही औडाहाले राजा बोलाइरहेका छन् । एक चोटि राजा बनाएर पठाइदिए पछि त सदियौँ सदियौँसम्म भोट माग्न कोही आउन्न । आउनै पर्दैन । जनताको टाउकै दुख्दैन हैन र ?
तर राजा भने कहिल्यै भोट माग्न आउदैन ! गाली गर्नु पनि पर्दैन । राजा गाउँ पनि आउँदैनन् । है क्या मजा ।

“२०६२/६३ पछि गणतन्त्र आउदा पनि यस्तै त आश थियोे हैन र ? ‘राजा हुँदा देश टाट पल्टियो भनेका थिए है, अहिले आएर अब बाकी केही छैन !’

राजा आउन अलि ढिलो गरे भने नारायणाहिटी पनि लोकतन्त्रले खाइदिन सक्छ । लाईक अ ललिता निवास । लाइक अ बालुवाटार ।

यता लोकतन्त्रको पनि आफ्नै रमाइलो छ । हामीले चाहेकोलाई भोट दिन पुरै स्वतन्त्र छौँ ! र पाँच वर्षसम्म पछुताउन पनि पुरै स्वतन्त्र छौँ ! फेसबुकमा स्टाटस लेख्यो गाली गर्‍यो । रिलमा भिडियो क्लिप हाल्यो । ट्राेल गर्‍यो । बस् ।

के चासो हैन, दुनियाँको मलाई ?
दुनियाँले नगरोस्, अप्ठ्यारो मलाई ।

भो भो, पर्दैन, म यहीँ ठीक छु,
न सानो, न बन्नु छ ठूलो मलाई ।

राम्रो भनेको तिमी जस्तो हुनुपर्छ,
बन्नुनै छैन त्यति राम्रो मलाई ।

बनेँ आफैँ बरफ, मलाई छोएर,
जो जो भनी हिँड्थे, आगो मलाई ।

यतिमै बुझ्यो है ? तिम्रो पनि चित्त,
अलि बढी चाहिन्छ, अँध्यारो मलाई ।

मनै छु अहिले ईश्वरको निधारमा,
धन्यवाद जस्ले बनाए धूलो मलाई ।

ऊ दुख सुनाउँछ, म रोई बस्छु,
यहीँ बानी मन पर्छ, मेरो मलाई ।

तिमीलाई भेट्नुको यही कारण हो,
म खोजी रहन्छु, पुरानो मलाई ।

तिमीले जानै पर्छ, अर्काको जागिरमा,
किन भयो यति चाँडै, निको मलाई ?

तिमी बाहेक अरू को सक्ला कुन्नि ?
पार्न गुराँसजस्तै रातो मलाई ।

हैट, के के कुरो गर्दै थेँ गजलका सेर पो झरेछन् । अँ, सेरको कुरो गर्दा एउटा अर्को सम्झना भयो । छैटौँ सातौँँ पटक बागडोर समाउने जोग छ भन्ने जोगीहरूका सेर के गर्दैछन् हिजो आज ? तपाइँ देखिरहनु भएकै छ, मैले भन्नै परेन । घरी यताको गणतन्त्रे दौराको फेर समाउँछन्, घरी उताको गणतन्त्रे दौराको फेर समाउँछन् । गाह्रो छ यी बाबैलाई पनि । पाँचौ छैटौँ पटक गन्ती गर्दागर्दै राजा आऊ देश बचाऊको लहर शुरू भइसक्यो । हुरी बनेर सपना सबै उडाउँछ कि क्या हो ? अनि उडायाे सपना सबै हुरीले… गीत गाउँछन् बस्छन् त हाेला नि यी बाबै पनि ।

हामी बोल्न स्वतन्त्र भयौँ ! तर हाम्रो बोली सुन्ने कोही छैन । हामी जुलुस निकाल्न स्वतन्त्र भयौँ ! तर अधिकार उपयोग गर्न ?

खास गरेर लोकतन्त्रमा नेताका दुई चरित्र देखिन्छन् : चुनावअघि जनता भेट्न आउने नेता र चुनावपछि गायब हुने नेता ।
यहीँ काठमाडौमै आउँछन् रे । यो देशमा लोकतन्त्र जनतासम्म त पुगेको छैन । तर नेतासम्म चाहिँ पुगेको छ है । उनीहरूका भाइ, बहिनी, साला, साली, साला सालीका सालासालीसम्म पनि पुगेको छ । हामीसम्म पो पुग्नै बाँकी त ।

फेरि राजा आउने कुरा सुन्छु ? राजालाई पनि कति हतार हो फेरि ? जाऊ भन्नासाथ गइहाल्ने । अनि आऊ भन्न पा छैन आउन खोजिहाल्ने ।

तर मजाको कुरो यो हो कि लोकतन्त्रमा देख्न चाहिँ पाइने है ।
– न्यायाधीश कमिसनको बार्गेनिङ गरिरहेको ।
– आइएनजिओले पैसा बाँडेको ।
– गिरिबन्धु सकेको ।
– ललिता निवास खर्लप्पै । अलिअली टुक्रा फिर्ता भएको । बालुवाटर फिर्ता गरेको ।
– वाईड बडी नेपालसम्म आईपुग्दा न्यारो बढीमा बदलिएको ।
– सत्ताका मुख्तियारहरूले नेपाली नागरिकलाई भुटानी बनाएर अमेरिका पठाइरहेको ।
– प्रचण्ड जङ्गल जान्छु भनेको ।
– देउवा बोलेको देखिन्छ, तर बुझिँदैन ।
– अनि के पि बाले भ्रष्टाचार गर्दिन भनेको ।
यी एकसेएक नवीन जोक हैनन् त ? जो हामी देखिरहेका छौँ । सुनिरहेका छौँ र मज्जाले हाँसिरहेका छौँ

राजा हुँदा कसैलाई थाहा थियो त यति धेरै सुन नेपाल आउँछ भन्ने कुरा ? आम्मामामा ! आउने पनि कति हो सुन ?
५० किलो भन्दा तल त कहिले आउदै नआउने भन्या । तर यी हाम्रा नेता चाहिँ साह्रै लोभी ! एक किलाे सुन रे, तीस धुर जति ठुलो च्यादर (पाता) बनाउन सकिन्छ रे । ७० किलो सुन समात्दा पशुपतिलाई त सुनले नै मोड्न सकिने रैछ नि ।
त्यसो गरे गरेनन् । अनि पो भन्न पाइन्थ्यो होला– राजाले चोरेको सुन हामीले फिर्ता गरौं । सबै सबै झ्याप हान्छन् डाँकाहरू । अनि के हुन्थ्यो ? हो त्यै त भइरहेको छ ।

सन्नुस् त, तपाइँलाई के लाग्छ, राजतन्त्र फर्किन्छ ? अहिले केही मान्छे राजसंस्थाको फिर्तिका लागि सडक तताउँदै छन् है ।
कस्सिएर प्रसाईं दाइ लागेका छन् त ? तर उनको पनि पारा खै के खै के ! अघिल्लाे दिनसम्म मा कसम म भाग्दिन भन्दै थिए तिनकुनेतिर यस्सो २/४ सय अश्रुग्यास पड्केकाे के थियो दाइ त बेपत्ता पो हौ ? पुलिसले धुइँपताल खोज्दा पनि भेटिएका छैनन् त ।

के राजा फर्कन्छन् त ? यसै त कसरी फर्कने ? के मा टेकेर फर्कने । रातो कार्पेट टेकेर मात्रै त हुन्न होला । संविधानको कुन धारा टेक्ने ? छेक्नेहरू पनि छँदैछन्, तिनका ढाड कसरी सेक्ने ? यो सब नगरी सुरुक्क नारायणहिटी पसेर खुरुक्क सिंहासनमा बस्दा हुन्छ त ?

राजा फिर्ता ल्याउन पनि जनमत संग्रह’ गरिदिए हुन्थ्यो बरू ! यसो गर्न पनि कहाँ सक्छन् र फेरि ! ‘जोगीदेखि भैँसी डराउने, भैँसीदेखि जोगी डराउने’ उखान जीवितै छ क्यारे !

तर लोकतन्त्रले देशमा जनता कसैलाई बाँकी राखेकै छैन । नीति, नैतिकता, आचरण, बेहोरा सबै त सक्किइसकेकै छ ।
आजभोलि त मान्छेले डबल पार्टीको सदस्यता बनाएर राखेका हुन्छन् रे ! एउटा नयाँ पार्टीको अर्को पुरानो पार्टीको ।
यस्ता दोहोरो सदस्यता बोकेका नेताले जित्न देलान, के लाग्छ तपाईलाई कमेन्ट गर्नुस् है ।

राजालाई त अहिलेका नेताको भोटले नै हराउन सकिन्छ । हैन र ? आज बिहान एउटा नेता एउटा अलपत्रकारलाई भन्दै थियो
‘जनता नै सर्वोपरी हुन् !’ अनि ‘सर्वहारा’ कसरी बने त ? यो राजनीति भनेको पनि ‘नेटफ्लिक्स सिरिज’ जस्तै रैछ । पटक–पटक नयाँ सिजन आउँछ, तर अन्त्य चाहिँ कहिल्यै हुँदैन !

नेता फेरिन्छन्, नारा फेरिन्छन्, तर जनताको हालत कहिल्यै फेरिँदैन ! राजाको पञ्चायत फालेकै ३५ वर्ष भइसक्यो । औँलामा गन्न सकिने दुई चार हजार नेता बाहेक आम जनताको हबिगत फेरियो त ?

राजा आए पनि, नेता आए पनि, जनता चाहिँ ‘भोट बैंक’ मै सीमित रहन्छन् ! ३, ४ वर्षमा चुनाव आउँछ, भोट हाल्यो, नेता चुन्यो, चुनिएको नेता राजधानी पुग्छ र उतै महल बनाउँछ, अनेक नैतिक अनैतिक धन्दामा डुब्छ । मानौ निर्धा नागरिकको भोट उसलाई राजस्व, घुस र भ्रष्टाचार गर्ने लाइसेन्स बनेको छ । लाइसेन्स प्राप्त लुटेराले देश र जनता नलुटेर के गरोस् त ? यति नबुझेसम्म यस्तै त हो चल्ने ।

तर जाँदाजाँदै भन्नै पर्ने कुरा चाहि के हो भने देश बचाउने नेता होइन, सचेत जनता हुन् !! अनि यो एउटा प्रश्न “अब तपाईँहरूलाई सोध्छु— राजतन्त्र चाहिन्छ कि लोकतन्त्र ? जवाफ आउला ।

नेताहरूले जनता स्वतन्त्र बनाएका छन् रे— खासमा अहिले जनतालाई बोल्न नजान्ने बनाएका छन् ! र बोल्ने स्वतन्त्रता दिएका छन् । अनि उनीहरूले चाहिँ लुट्ने स्वतन्त्रता पाएका छन् । हेरौँ यो अवस्था कहिलेसम्म चल्दो रहेछ !!

०००
फित्कौलीको खित्कौली युटुव च्यानलमा प्रस्तुत ‘गसिप वीथ गरिमा’ भिडियो सामग्रीका निम्ति तयार गरिएको र सामान्य सम्पादन गरिएको स्क्रिप्ट अंश ।