डा.रवीन्द्र समीरढुङ्गाको देवता
लेउ लागेको हेर्दै घीनलाग्दो ढुङ्गो देखेर उसलाई सनक चढ्यो । अनि अलिकति अबिर, अलिकति फूल, अलिकति अक्षता, दुई चारवटा सिक्का र रङगी, बिरङ्गी ध्वजाहरू बाँधेर बिरामी छोराको निम्ति भाकल गर्यो– हे प्रभु मेरो छोरोलाई निको बनाऊ, सके कालो बोको नसके लोकल कुखुरो चढाउँला ।
अर्कोदिन छोराको नाडी झनै पातला हुँदै गए, मुखमा हालेको पानी सररर बाहिर झर्यो जसरी उसले त्यो ढुङ्गामा गाईको दूध चढाउँदा दूध बाहिर झरेको थियो ।
बच्चालाई कठैवरा, विचरा भन्न उसको घरमा आफन्तहरूको भीड लाग्यो, त्यहाँ भन्दा ठूलो भीड ढुङ्गाको वरिपरि लाग्यो– पूजा गर्न, ढोग्न, फूलप्रसाद चढाउन, आशिर्वाद लिन ।
त्यही रात आकाशबाट उदीयमान एउटा तारा झर्यो, सृष्टिको रोलक्रम अनुरुप उसको पालो मिचियो । बलिन्द्र धारा आँसु बहाउँदै मसानघाटमा छोरालाई कणकण बनाएर ऊ रुँदै फर्कियो, उसको जीवनमा सुनामी आयो ।
उसलाई दोस्रोपटक सनक चढ्यो अनि त्यो पूजित ढुङ्गा अर्थात् देवताको मूर्ति पखाल्यो अनि पहिलेजस्तै लेउ लागेको कालो ढुङ्गो बनायो ।
भोलिपल्ट त्यो ढुङ्गामा गोठालो बसेर विरहको मुरली बजाएको सुन्यो, पर्सिपल्ट साइँलो ज्यामीले त्यो ढुङ्गालाई घनले फोडेर, टुक्राटुक्रा पारेर हाटमा लगेर बीस रुपियाँमा बेच्यो र केटाकेटीलाई जाउलो खुवाउन चामल लिएर फर्क्यो ।
उसलाई आफ्नो दोस्रो सनकप्रति गर्व लाग्यो– मैले गर्दा आज कसैको पेटमा अन्न त पर्यो ।
काठमाडौं
