lekhanath pokharel
खोटाङ, खार्पामा २००४ सालमा जन्म भई हाल काटमाडौं निवासी हुनुहुन्हुन्छ लेखनाथ पाेखरेल । पेसाले सिभिल इन्जिनियर पाेखरेल सेवा निवृत्त भएपछि साहित्य सिर्जनमा सक्रिय हुनुहुन्छ । पकलीको गाउँ (नियात्रासङ्ग्रह), मार्बल-हाउसकी शालीनी (कथासङ्ग्रह), चिबे-नकटो (हास्य निबन्धसङ्ग्रह), रुपान्तरण उहाँका प्रकाशित कृति हुन् । हालसालै उहाँकाे उपन्यास कृति वनिता प्रकाशित भएकाे छ ।
चिबे-नकटो
वि.सं.२०८०
लेखनाथ पोखरेल : भर्खर मात्र सरकारी जागिर सुरु गरेको थिएँ । पहिलो महिनाको तलब हात परेकै
पुरा पढ्नुहाेस्नबल्झिएको च्याँखे
वि.सं.२०८०
लेखनाथ पोखरेल : लेखनको विषयबस्तु नभेटेको म घोत्लिएर एक्लै बसिरहेकोबेला अनुहारमा मधुर मुस्कान छर्दै पहिलो पटक
पुरा पढ्नुहाेस्म बुढो भएँ अरे !
वि.सं.२०८०
लेखनाथ पोखरेल : आफ्नै मन सुन्दर नभएसम्म कुनै पनि कुरामा सुन्दरताको झलक पाइन्न भन्ने कुराको भेउ
पुरा पढ्नुहाेस्भाउँतो पो आइलाग्यो !
वि.सं.२०८०
प्रेतलेखक ‘गुल्टन’को कुरा सुनेपछि घर पुग्दा नपुग्दै ममा आत्मकथा लेख्ने भीमकाय भूत सवार भइसकेको थियो ।
पुरा पढ्नुहाेस्यो पनि झुटो हो !
वि.सं.२०७९
त्यसो त म कुनै सत्यवादी हरिश्चन्द्र होइन । म मज्जाले झुटो बोल्छु । अरुलाई गाली गर्ने
पुरा पढ्नुहाेस्साहेब ध्यानमा होइसिन्छ
वि.सं.२०७९
दुई वर्षदेखि काठमाडौ पुग्ने अवसर पाएको थिइनँ । एक दिन एउटा साथीले फोनमा भन्यो- “तिमीलाई थाहा
पुरा पढ्नुहाेस्प्रवृत्ति
वि.सं.२०७९
लामो कुरा गर्न नजान्ने, नयाँ पुस्ता विवेकशील हुन्छ भन्ने आदर्श सोच राख्ने, पेन्सनको रकम हात परेको
पुरा पढ्नुहाेस्म त ट्वाँ परेँ नि !
वि.सं.२०७९
दुनियाँ गए जाओस् भड्खालोमा । दिएर आफ्नो र खौरिएर मसिनु त कसले पो बनाउन सक्यो र
पुरा पढ्नुहाेस्हस् हाकिमसाब !
वि.सं.२०७९
लहलहाउँदो जवानीको २१ वर्षे उमेरमा सरकारी जागिरमा छिरेको थिएँ ५८ वर्षको उमेर पुगेकै दिन चङ्गाचेट भएजस्तै
पुरा पढ्नुहाेस्आमाको माइतीघर
वि.सं.२०७९
गफ गर्न बिछट्टै सिपालु पल्लाघरे दाइको जोडी औधी मिलेको थियो । दाइ जति गफाडी थिए भाउजू
पुरा पढ्नुहाेस्
