माणिकरत्न शाक्यमुङ्लिङका मीतज्यू फिर्ता
पोखराका हास्यव्यङ्ग्यकार दाजुको नजरमा परेको म र उहाँको भान्जालाई जोडिदिनु भएको मीतज्यू शब्द आजैका दिनदेखि बदर हुने गरी उहाँलाई सधन्यवाद फिर्ता गर्छु ।
माणिकरत्न शाक्य :
म प्रत्येक शुक्रवार आँबुखैरेनीबाट काठमाडौंको चावहिलको मेरो घर आउँथेँ । र, शनिबार बेलुका आँबुखैरेनीमै बास बस्न पुग्थेँ । त्यहाँ रहुन्जेलसम्मको नियमित प्रक्रिया नै यही थियो ।
एकदिन शनिबार आँबुखैरेनी फर्किने क्रममा बसमा मान्छे भरिदिने दलालसँग भेट भयो । तिनैले मलाई मुग्लिङसम्मको लागि रु.१००/ दिनुहोला सर भनेर बस चढ्न पाको छैन लिइहाले । अरुबेला नागढुङ्गा कटेपछि मात्रै पैसा दिन्थेँ । दलालका कारण बसमा लफडा भएर दोहोरो भाडा तिरेको छु । यो घटना म कहिल्यै भुल्न सक्दिन । सय रुपैयाँको आसन जमाएर बसिराखेँ । केहीबेरमा बस गुड्यो, नयाँ नैकापको छेवैमा पुगेपछि बस गुड्न छोड्यो । पेट्रोल नभएर पो रहेछ ।
काठमाडौंबाट हिँडेको बस नेपालगञ्जबाट पनि निकै टाढा रुटमा चल्ने बस रहेछ । मैले बस गुड्ने वित्तिकै ठट्टा गर्दै खलाँसीलाई भने- त्यत्रो टाढा जानुपर्ने बसमा पेट्रोल नभइ पुगिन्छ र ? खलासीले भन्यो- हिजो बेलुका बसमा भएको पेट्रोल चोरी भएछ, । पेट्रोल भए नभएको त स्टे्ररिङको छेउछाउमा भएको मिटरले देखाइहाल्छ नि- मैले थप प्रश्न गरेँ । त्यस्तै हो, सर गाडी लाइनको कुरा भन्दै खलासी हामीबाट उम्किए ।
एउटैै सिटका म र मास्टरसाहेवका वीच पेट्रोल बिनाको बसले यात्रीलाई नेपालगञ्ज पुर्याउन खोजेको कुराले हाँस्दै जाँदा बाटो कटेको थाहै भएन । बसले टन्न आफ्नो खान्की खाएर जाँदा नै बेलुकीको पाँच नाघी सकेको थियो । जाडो याममा पाँच नाघ्नु भनेको पुरा रात परेको सरह नै भैगो । आँबुखैरेनी पुग्न ढिलो हुन्छ भनेर धरमा केही पनि नखाइ गएको थिएँ । वाटोमा टन्न खाजा खाउँला भन्ने सुर थियो । तर बस कहीँ पनि रोकेन ।
एकैचोटी नैकापवाट मुग्लिङ पुगेर रोक्यो । म मुग्लिङमा झरेँ । बस त्यहाँ पुग्दा आठ नाघी सकेको थियो । आठ वजेपछि मुग्लिङबाट आँबुखैरेनी जाने बस पाउन हम्मेहम्मे नै पर्छ । चिनजानको छ भने तैबिसेक केही होला नत्र उही हो । अब के गर्ने कसो भनेर मनमा गुन्दैगर्दा मुग्लिङका मीतज्यूको सम्झना भयो । मीतज्यूले बैंकमा आउँदा भन्नुहुन्थ्यो- मुग्लिङको पुछारमा रहेको सेतो रङको घर छ त्यहाँ आउनुस् न है । उहाँले बताए अनुसारको ठाउँ खोज्दै गएँ । त्यतिन्जेलसम्ममा पेट कराएर बाह्रै बजाइएसकेको थियो ।
मीतज्यूलाई भेट्नुअघि उहाँकै आफन्तसँग पसलमा भेट भयो । खाजा खाउन भनेर अनुरोध गर्नुभयो । मैले हुन्छ भनेर टाउको हल्लाएँ । खाजा तु.आइपुग्यो । कुराकानी गर्दै हल्काफुल्का खाजा बुत्याएपछि मीतज्यूलाई त्यहीँबाट मोबाइलमा कल गरेँ । केहीवेरको अन्तरालमा मलाई लिन उहाँ आउनुभो । बसले ढिलो गरेका कारण पहिले एकपटक मात्रै उहाँकोमा बास बसेको थिएँ । उहाँसँगै लुरुलुरु पछि लागेर घरभित्र छिरियो । उहाँले मेरो लागि सुत्ने कोठाको बन्दोबस्त गरिदिनु भो । तपाई बस्दै गर्नुस् है, पसलमा मान्छे आए जस्तो छ भन्दै मलाई त्यहाँ राखेर उहाँ फुत्त हिँड्नुभो ।
केहीबेर अगाडि खाएको हल्काफुल्का खाजाले केही क्षण त साथ दियो तर एक छेउ पनि छोएन । पेट बर्टान थाल्यो, पेटमा हातले थिच्दै कोठामा भएको पानी खाँदै बसिरहेँ । मीतज्यू त कता हो कता बेपत्ता । आउनुहोला अनि बास्तविकता भन्नुपर्ला भनेर सोचेर बसेँ, ज्यान ज्याला आएको होइन । मीतज्यू मुग्लिङवासीका लागि चर्चित व्यक्तित्व । उहाँकै घरबाट निस्केर अरुको दोकानमा खाँदै गरेको कसैले देख्यो भने भोलि उहाँलाई अप्ठयारो पर्न सक्छ भनेर कोठावाट निस्कने आँट गर्न सकिनँ ।
मुग्लिङवासीको बैकिङ कारोवार गर्ने ठाउँ भनेको त्यही आँबुखैरेनीमा नै थियो । म त्यहाँको खजाञ्ची भएका कारण त्यहाँका धेरैले चिन्थे । म त झन् धर्मसंकटमा परेँ त्यहाँ रहुन्जेल । मीतज्यूको इन्तजारमा रहँदा रहँदै कोठामा कुकुर पस्यो । कुकुर देख्ने बित्तिकै टोक्छ कि भनेर मेरो सातो उड्यो । छेवैमा आएर सुँघ्यो, कोठामा चाहर्यो गयो । बोलाउँ भने घरका सदस्यहरूको नाकमुख देख्न पाइएको होइन । मेरो छेवैमा आएर कुकुरले सुँध्न आउँदा काठमाडौंबाट आएको मीत हो मीत भनेर दोर्याई दोर्याई कुकुरलाई परिचय दिएँ । उसले उसकै पारामा सलाम ठोकेर फरक्क फक्र्यो ।
भोकले गर्दा पेटमा युद्धस्तरको रफ्तार ह्वात्तै बढाइरहेको थियो । त्यो घरको ताल देख्दा होटेलमा गएर पो बस्नु पर्यो कि भनेर अर्को मनले भन्दै थियो । खल्तीमा पैसा टन्न भएर पनि मीतज्यूको घरको संघार नाधेर चेपुवामा पर्न मन लागेन । यता पल्टने उता पल्टने, कहिले उठ्ने कहिले बस्ने कहिले निदाएको जस्तो गर्दै त्यो रात सकसले बिताएँ । कहिले उज्यालो होला र भाँगुला भनेर आकाशतिर हेर्न थालेँ, उज्यालो मसित रिसाएर भागेको र घडीको सुई पनि ढिलो घुमेको जस्तो अनुभव हुन्थ्यो । रातभर मोटरको टाँइटाँइ टुँइटुँइ र पेटको काइँकाइँ र कुइँकुइँले गर्दा मेरो निद्रा हराम भयो । अधिल्लो दिनदेखि प्रतीक्षा गरेर बसेको म, भोलिपल्ट बिहानसम्म पनि मीतज्यूको सक्कली अनुहार देख्नै पाइनँ ।
बिहानको साडे पाँच वजेको थियो । आफ्नो पोको पन्तरो बोकेर घरको मुलद्वार नाघेको मात्र के थिएँ पसलमा बसिरहेकी आमालाई खोई त मीतज्यू भनेर सोधेको त सुतिरा होला नि भन्दै ओठे जवाफ पाएँ । म गयो भन्दिनू है भन्दै आमालाई खवर छोडेर टाप कसेँ । मुग्लिङबाट पहिलो टिपको बस चढेर आँबुखैरेनी पुगँे त्यो दिन । त्यहाँ पुगेर टन्न खाइयो । वीच वीचमा झुसिलो अमिलो डकार पनि । एक त अनिदो त्यसमाथि खाली पेट ।
मीतका कारण मैले उहाँलाई हर कुरामा सहयोग गर्दै आइरहेको थिएँ । त्यस घटना पश्चात् मीतज्यूप्रति मेरो जुन श्रद्धा र जाँगर ममा हुनुपथ्र्यो त्यो पटक्क्mै भएन । जे कुरा पनि होहो भनेर टारिदिन थालेँ । त्यो रात उहाँले गरेको सक्कली इमान्दारपनबाट सक्कली बास्तविकता बुझ्ने मौका पाएँ ।
त्यस घटना पश्चात् उहाँसँग दुइचोटी मात्र बिशेष समारोहमा भेट भएको थियो । तर मन फुक्न सकेन । मेरो सरुवा आँबुखैरेनीबाट खानीखोला भएपछि त यो बाटो हिँड्नै परेन । पोखराका हास्यव्यङ्ग्यकार दाजुको नजरमा परेको म र उहाँको भान्जालाई जोडिदिनु भएको मीतज्यू शब्द आजैका दिनदेखि बदर हुने गरी उहाँलाई सधन्यवाद फिर्ता गर्छु ।
०००
सरस्वतीनगर, चावहिल, काठमाडौं
