नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

नगिता लेप्चा राई :

आफ्नो आफ्नो डम्फु आफैले नबजाउनु भन्ने उखान भनुँ कि डायलग भनुँ सानामा आमा-बाबा, सर, गुरुमाको मुखबाट सुन्ने गर्थेँ । उनीहरूको कुरामा लागेर मैले जीवनभरि आफ्नो डम्फू आफै बजाउने न कोशिश गरेँ, न त रहर नै । तर हिजोआजको समयमा आफ्नो डम्फू आफैले नबजाएर अरुले बजाइदिने होइन भन्ने कुरो बुझ्न थालेकी छु ।

मैले आफ्नो डम्फू आफै बजाएँ भनेर गाउँभरि कुरा होलान् । मेरो गिल्ला गर्लान् वा मेरो धोती धुलान् । आ… जेसुकै गरुन् मलाई कसैको वास्तै छैन । आखिर यो गाउँ शहरमा जे गरे पनि कुरा हुने नै हो । खोइरो खन्ने नै हो । अझ स्पष्टै भनुँ भने मेरो ब्याकबाइटिङ हुने नै हो । पिठ्यूँपछि जति नै ब्याकबाइटिङ गरे पनि मलाई बाह्र हातको टाङोले छुने होइन क्यारे । मुख सामु आएर तेरो यो भएन, तेरो त्यो भएन, तैँले यस्तो गरिस् तैँले उस्तो गरिस् भन्ने आँट सायद यमराजको पनि नहोला । सारै सारै पर्‍यो भने यमराजले स्वीत्तै टिपेर लैजालान् तर यमराजले तपाईं हामीजस्तो न कसैको ब्याक बाइटिङ गर्छन् नै खोइरो नै खन्छन् ।

जे होस्, हिजोआज आफ्नो डम्फू आफैले बजाउन थालेको छु । मलाई हेर्दा शान्त सोझो देखे पनि अरुले गरेको उन्नति सहन नसक्ने प्राणी हुँ । मलाई पनि कविता लेख्न मन लाग्छ । स्टेजमा माइक्रोफोन समातेर नाँच्दै गाएर प्रशंसा बटुल्नु मनपर्छ । राजनीतिमा झुण्डेर विशाल जुलूसमा नारा भट्याउने नाइके भएर हिँड्नु मन लाग्छ । राजनीतिक मञ्चमा घोक्रो फुटिञ्जेल भाषण दिएर पब्लिकको स्याबासी लुट्न मन लाग्छ । मैले कोशिस नगरेकी होइन । छेउछेउमा पुग्छु तर मेरो अर्काको चियोचर्चा, अर्काको खोइरो खन्ने बानी हुनाले म सागर नजिकै पुगेर पनि आफ्नो तिर्खा मेट्न सक्दिनँ ।

मैले गीत नगाएकी पनि होइन । कुनै तालिम छैन… सरगम ज्ञान छैन । अरुले गाएको सुनेकै भरमा गीत गाउन थालेकी हुँ । शुरुशुरुमा ग्रुपमा गाएँ… ग्रुपमा त जसोतसो गाउँदा पनि हुँदोरहेछ । कुनै कुनै बेला ग्रुपमा अरुले गाउँदा उनैको सहारामा ओँठ हल्लाएर पनि स्टेज गायिका भएँ भन्ने एक किसिमको धाक देखाउन थालेकी थिएँ । एकदिन एक्लै गाउने हुँदा सुर नमिलेर माइक छोडेर जौँ कि गीत सकेर मात्रै जौँ भन्ने भएको थियो । दर्शक दीर्घामा पछिल्लो पट्टि बस्ने तन्नेरी दर्शकहरू एई भयो तेरो… जा.. निस्की… भनेर मलाई कम्ति लाजमर्दो पारेको होइन । तर म आफूलाई भयङ्कर गाइदिएँ भन्ने घमण्ड थिँदै थियो । पछि पछि त मलाई कुनै पनि कार्यक्रममा ग्रुपसँग बाहेक एक्लो गाउने मौका कसैले दिएनन् । यसोसले मैले गाउन छोडी दिएकी हुँ ।

गाउँका साथी युवा भाइ बैनाहरूले कविता लेखी साहित्यिक कार्यक्रमतिर कविता वाचन गरेको म देखी नसहने नारी । मेरो पाला पनि कनीकुथी कविता लेख्न थालेँ… तर कहिले छापिदिएनन् सम्पादकले न त कुनै कवि गोष्ठीतिर कविता पढ्ने चान्स नै दिए । कविता लेख्नु पनि छोडिदिएँ । त्यसपछि राजनीतिमा केही नाप्छु पनि राजनीति पनि गरेँ । राजनीतिमा एक सा एक नेत्रीहरू सामु जहिले पनि म भिजेको बिरालोझैँ भएर बस्नुपरेकीले राजनीतिबाट पनि पन्छिएँ ।

सत्य कुरा, म कतै पनि टिक्न सक्दिनँ । किनभने मलाई अर्काको खोइरो खन्ने बानी लागेको छ । यताको कुरा उता, उताको कुरा यता गर्ने एडिक्ट नै भएको छ हिजोआज मलाई । खासमा मलाई मान्छेलाई चम्काउनु साह्रै आनन्द लाग्छ । कुरा खोतलेर त्यो फेरि सुनाइदिनु जस्तो मज्जा अरु केही लाग्दैन ।

मैले सरकारी नोकरी पाइसकेकी नि । त्यहाँ पनि कुरा यता उता गर्ने हुँदा म आफै नै लुतो लागेको कुकुर जस्तो भई एक कुनामा थन्किरहेकी छु ।

मेरो कुनै क्वालिटी छैन भन्ने मलाई थाहा छ । तर तपाईंहरू मान्नुहोस् कि नमान्नुहोस्… कुरा लाउनमा म जस्तो गाउँमा एक्सपर्ट कोही छैन भन्ने आफैलाई गर्व लाग्छ । कुरा लाउनु र कुरा लिनुमा, आगोमा घिउ हाल्नु चाहिँ मलाई गाउँमा कसैले भेट्दैन । गाउँको साथी साहित्यिक कार्यक्रममा गएर कविता वाचन गरेको देख्दा मलाई खपिनसक्नु हुन्छ । तर गर्ने के ? उपाय नै छैन । मलाई रिस उठ्छ गाउँका साथीहरूलाई साहित्यिक कार्यक्रमतिर देख्दा । म आफैँ मुरमुरिन्छु । अनि किन चाउरिस् मरिच आफ्नै रागले भनी चाउरी परेर रिसलाई हकार्दै उसको स्टेटसमा उसलाई रिस उठाउने कुरा लेखेर सन्तोक मान्छु । तर उसलाई भने बाह्र हातको टाङोले पनि नभेटेको देख्दा मोबाइल नै धुरी कट्टाइदिउँकि भन्ने पनि सोँच्छु । तर सानु रिसले मोबाइल कट्टाएर के गर्नु । नोक्सान त आफैँलाई हुने हो ।

मेरो वस चले त मेरो गाउँको साहित्यिक साथीलाई अबदेखि साहित्यिक कार्यक्रमतिर नगई देऊ न प्लिज भनुँ कि भनी खुट्टा ढोगुँ कि भन्दैछु । तर त्यसो गर्नु पनि राम्रो होइन… गाउँभरि हल्लै होला मैले उसको आह्रिस गरेँ भन्ने । कि अबदेखि तँ साहित्यिक कार्यक्रममा नजालास् भनी धम्की दिउँकि भन्ने पनि सोच्दैछु । तर त्यसो गर्नु त हो भने ता मेरो जगटा नछरिएला भन्ने के ग्यारण्टी छ र ।

खै अर्काको आह्रिस ईर्ष्या गर्ने यो बानी कसरी मलाई लाग्यो लाग्यो… !!

०००
जलपाईगुडी (भारत)