नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

भैरव अर्याल :

हिजो साँझ तन्काएको भाङ र धतुराको ह्याङओभर अझै नसकिएकोले शिवजी तन्द्राको मुद्रामा त्यान्द्रे मुन्टो लगाएर एक चिलिम गाँजा तान्दै थिए । उनको भित्री कानमा जडिएको अन्तर्वाणीको घण्टी टिन्न बज्यो । गाँजाको चिलिम धुनीमा घोप्ट्याएर झर्को मान्दै शिवजी ध्यानस्थ भए । आवाज पशुपतिनाथको थियो ।

“के हाल छ पशुपति ?” – शिवजीले सोधे ।
“बेहाल छ कैलाशपति ? ” पशुपतिको जवाफ आयो। “ख्वै, आचार आकाश-आकाशै उड्न खोज्छ, विचार विदेश-विदेशै कुद्न खोज्छ । त्यसैले यहाँका मान्छेहरू त चारमा मात्रै सीमित हुन थाल्या छन् प्रभो ।”

“पहिलेका चार कि अहिलेका चारमा ? अनिर्वचनीय वा एव्स्ट्रयाक चारमा ? ए पशुपति । तिम्रो कुरो अलि बुझिनँ ?”

‘त्यही बुझाएर बुझाइबक्सनु ‘चार’मा”
“अब मैले के गर्नुपर्यो त ? ” -शिवजीले सोधे ।

“कि मलाई लगेर आफैमा मिलाउनु पर्यो अब, कि सोझालाई पनि वङ्ग्याइ दिनुपर्यो, कि बाङ्गोलाई पनि सोझ्याई दिनुपर्यो । नत्र म यो सिधासाधा मान्छेहरू बचाउने जिम्मा लिन सक्तिनँ ।

“जो बाँच्नै सक्तैनन्, ती लाटा सोझालाई कल्ले बचाउनु भन्यो त ? बचाउने काम हाम्रो विभागमा पर्दैन भन्ने तिमीलाई थाहा छैन ? तैपनि म एकपटक विष्णुलाई सूचना गरिदिउँला, उनी अहिले मध्यपूर्व, एसिया र ल्याटिन अमेरिकाको भ्रमणमा गएका छन् ।”

“त्यसो भए म चाहिँ मान्छे जे जस्तो स्थितिमा पुगे पनि टुलुटुलु हेरीमात्र रहूँ त ? अहिले केही नगरूँ ?

“टुलुटुलु हेर्ने भनेर त पन्द्रवटा आँखा दिएर तिमीलाई त्यहाँ बसिरहू भनेको ! केही गर्नुपर्ने भएको भए तिमीलाई थुप्रै हात र गोडाहरू पनि जोडेर पठाइ दिइहाल्थे नि । बूढो साँढेको सट्टा एउटा द्रुतगामी जेट नै वाहनको रूपमा पठाइदिँदो हूँ।” शिवजी झन् चर्किए ।

पशुपतिले पनि अलि घुर्कीकै आवाजमा भने- “म त्यस्तो निष्क्रिय भएर कति बसूँ प्रभो ? ब्रह्माजीको यो सृष्टि अब यति गनाउने भइसकेको छ कि एकपटक सिनित्त पारेर नयाँ श्रीगणेश गर्न लगाउँ जस्तो झोंक चल्छ मलाई त !”

शिवजी- “किन ? तिमी जस्तो मेरो शान्त प्रतिनिधि अहिले यस्तो उग्रव्यग्र किन भयौ ?”

पशुपति- “हेर्नोस् न, एउटा आउँछ जल चढाउन, सुँध्यो त्यसमा उसको आँसु गनाउँछ- म उसलाई बचाउन सक्तिनँ । अर्को आउँछ, फूल चढाउँछ, त्यसमा मान्छेको मासु गनाउँछ- म उसलाई मार्न सक्तिनँ । कि यो बचाउने-सचाउने अधिकार पनि हामी पृथ्वीका देवी-देवतालाई दिनुपर्यो, कि तपाइँहरू नै यहाँ ओर्लेर जहाँ जहाँ जे जे गर्नुपर्छ गर्नुपर्यो ।”

शिवजी- “ए त्यसो भए तिमी त मेरो प्रतिनिधि होइन, पृथ्वीका देवताहरूको प्रतिनिधि भएर पो बोलिरहेका रहेछौ, होइन ? भाङ र धतुरो खाँदैमा महादेव बूढो आफ्नो जिम्मेदारी बिर्सी बहुलायो भन्ने सम्झ‌याै कि क्या हो ? तिमी स्वयम् मेरै एक अंश हौ पशुपति । मैले तिमीलाई भनिदिएको छु- अहिले तिम्रो काम हेर्ने मात्र हो। जुन दिन पापले मुटु चर्केकाहरू ढोगदिने निहुँमा तिमीलाई ढाल्न थाल्नेछन्, या पेडाले हिर्काएर तिम्रा आँखा टाल्न थाल्नेछन्, त्यसै दिन मात्र म त्रिशुल लिएर त्यहाँ ओर्लूला । लौ त, तिमी हेर्दै गर, म एकपटक ब्रह्माजी बूढासित कुरा गर्छु- नयाँ सृष्टिको मोडेल सोच्दैछु भन्थे, बुझूँ- कस्तो सोचेका छन् ।”

०००
‘पियुष’ सहबलिङ्ग मा.वि. चमडा, डडेलधुराको प्रकाशन, २०३२ बाट