नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

भनिन्छ नेता अभावबाट जन्मिछ । आफैसँग के प्रश्न गरुँ हजुर ! के खोलुँ के बोल्दिउँ सुन्नु होस्… विचरा नेताको जालोको कुरा गर्दा धरहराको टावर झंै अग्लो भएको छ । श्रुति र अनुभूतिको नैवेध्यका साथ जाबो नेताको दुःखको बखान कसरी पो गरौँ ! एकताका गुच्चा जत्रो देश भए पनि भिटामिन र क्याल्सियम खाएर संसद चाहिँ हात्ति जत्रा भएका छन् । सगमाथाबाट हिउँ पग्लेझै पिलीपिली पग्लिरहेका छन् । जनताको कमजोरीका कारण अचाक्ली अग्लिरहेका छन् । पाइन्ट लाइट लाउनेहरू पनि फरिया पहिरनमा देखिँदा छन् । जनताको जोसको बारेमा आवाज उठाउने को ? सबैभन्दा बढी गाली खाने पनि नेता नै हो । अनि त जनताको इजालासको लाइनमा लड्ने नेताको जालो स्वाङभन्दा भ्वाङ ठूलो, हिंड्न लागे खुट्टा लुलो पार्थे । तर आजभोलि त झ्यालबाट सडकतिर हेर्दा नेता भनेकै यताको कुरा उता उताको कुरा यता गर्ने प्राणि विशेष मात्र हुन् कि झैँ लाग्छ । हैन कस्ता खन्तीराजहरू पो नेता भएका हुन् कुन्नि ! अब जाबो नेताको जालोको कुरा के गर्नु । पाप हो वा पुण्य । भुक्ति हो वा मुक्ति । यो भद्रगोल कुरा पुरा सुन्दै जानु होला ।

आँखा छापेर भन्ने नै हो भने- के मात्रै भनौ र ? पशुपति नाथ पनि अक्कन बक्क हुन्छन् होला । मामुली भुसुनालाई हात्ति र हात्तिलाई भुसुना बनाउने विशाल शिल्पकला भएका मान्छेमा नै नेताको जालो विकास भएको हुन सक्छ । यो नै नेताको कमजोरी पक्ष हो । सियोलाई मियो बनाइ दिने । खित्तित् हाँसोमा हुर्किएका हुन्छन् । या त अर्को परिभाषमा अरुको हृदय पढेका र परेका मान्छे नै नेता हुन् । ककसको दिमागमा के के कुरा कोच्चिएको हुन्छ त्यता पट्टि नखोजौं । उहिलेका कालो जंगलका नेता अहिले खुइलिसकेका छन् । अहिले जहाँ नेता त्यहि भलो भन्न थालिएको छ । गल्ली गल्लमिा बढी गाली खाने नेता भएको छ । कालो अक्षर भैसी बराबरको नेता भन्ने जमाना पनि गयो । कति सांसद अक्षरमा भ्वाङ पार्ने खेती गर्ने सफल भएका छन् । प्रचण्ड गर्मीमा आगो ताप्ने र आफ्नो कुर्सी सोझ्याउने बानी भएकाले देश हाँक्न थालेका छन् ।

नेताहरूको अवगुण अणुबम जस्तो केहि हुँदैन । जमाना नै नेताको जालोमा छ । हातमा कमालको शिप भएपछि यस्तो हुने नै भयो । मुलाको दिमागमा फर्सि पसेको छ । हातमा शिप हुने नै नेता गणको दिमाग नै गजबको चञ्चल छ । यस् देखेसुनेका र बुझेका नेताको कति बखान गर्नु ! अचेल जसले छिर्केमिर्के विषयमा दाउमा भाउ गरेर जुँगामा ताउ लाउन सक्छ ऊ नै असली नेतामा दरिन्छ । यो भनेकै नेताको किलो नै हिलो पारिदिने नेताको जालो हो ।

दुई चार वर्षे बालकलाई राजा बनाउने चलन पनि हटिसक्यो । आलोकाँचो नेताको जालो नापजोख नगरि प्रधानमन्त्री बनाइ दियो भने त देशकमा ०७२ सालको भन्दा ठूलो भुकम्प जान्छ होला, ०९० सालको कुरै छोडौ । मन्त्रीको सालले पनि नेता बनेर कुनै कार्यालयमा छिर्‍यो कि हाकिमको कुर्सी थरथराएर काम्ने बेला सम्झे हुन्छ । यो भनेकै नेताको जालो हो । काला भए पनि साला भए पनि नेताको जालो पो हो त । छिमेकको राँगोको रसको कुरै नगरौं । दुर्दिनका दशाका कुरा नउठाऔं । छिमेकका छोरी बेटी उडाउने पनि उनै । घरको दूध उडाउने पनि उनै ।

टिभी हेर्नुहोस्, समाचार हेर्नुहोस्, पत्रिका पढ्नुहोस्, वारमा डान्स गर्नुहोस् नेता प्रवृतिकै चर्तिकला भेट्टाउनु हुनेछ । आँखाभित्र दृश्य लुकाउनु होस् वा तन्काउनु होस् । अनि देख्न र सुन्न पाइन्छ गणतन्तको समाचारमा । संसदमा त झन् नेताको जालो बढि दुई आखाले देख्न नपाए पनि नपढे नि सुन्न दुई कानले पाएकै छौं ।

जालोले नभरिएको नेता पाउनु भनेको पशुपतिको पहेंलो छानामा सेतो सालिग्राम पाउनु भने जस्तै हो । शिवले साँढे वाहन पाउनु भने जस्तै हो । नेता जति जालोले बेरिन सक्छ उति इज्जत बढ्छ र पदोन्नति हुँदै जान्छ । नेताको जालो भनेको विवाह घरको झकिझकाउ बत्ति जस्तै होे । प्रत्येक नेताले भन्छ- नेताको जालो नभए बैंक खाता पनि भ्वाङ पर्छ । धक्कु लाउने खुट्टो पनि लुलो हुन्छ । जनता ढाँट्ने बुद्धि पनि मर्छ ।

नेताको खस्रा कुरा गर्ने बानीले अचेल भान्साको भात र श्रीमती भन्दा पनि नेता सस्तो भएको छ । जो कोही ठाउँमा भेटिने । ऊ समाजको जादुगर हैन कुर्सीको बफावादार भइसकेको छ । आज्ञाकारी र सूचनाको प्रवाह फुटवल खेलाडी भन्दा छिटो दौडिने र हुलाकी भन्दा बढी विश्वनिय मित्र नेता हुन पुगेको छ । छक्का पन्जा गर्ने वानी उसको खल्तीको खैंजडी खेलौना जस्तै हो । यो नै समाजको लागि वरदान हो । नयाँ जमानामा पनि नेता रसमा संस्कृतिको मुहान भेटिन थालेको छ ।

राजनीतिक दृष्टिकोणले नेताको जालो अपराध माने पनि समाजमा यस्ता दृश्य हेर्न फिल्म हलमा जानै पर्दैन । पुङ न पुच्छरका नेतालाई समाजका ठूलाबडाले निम्ता गरेर चौरासी व्यन्जन खुवाउन रातो कार्पेट विछ्याएर प्रशंसा उनैबाट पाइन्छ ।

राजनीतिको कुरा टिपुँ भनेको त न भेट्नु पाइन्छ न त फेद नै भेटिन्छ । उहिलेको कुरा खुइलिएको भन्छन् । नेताको कुराले कानमा बतास दिने भए पो । लुरीको लुखुरे हिंडाइमा के राजनीतिको कुरा गर्नु । अरुको मादल बजाउन सजिलै हुन्छ । राजनीति गर्नेले हात्केलामा भुसुना परे पनि हात्ती बनाइदिने र धक्कु लाउने गरेका हुन्छन् । अतः मेरो कलम नार्मद हुन सक्दैन । मेरो कलम त चिप्ला कुरा गर्न माहिर छ ।

छक्का पन्जा गर्ने बानी नेताको खल्तीको खैजडी खेलौना जस्तै हो । कौवाको वथानमा कोइली हुनु नेताको गुण हो । हाडिघोप्टे जाललाई लाज लाग्दैन । कोक्रोदेखि कात्रोसम्म नेताको जालो । सुकिला मुकिला बान्की भएका नेता अरुलाई चिप्लाएर नेता रस ओकली पुरस्कारको भारी लुच्छन् ।

नवआगन्तुक नेताको जालोमा दुई चार तीर हान्नेहरूको कथा अर्कै छ । आर्थिक खडेरी बेहोरिरहेका आनासुका खेताला गरेर नकमाउने नेताको राजधानीमा सिंहमर्मर छापेका महल छन् । समाजको जालोमा नेतासित एकछत्र नटुटने नेताको कालो जालोले कालो बजारी र भ्रष्टाचारीको जालो चुलिएको छ होला । कालो सालो पचाउने कालो जालो । यसैमा सांसददेखि मन्त्रीसम्म टम्म बनेका छन् । सोर्स फोर्स लाएर राता राता गाला पारेर । राता राता कार्पेट पडाडि छोडेर । विपरित ढोकाबाट प्रधानमन्त्री बन्ने नेता कालो जालोमाथि अँध्यारो र उज्यालो सिंहदरवारतिरको दौड जारी छ । धन्दा नमान्नु्स् नेताको यो कालो जालोले मलाई चाहिँ छोप्न सकेको छैन ।

०००
काठमाडौ
२०७९ माघ २०