नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

नन्दलाल आचार्य :

शरीरको माथिल्लो भागमा गजधम्म अडिएको खोपडीलाई क्रान्तिकारी बनाइयो । मानौं देशको सबै समस्या यही “काठको टुक्रा” सरी संरचनाले सुल्झाउने हो । कोही भन्छन्, खोपडी ठूलो भयो भने नेता बन्न सजिलो । कोही भन्छन्, खोपडी थिचियो भने जनताको हैसियत थिचिन्छ । तर यहाँको वास्तविकता के हो भने खोपडी त केवल आड हो, असली खेल त भित्रका तीन पाउ मात्रले खेल्छन्- लोभ, ईर्ष्या र स्वार्थ ।

बाहिर ठूला गफ, भित्र खोक्रा लफ खोपडीलाई जति गहिरो अर्थ दिन खोजिन्छ, त्योभन्दा धेरै खोक्रो काम खोपडीभित्र हुन्छ । यहाँ खोपडीको बान्की देखाएर कुर्सी तान्नेहरू पनि छन्, अनि यही बान्कीलाई झुटो प्रमाणपत्र झैं बेच्नेहरू पनि छन् । काँग्रेसको खोपडी एमालेमा फिट हुँदैन रे ! तर नेताको कुर्सी भने सधैं फिट हुने, त्यसलाई कसले रोक्ने ?

राजनीति होस् या समाज, सबैले खोपडी खेलको कुरा गर्छन् । तर यहाँ खेल खोपडीको होइन, नेताको फेल दिमागको हो । “खोपडी साटफेर सम्भव छैन” भनेर ठूलो कुरा गर्नेहरूको दिमाग सधैं ‘जेरो साइज’ मा चल्छ । एमालेलाई काँग्रेस बनाउने र काँग्रेसलाई राप्रपा बनाउने खेल गर्नेहरूलाई खोपडीको खेल भन्न कहाँ मिल्छ ? यो त जनता लुट्ने बहाना हो ।

खोपडीको बहस गर्ने नेता सधैं लोभ, डर र चलाखीका खेलाडी मात्र हुन्छन् । जनताको खोपडीमा घनत्व खोज्ने तिनै नेताहरू हुन्, जसले आफ्नो खोपडीभित्र केही घनत्व नराखी कुर्सी तानिरहेका छन् । एउटा नेताले भन्छ, “जनताका लागि जिउँछु ।” अर्को नेताले भन्छ, “देश बनाउँछु ।” तर सबैको उद्देश्य एउटै हुन्छ- कुर्सीको लागि खोपडी जोगाउने ।

कसले भन्छ, खोपडी फेर्न सकिन्न भनेर ? अस्पतालको माथिल्लो तलामा गएर हेर्नुस् । त्यहाँ कपालदेखि घुँडा र खुट्टा फेर्नेको लाइन लाग्छ । तर यहाँ नेताको खोपडी कहिल्यै फेर्ने प्रयास हुँदैन । किनकि खोपडी त केवल देखावटी हो, असली समस्या त खोपडीभित्रको सोचाइमा छ ।

“खोपडी सड्यो” भन्नेहरूलाई सोध्नुपर्छ, के सड्ने खोपडी हो कि भित्रको सोच ? यदि खोपडी मात्र बदल्ने हो भने संसारले कतिखेर नै बदलिसक्थ्यो। असलमा सड्ने त भित्रको घिनलाग्दो सोच हो, जसले देशलाई सधैं पछि धकेलिरहेको छ ।

गरिबी खोपडीको समस्या होइन । गरिबी त व्यवस्थाको खाल्डो हो । खोपडीलाई दोष दिएर जनताको भोक मेटिँदैन । रोजगारी दिन नसक्ने राज्यले खोपडी ठूलो बनाउने गफ छाँट्नु भनेको खालि आफ्ना विफलता छोप्ने चाल मात्र हो ।

यदि खोपडी बदल्नुपर्ने बेला आयो भने यो देशका नेताहरू सबै ‘बाहिरको देखावटी खोपडी’ मात्र बदल्थे । भित्रको भ्रष्टाचार, अपराध र स्वार्थ चाहिँ उस्तै रहन्थ्यो । जनता सधैंजस्तै नयाँ नेताको पर्खाइमा हुन्थे, जसले पुरानै बहाना बनाएर जनता लुट्थ्यो ।

खोपडीको बदलाब होइन, सोचको परिवर्तन आजको आवश्यकता हो । खोपडीलाई दोष दिएर समस्या समाधान हुँदैन । असली परिवर्तन तब मात्र सम्भव छ, जब खोपडीभित्रको सोचाइ बदलिन्छ । खोपडीको साटफेर होइन, सोचको क्रान्ति जरुरी छ ।

०००
२०८१ मङ्सिर २७ गते ।
एनेलकुटी, सिरहा ।