लक्ष्मण गाम्नागेमने, सुत्छु अब
मने, ठ्याम्मै निन्द्रा लाग्न छाड्यो । परिस्थिति कहाँबाट कहाँ पुग्यो ! अहिले ३० दल भेला गर्दा पनि त्यस बेलाको आफ्नो एउटा दलको एउटा अंशजत्रो पनि हुँदैन । अनि, कसरी बढ्छ आन्दोलन ? कसरी लाग्छ निन्द्रा !
कस्तो अप्ठ्यारो, चुप लागेर बस्नु पनि खतरा, आन्दोलन गर्नु पनि खतरा । चुप लाग्दा बचेखुचेको शक्ति समाप्त हुने, आन्दोलन गरौँ, असफल हुने डर । त्यो बेला त्यस्तो शक्तिमा हुँदा त बीचमै आन्दोलन छाड्नुपर्यो । अहिले साथमा छन्, जम्माजम्मी दुई-चार सिटे भारेभुरे दलका नेता । त्यही पनि बेलाबेला सत्ताधारीहरूले मन्त्रीको लोभ देखाएर बुरुक्क बुरुक्क उफार्छन् । यस्ताहरूलाई साथमा लिएर आन्दोलनको कुरा गर्नु छ । साथमा राखिराख्न पनि कम मिहिनेत गर्नु पर्दैन ! \’ओलीहरू तिमीहरूलाई पेलेरै सिध्याउन चाहन्छन् । तिमीहरूलाई मनपरी गाली गर्छन् । विखण्डनकारी भन्छन् । यस्ता कुरा मैले रातदिन सुन्नुपरेको छ, मलाई कति नमीठो लाग्छ ।\’ इत्यादि भनेर हावा भरेको भर्यै छु ।
मैले आन्दोलनलाई सशक्त बनाउन प्रतिपक्षीहरूको हेडक्वार्टर बनाऔँ पनि भनेँ । पछि विचार गरेँ, आफ्नै हेडक्वार्टर टुक्रिएर धूलो भइसक्यो । पार्टीका बडेबडे क्रान्तिकारीलाई गुमाएर फोरम, तमलोपाहरूलाई लिएर केको हेडक्वार्टर ! आफ्नै कुराले आफैँलाई हाँसो उठ्यो । उही ओलीहरूलाई तर्साउने मेलो । के गर्ने, राजनीतिमा अनेक खेला देखाइरहनुपर्छ ।
अस्ति ३० दलीय मोर्चाको बैठकमा बोल्दा बोल्दै दिमागमा एउटा रमाइलो ठट्टा आयो । मैले भनेँ, हामीसँग बहुमत हुँदाहुँदै अल्पमतको दबदबा सहनु हुँदैन । मेरो कुरा सुनेर मोर्चाका नेताहरू हाँसे । मैले कुरा यसरी बुझाएँ, यो हाँस्ने कुरा होइन । उनीहरूभन्दा हाम्रो मोर्चामा चार गुना बढी दल छन् । हाम्रो मोर्चाले पाएको मतमा चुनावमा हारेका, चुनावमा भाग नलिएका, चुनाव बहिष्कार गरेका, विदेशमा रहेर भोट हाल्न नपाएका इत्यादि सबैको मत जोड्यो भने हामी दुईतिहाइ बहुमतमा छैनौँ त ? कुरा सुनेर नेताहरू हेर्याहेर्यै भए । यति कुरा गर्न पनि नजानेको भए त अहिलेसम्म मलाई कसले गन्थ्यो र !
अस्ति संयुक्त राष्ट्र संघका महासचिवको चिट्ठी आयो । उनले भनेका छन्, \’संविधान बेलैम्ाा बनाउनूस्, संविधान बनाउन अरूले सक्दैनन्, तपाईंले मात्र सक्नुहुन्छ\’ भनेर मलाई लेखेका छन् । उपमहासचिव आएर त भेटेरै भने । विश्व समुदायलाई मैमाथि भरोसा छ । सबैले मेरै आशा गरेका छन् । मोदीले संसारैभरि मेरो प्रशंसा गरे । तर, के गर्ने, राजनीतिमा मनमा लागेकै मात्र गरेर हुँदो रहेनछ । बन्द र हडतालले जनताको घृणा बटुल्नुबाहेक केही गर्दैन भन्ने मलाई थाहा नभएको हो र ! सिंगो मधेसलाई एक प्रदेश दिने कुरा मलाई मन परेको कुरा हो र ! अब पनि संविधान नआए जनताले अर्को चुनावमा हामीलाई शून्य सिटमा पुर्याउन सक्छन् भन्ने मलाई अनुमान छैन र ! कस्तो विलखबन्दमा परियो भने…! अब यो भुमरीबाट कसरी बाहिर निस्कने ?
लौ न, उज्यालो हुन पो लाग्यो कि क्या हो ! यो केपी ओली भन्ने मान्छेले त भोक न निन्द्रा बनाइदियो । यो त मैले सोचेभन्दा चौगुनाको रहेछ । मान्छेहरू धमाधम उसका पछि लाग्न थाले । अब \’सेफ ल्यान्डिङ\’को बाटो नखोजी नहुने भयो ।
आजलाई मने, सुत्छु अब ।
नेपाल, माघ ४
