नेपाली हास्यव्यङ्ग्य अनलाइन पत्रिका

मनीषकुमार शर्मा ‘समित’ :

“के दिऊँ आमा ?” साहुजीले सोधे ।
“आमा मलाई नाना ल्याइदिनु है ।” हिँड्ने बेलामा सानी नातिनीको मीठो तोते बोलीले उनको दिमाग घुम्न थाल्यो ।

“एउटा जामा निकाल्नु न चार वर्षे नानीलाई ।”
पसले साहुले रातो फूलबुट्टे जामा निकाल्दै भन्यो, “अरू ?”
ज्याला मजदुरी गरेर भए पनि आफ्नो गच्छे अनुसार कुनै दुःख हुन दिएकी थिइनन् बा बिनाको टुहुरो छोरोलाई । तर हिँजोआज जोईटिङ्ग्रे भएको थियो ।

“एउटा दौरा-सुरुवालको कपडा” उनले भनिन् ।
फेरि उनको मस्तिष्कमा परिवारको तेस्रो पात्र घुम्न थाल्यो । घरकी बुहारी, सधैँ दास र नोकर जस्तो व्यवहार गर्ने । एक छाक माडको लागि पनि कति पटक निरीह लाचार बन्नुपथ्र्यो ।

“कता टोलाउनु भयो आमा ?” साहुको प्रश्नले उनलाई फेरि वर्तमानमा उभ्याइदियो ।
“एउटा रातो फरिया” फ्याट्ट भनिन् । “अरू केही ?” फेरि साहुले प्रश्न तेर्सायो ।

हिजोआज प्रत्येक रातको सपनामा मरिसकेको लोग्नेले बोलाइरहेको सम्झिन् । “छोरा बुहारीको के भर । भोलिको लागि जोहो गर्नु नै छ ।”

उनले भनिन्, “अब दुई मिटर सेता कपडा ।”
साहुले सबै सामान पोको परिदियो । उनले हातमा मुठ्याएर राखेको वृद्धभत्ता साहुको हातमा राखिदिइन् । साहुले पैसा गन्दै भन्यो – “पाँचसय पुगेन नि आमा !”

निरास आँखाले साहुलाई हेर्दै दबिएको स्वरमा उनले भनिन्, “बाबु यो कात्रोको पैसा चाहिँ बाँकी राखन है ।”

०००
मध्यपुर ठिमी, भक्तपुर